Wees fief Minuten still
2. November


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Simon sä to Jesus: "Meister, de hele Nacht hebbt wi wuracht un nix fungen; man op din Woort will ik dat Nett utsmieten."

Lukas 5, 5

Kiek: Wokeen kannst truun? Wokeen vertruut wi? Op wokeen sin Woort hen waagt wi dat? Dat is nämli Reformaschoon, wenn een anfungen hett, bloots un alleen op dat Woort ut den eenen, ganz bestimmten Mund dat grote Wagnis to ünnernehmen.

Op Jesus sin Woort hen! Petrus harr sik opmaakt un ünner dat Wunnerwarken, den Spott un dat Hohnlachen vun sin Fischerkollegen en Fischtoog in de Middagssünn ünnernahmen. Egaal, ünner wokeen sin Hohnlachen un Wunnerwarken dat Wagnis weer, dat wi alleen op Jesus Christus sin Woort hen glöövt, dat Gott dat good mit us meent üm Jesu willen, dat wi em tohöört un nüms anners: wat dat bi Luther weer orr hüüt bi us — egaal: da woor evangelisch dacht un hannelt.

Op wokeen sin Woort reageert wi? Wokeen hett us noch wat to seggen in't Leven? Wokeen nehmt wi noch eernst?

Wokeen düsse Fragen stillhöllt, egaal wat Meister orr Lehrling, arbeitslos orr vun Arbeit erdrückt, Paster orr Laie: de da stillhöllt, de fier dat Reformaschoonsfest richtig. De schall nochmaal de Geschicht lesen vun Petrus un sin Fischtoog. De warrt so wunnerwarken, dat he sülven vun düssen Jesus nich mehr loskümmt: ganz op sin Woort!

Din Woort hett us drapen, o Herr. Wi köönt un wüllt nu ok nich anners.


8.11.2009


na baven