Wees fief Minuten still
17. Mai

Denn de Vagel hett en Hus funnen un de Swulk ehr Nest, 'neem se Junge heckt: din Altaars, Herr Zebaoth, min König un min Gott.

Psalm 84,4

Da kümmt dat doch op an. Een mutt dat finnen un intrecken.

Man mennigeen blifft buten, leggt sik in de Wisch, sett sik in'n Schrevergoorn orr geiht in't Kino. Wat wi nämli in düt Hus introcken sünd, kannst an sehn, woneem wi sünndagsmorrns to finnen sünd. Dat entscheidt wi elk Sünndagmorrn nieg.

Schallt wi utslapen? Schallt wi us in Roh raseern, mit de Kinner spelen, den Beek langs driseln un allens nahalen, wat wi ünner de Week nich trechtkregen hebbt? Da lett de Sünndagmorrn ideaal för, man: denn blievt wi buten. Wi schallt avers in't Hus. Gott hett sin Hus in düsse Welt buut: sin Hus in de Welt is de Kark.

An'n Gottsdeenst wiest sik, wat wi da en Tohuus hebbt orr nich. Kennt wi noch den Karkengang? Nich den tofälligen. Geihst ja ok nich tofällig na Hus, sünnern mit Afsicht un Freud. Da is de Midd. Vun da ut maakt wi Utflöög in uns Arbeitswelt, vun da ut ünnernehmt wi allens, woto wi süss noch op de Welt sünd. Man vun da ut even. Sünd wi Flüchtige ahn Dack över'n Kopp? Wokeen Flüchtling blieven will, schoonst em dat Hus anbaden warrt, de deit amenn nix as rümströmern.

O Gott un Herr, wi sünd in Gefohr, dat wi langsam, avers seker üm din Altaars en Bagen slaat. Pass op uns, dat wi di nich wegströmert, holl us fast bi din Gemeen.