Wees fief Minuten still
25. März

Un Petrus güng still rut un füng an — ut' deep Binnen herut — to wenen.

Lukas 22, 62

"Verzeihung", fraag ik enen Bekannten, "sünd Se Christ?"
"Ik hööp", geev he Antwort.
Harr een aver Petrus fraagt — as he buten in de Düüsternis stünn un ween: "Petrus, büst du Christ?", he harr nich seggt: "Ik hööp, ik hööp." He harr klor un düütlich "Ja" seggt!

Worüm? Wiel de Blick vun Jesus em nakümmt un em fasthöllt.

Dat en Minsch Christ is, bedüüdt nich, dat disse Minsch den Meister nich verraden deit orrer verleugnet. Dat sünd ok nich etwa de eersten Christen, up de Gott sik 365 Daag in 't Johr verlaten kann.
Christen sünd de, de sik 365 Daag up Gott verlaat.
Christen sünd de, de weet, dat se mit ehr Sünden na Gott kamen dörvt.
Christen sünd also nich de, de nienich zuckt, de nienich wankt, de nienich Sünde doot.
Christen zuckt, Christen wankt, Christen sünnigt.

Man se weet, dat Gott sien Leevde dordörch nich uphöört,
dat Gott sien Arm utstreckt blifft un se trüchhöllt,
dat Gott sien Oog achter se nakümmt — ok na buten, wenn se weent.

Dorüm laat uns nu nich jümmers de Daag un de Stunnen tellen, in de uns dat glückt is, em nich to verleugnen. Un laat uns uphollen, doran to meten, wat wi Christen sünd. Dat is total verkehrt!

Nochmal:
Christen sünd de, na de Jesus sik ümkiekt.
Christen sünd de, de fasthollen warrt, graad denn, as se Jesus verleugnet — un de dorna, na de Sünde, fasthollen warrt as de, de he leev hett.

Wenn uns' Hart uns verdammt —
Herr, du büst grötter as uns' Hart.