Wees fief Minuten still
12. September


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Un wenn dien Söhn di nu hüüt orr morgen fragen warrt un seggt: "Wat sünd dat denn för Tüüchnis, Gebotten un Rechten, de ju Gott de Herr boden hett?", dennso schast du dienen Söhn seggen: Wi weern Slaaven vun Pharao in Ägypten, un de Herr hett uns rutföhrt ut Ägypten mit machtvull Hand.

5. Mose 6, 20-21

Fraagt uns Söhns denn? Dor kiek aver nich na hen! Se fraagt sogor denn, wenn se dat nich as Fraag utspreekt. Se fraagt heemlich. Se stellt uns in Fraag, ahn dat se dat seggt. Se hebbt uns op'n Kieker, in eensento, se wüllt weten, wat dor wat an is an unsen Gloven.

Wat seggt wi uns Söhns, uns Döchter? Woans seggt wi dat? Antern mööt Öllern schon. Nich opdringlich, nich mit'n opstellten Wiesfinger. Kannst mit den eersten Katechismus antern, den dat in de Cjristenheit geven hett. Uns Text is so en Katechismus. Avers dat ganze Leven mutt de Anter ween. De Kinner mööt wieswarrn, an wokeen de Öllern bunnen sünd. In een Tuur Bibelstünnen un Predigten, dat bruukt se nich. Mit de Kinner tosamen na'n Gottsdeenst gahn, dat seggt al veel. Dat seggt tominnst düt: Dat gifft en Steed, 'neem Moder un Vadder tosamen vör en Drütten staht, vör Gott sülvst! Eis Slaaven, nu avers rutföhrt mit machtvull Hand.

O Gott un Herr, wi un uns Öllern un uns Kinner, wi all höört to dat Volk, dat du mit machtvull Hand rutföhrt hest in de Frieheit, dien Kinner to ween. Laat uns bi dien Volk blieven.


21.9.2014


na baven