Wees fief Minuten still
16. März

Arme Lüüd hebbt ji alltiets bi juuch, aver mi hebbt ji nich alltiets.

Matthäus 26, 11; Platt na J.Jessen

Wat de Fru an Jesus daan hett, dor weern all Jünger fix argerlich över, dorbi harr graad dat de Jünger to 'n Schamen bringen müss.

Wat harr se denn daan, de Fru? Se harr markt, dat Jesus sien Snacken — dat he an 't Krüüz slaan warrn sull — tatsächlich passeern wörr. Un se wüß, dat Lüüd, de an 't Krüüz starven, nastens verscharrt warrt. Dor nehm se de Leevde — de se een, de inscharrt worrn is, nich mehr geven kann — vörweg. Un wiel een dat Graff vun enen Inscharrten nich finden kann, harr se nu al enen Truurkranz parat.

Se wüss mehr, as de Jünger wüssen — dorbi harrn de dat weten müsst.

Se wüss, dat Gott sienen Plan to End bringen wörr, dat de Söhn starven müss. Un wiel se dit wüss, dää se dat, wat se noch doon kunn.

De Minsch kann an'n Disch sitten un Pläne maken för dat Riek vun Gott, un Pläne för dat Frommsien un Pläne för dat Buun vun Kirchen. Du kann allens doon — Wohnungsbuu, Klederspennen, Hülpsspiesen — un dorbi kannst du utrekent dat verpassen, wat Jesus vun di will.

Dat kann uns passeern (stellt sik dat vör!), dor sittst du in en frame Konferenz, in en Synode, ja bi de Organisation vun de christlich Nächstenleevde, in'n Kirchenvörstand un deist utrekent dat, wat Jesus nich vun uns will!

Denn dat geiht nich blots üm Arme! Dat geiht üm Christus! Un nich jeedeen Deenst an de Armen (un nich jeedeen Konferenz, kiek baven!) gellt Christus.

Herr, kiek uns up de Finger,
dat wi nich anfangt un uns sülven deent,
de wi doch denen wüllt.
Wies uns hüüt, wat du vun uns wullt.