Wees fief Minuten still
9. November

Ik weet ganz genau, up wen ik mien Vertruun sett heff, un ik bün fast övertüügt: He kann dat, wat mi anvertruut is, för mi upbewohren bet hen to den jüngsten Dag.

2. Timotheus 1, 12

As Student seet ik bi Karl Barth in de Societät, den lütten Studienkrink in Bonn, un fraag em bi 't Studium vun den Genfer Katechismus: "Herr Professor, gifft dat sowat as en Heilsgewissheit?"

He geev de Antwort: "Nee, dat gifft keen Heilsgewissheit, sünnern he gifft de Heilsgewissheit!"

Hett Karl Barth recht?
Ja! Denn dat gifft keen Gewissheit vun 't Heil, de nich jümmers an em anbunnen is, an den, de dat Heil schafft hett. He gifft se. He kann se di tospreken. Se steiht nich jeedeen to Verfügen, keen Evangelisten un keen Kirch, de dor meent, dat se vun sik ut Gewissheit vun 't Heil verleihen köönt na Geld un gode Wöör orrer Gemütsbewegen. An em mütt wi uns Seligkeit hangen un nich an uns Bewusstsien. De Tatsache, dat he för unsen Gloven beedt hett un dat he uns dissen Gloven bewohren kann, bringt uns över den Nich-Gloven hinweg — anners nix.
He warrt uns bewohren — nich wi uns.

Gott garanteert de Stabilität. Hett he eenmal beslaten över uns, dat wi in sien Hannen liggen dörvt, denn warrt keen wedder ut sien Hannen rutreten: Dit seggt uns sien Kirch.

Dit sall hüüt de Trost för uns sien: He kann mi dat bewohren! Hüüt, ok morgen — bet hen to den jüngsten Dag.