Wees fief Minuten still
23. März

Un he füng an, un wasch de Jünger de Fööt.

Johannes 13, 5

Wo kann dat an liggen, dat wi Christen unsen Deenst an de Welt so wenig doon, dat wi uns veel lever sülms bedeent, as anner to denen? Kann 't dor an liggen, dat wi uns nich vun Jesus de Fööt waschen laat?

Wat wi doot, dat maakt wi meist jüst so, as Petrus dat dee, uprecht, forsch un fromm: "Herr, sullst du mi de Fööt waschen?"
Al Petrus wull sik de Knechtsdeensten vun Jesu nich gefallen laten. Wokeen sik aver de Knechtsdeensten vun Jesus nich gefallen lett, de lett siene Hoheit nich gellen, de nimmt em nich as Christus an. Dordörch, dat Jesus uns de Fööt wascht, will he uns Moot maken,
dat wi Knecht vun dat Unreine warrt,
dat wi en Fründ vun de Sünder warrt,
dat wi Deenst an de Welt för em doot.

Denn blots Lüüd, de heil worrn sünd, köönt heilen — blots Lüüd, de vergeven worrn is, köönt vergeven — blots Lüüd, de Christus deent hett, köönt em denen.

Dor besteiht noch Höpen för uns. "Un he füng an, un wasch de Jünger de Fööt." Bi den olen Bengel — en Utlegger vun de Schrift — steiht dit Wort:
"He is aver nich blots anfungen, nee, he is bi all rümkamen."

Also ok bi uns? Ja, he will dat doon. He mütt dat doon. Wi mütt em bi sien Amt nehmen. Denn Jesus seggt: "Wenn ik di nich wasch, denn so hest du keen Deel an mi."

Geev, dat wi de Heilandsdeensten an uns tolaten.
Geev, dat wi di denen köönt, as vun di Bedeente,
Geev, dat wi heilen köönt, as vun di Heilte.
Bewohr uns dorför, dat wi anner denen wüllt,
bevör wi uns vun di hebbt denen laten.
Schenk Vullmacht, Herr.