Wees fief Minuten still
4. Mai

Wenn ji mi ut ehrlich Hart söökt, will ik mi vun juuch finnen laten.

Jeremia 29, 13-14

Hebbt wi al mal de hele Nacht waak legen, blots üm Gott to söken? Orrer sünd wi dor denn bi inslapen? De, de dor över inslapen is, hett em nich würklich söcht. Denn de, de Gott söcht, kann nich slapen!

"Ut ehrlich Hart" süllt wi em söken, also mütt wi ganz un gor dorbi sien, vull in Anspruch nahmen sien — een kann sik nich delen.

Wi mütt aver ok bi 't Söken vörsichtig sien. Dat gifft enen, de dor groot Interesse an hett, dat wi nich findt, wat wi söökt. Un dat gifft Aflenk-Manöver!

Jüst so, as man Kleder un Pelze ut 'n Wagen in 't Düüstern smitt, wenn en Rudel Wölfe achter een an jachtert, dat de sik in de Wull kriegt üm de Beute, de gor keen is, jüst so smitt de Düvel uns Kleder un Pelze in den Weg, dat wi in de Irr gaht, dat wi denkt, wi hebbt al funnen, wat wi söökt.

Woans de Kleder un Pelze utseht, wat dat Minschen sünd orrer wat dat Erfolg in'n Beruf is, wat dat Ogenblicke vun enthusiastisch Geföhle sünd orrer vun still Beleven — de Düvel hett veel up Lager, womit he versöcht, uns vun 't Söken aftohollen.
"Ut ehrlich Hart" seggt de Text. Wenn endlich een ut ehrlich Hart söken deit, denn hett Gott sik jümmers ok finnen laten. He hett sik vun nüms trüchtrocken, wenn de em söcht hett.

För den, de söcht, is dit seggt: He is söcht.

Ik leep un weer verblendt,
ik söch un funn di nich;
ik harr mi vun di wendt
un leev dat künstlich Licht.
Man nu hest du dat sülvst beschickt
un ik heff di erblickt.

Na Johann Scheffler