Wees fief Minuten still
30. März

Avers se woorn da partu nich klook ut, se verstunnen nixnich vun de Reed un harrn keen Ahnen, wat dat bedüden schull.

Lukas 18, 34

Dreemaal hett Jesus sin Lieden ankünnigt. Dreemaal hett he seggt, woneemhen de Weg güng. Dat weer doch klipp un klaar. Avers Petrus wull Gott sin Plaan en Strich dör de Reken maken. All Jüngers wulln dat. Se stunnen da un schullertucken. Dreemaal seggt de Text hüüt, dat se nich kapeert harrn, wat passeern schull. "Se woorn heel un deel nich klook ut, se verstunnen reinweg garnix vun de Reed, se harrn würklich keen Ahnen, wat meent weer."

Weet wi dat denn? Weest nu ja heel vörsichtig mit de Anter! Denn de Anter kannst bloots mit Bevern geven. Dat uns' Erlösen nich anners toweeg to bringen weer, as dat Gott sülven stürv, dat lücht een nich so licht in as dat de Polaarsteern an de fieffach verlängerte Ass vun'n Groten Wogen sitt. Nee, dat geiht nich in'n Kopp. Un wi, de wi den Katechismus kennt (kennt wie em överhaupt? De Katechismus höört to de Handbibliothek — as dat Telefoonbook!), wi, de wi lang in de Gemeen leevt, wi staht in de Gefohr, us an dat Wunner vun Karfriedag to wennen, as sik dat Oog amenn ok an't hellste Licht wennt. Wokeen in de Passioonstied nich mal een Stünn in de Stillnis standhollen hett, de warrt sachs nich good in Segen Oostern fiern könen.

Min Sinn un min Verstand kriggt nich tofaat,
wat doch din Barmen liek is! Man din Daat,
din Daat vun Leev, de ik to föhlen krigg,
wa geev ik't trüch?!

Na Johann Heermann