Wees fief Minuten still
15. Mai

He hett ehr höödt mit uprichtig Hart,
un mit sein verstännig Füüst hett he ehr föhrt.

Psalm 78, 72

Dit hett een schreven, de poor Generationen lang in de Herde mitlopen weer. Vull Staunen hett he dit seggt. Wat wi dat wohl ünnerschrieven köönt?

Wi sünd doch alltohoop mitlopen, wi Jungen un wi Ollen. Wi hebbt dit un dat slimm Beleven hatt un wi sünd dörch männich Gefohr gahn. Wi köönt betügen, dat he jümmers dor weer, ok wenn w dachen, em ünnerwegens vör all den Schiet nich mehr to sehn. He weer dennoch dor, de gode Harder. He hett sik vör keen Gefohr wohrt un ok vör keen Schiet. He wull uns dor nich in sitten laten, he hett uns ruthaalt un uns na de gröne Wisch bröcht.

Staunen liggt över so 'n Wöör. De hütig Dag warrt maken, dat wi noch mehr staunt. Wi warrt wedder marken, dat he uns würklich mit en uprichtig Hart höödt. Un wokeen nipp un nau henkiekt, de markt, dat he jüst nu — in dissen Ogenblick — al dorbi is: Wi sünd al up de gröön Wisch.

O Gott un Herr,
du good Harder vun uns Seel,
du hest keen Dag utsett.
Du büst achter uns lopen vun Geburt an
över de Dööp
bet to 'n hütig Dag.
Wi hebbt dat nich verdeent, dat seggt wi di ganz klor.
Dorüm dankt wi di
un seggt mit all de, de al vör uns vun di höödt worrn sind:
Du höödst uns mit uprichtig Hart.