Wees fief Minuten still
24. Oktober

Laat de lüttjen Kinner to mi kamen un verwehrt jüm dat nich; denn solk as se höört dat Himmelriek to.

Matthäus 19, 14

Dunntomalen geev dat ok al Minschen, de de Kinner an Jesus Christus nich ranlaten wulln. Dormüm müss Jesus ok düt Woort seggen, "Laat de lüttjen Kinner to mi kamen!" Dat heet nich bloots, dat Moder avends mit dat Kind beden deit un Vaddern en Oog kniept: "Na, geiht woll nich anners!" Dat Beden mit dat Kind is keen Inslaapmiddel. Wenn't al en Gesett gifft gegen Kindsmisshanneln, kunn'n dat nich ok as Misshanneln ankieken, wenn een de Kinner nich Deel an Jesus Christus hebben lett? Wenn de Groten vun Jesus nix weten wüllt, woso hebbt se denn dat Recht, dat ok för de Kinner to entscheiden? Wenn en Vadder, de sülven smöökt as'n Schoosteen, sien teihnjöhrig Kind an't Smöken bringen wöör — dor wöör dat Gesett woll dortwüschengahn. Mööt wi also, wieldat wi Grote Gott den Rüch kehrt hebbt, uns kinner Gewalt andoon un ehr ok vun Gott afdwingen? "Verwehrt jüm dat nich!", seggt Jesus. Un wokeen de Kinner den Religioonsünnerricht, dat Beden, de Kumfermaschoon un de Junge Gemeen madig maakt, de stellt sik dwars twüschen Gott un sien Kinner.