Wees fief Minuten still
15. März

"Ji, Israels Propheten, de ji gegen Jerusalem predigen un ehr Visionen vull Freden vertellen doot, wo doch gor keen Freden is" — is dat Wort vun mienen Gott, den Herrn.

Hesekiel 13, 16
Plattdüütsch Karl-Emil Schade

Dat is Verdummen! To enen Doktor wörrn wi seggen, he sall bitte afhauen, wenn he uns bewusst nich de Wohrheit seggt, wenn de Doktor ok denn — wenn de Doot kort bevör steiht — jümmers noch seggt: "Ach wat, leef Fründ, Se warrt al bald wedder rümhüppen!"

Wenn dat aver bi enen kranken Minschen noch to verstahn is, wenn de Doktor meent, dat he den Kranken mit so 'n Utsichten helpen kann — so kann dat nienich helpen, wenn wi vör Gott unsen kranken Tostand verharmlosen doot; dat kann denn sogoor to en persönlich orrer staatlich Katastrophe warrn.

Een kann gesund un krank vör Gott sien. Wo dull wi uns krank föhlt, dat is nich wichtig. Wi sünd objektiv vör Gott krank. Man wi seggt jümmers mit suggestiv Kraft: "Is doch allens goot! Wi kaamt doch in 'n Himmel!" —

Nee! Denn dat geiht vör Gott nich, Freden seggen, wenn Unfreden is. Orrer meent wi würklich, Gott harr sienen Söhn blots so ut Sport hengeven?

Wenn Gott sienen Söhn hengifft, denn is wat passiert, wat entsetzlich is. Dor is Krieg mank uns un Gott, Upruhr, mehrst verpackt in nix-seggen Neutralität.
Wenn Gott sienen Söhn gifft, wo swor mütt denn de Krieg mank Gott un uns in'n Gangen sien!

O Gott, bewohr uns dorvör, dat wi dat, wat würklich is, verharmlost.
Du hest recht!
Du alleen.
Laat uns dienen Fredenssluß ganz eernst nehmen.