Wees fief Minuten still
17. März

O Herr, uns mutt Schaam in 't Gesicht stahn, uns Könige, Försten un Vadders, all sünd wi vun di aftrünnig worrn.

Daniel 9,8
Plattdüütsch Karl-Emil Schade

Dat warrt Kollektivschuld nöömt. Dat warrt aver ok Kollektivvergeven nöömt.

Daniel hett sik sülven mit inslaten. He snackt vun "wi" un he meent ok de aktiven Politikers. Daniel schimpt nich up welk "dor baben", de den Herrn verlaten hebbt un töriche Gesetten maakt. He meent sik ok sülven.

Wi mütten uns schamen. Wi Christen seggt jichtens geern to de Politiker:"Ji hebbt dat to verantworten, ji hebbt Schuld!" Nee, dat geiht nich; wi un de Politikers un uns Vadders, wi hebbt sündigt.

Wat wi sündigt hebbt? Worüm fraagt wi lang?
Villicht sünd wi mirrn in de Sünde binnen;
villicht swiegt wi lever still to dat, wat baven passeert;
villicht laat wi de Verantworten de Politikers dregen — allein.
Villicht swiegt wi still över se, wenn wi beden; se speelt keen Rull bi uns.
Un dormit sünd wi al wedder mirrn binnen in de Sünde. Denn wo sall en Politiker Gott sienen Willen doon, wenn wi em nich jümmers wedder seggt: "So meent Gott dat nich — he meent dat so!"

Un laat uns dor an denken, wat Daniel wüsst hett: dat gifft nich blots Kollektivschuld, dat gifft ok Kollektivvergeven.
Kunn Gott nich mit Düütschland nie anfangen, wenn wi — unse Könige, unse Försten un unse Vadders: wi all — dorvun weten?

Herr, höör un, Herr, erhöör,
din Naam, din Wark, din Ehr
wies apen allerwegen;
din Kark, all Ständ un Lü,
Regeern, min Hus un mi —
all muchst du in din Allmacht segen!

Na Benjamin Schmolck