Wees fief Minuten still
20. Mai

Dorüm hett Gott em ok ganz hooch stellt, un he hett em enen Namen schenkt, mit den sik keen Naam meten kann.

Philipper 2, 9
Plattdüütsch na Johannes Jessen

Wi Minschen geevt Namen mit Rücksicht up de Verwandtschaft, orrer wi sünd "Fans" vun Lüüd vun' n Film un seggt Gerd un Fred un Lilo.

In de Tiet vun de Bibel hett een de Namen achtergründiger geven. Man hett se glieks översett. Denn de Naam präägt den, de em driggt. De Naam drückt dat ut, wat de Namensdräger later mal leisten sall un woto he bestimmt is. Gott hett Jesus enen Namen geven, de över alle Namen is — mit den sik keen anner Naam meten kann. Un mit dissen Naam lööst sik dat Radel vun de Welt.

In en oll Märken kümmt dat noch vör: "Nüms weet, dat ik Rumpelstilzchen heet." As denn aver endlich de Naam bekannt weer, dor weer de hele Bann braken.

Wo kümmt dat anners noch vör?
Wann brukt wi den Namen vun all Namen?
Wann schriegt wi em?
Wi kennt doch dat Leed: "....ein Wörtlein kann ihn fällen."
"Christus" is de Naam. He maakt den Düvel tonicht.
Wo Christus is, dor kann de Düvel nich siegen.
Wenn wi bi Christus staht, is de Düvel ahnmächtig, ahn Macht.
Wi süfzen, wenn wi en Nedderlaag beleevt? Wo weern wi denn, as wi toschannen wörrn? Be welk Namen hebbt wi uns uphollen?

Ja, — nu weet wi, wen wi anropen mütt.

Du Fredensförst, Herr Jesu Christ,
ganz Minsch un ok ganz Gott,
de du uns truuste Helper büst
in Leven un in Dood.
Nich bloots in unsen, ok in dien
Naam dröfft wi to uns Vadder schrien.

Na Jakob Ebert