Dree in Een

Andacht in Grönau, hollen vun Joachim Siemers

"Wo riek is he! He maakt ja allens mööglich!
Deep is sien Wiesheit, deeper as dat Meer!
Wat he sik vörnimmt un tostannen bringen deit,
dat is un blifft en Wunner.
Höllt he Gericht,
keen Minsch kümmt dor achter, worüm he Straaf un Hartleed schickt!
Un wenn he geiht sienen Weg,
keen kümmt em up de Spuur.

Wat he sik vörnahmen harr, —
dorup keem bet herto nüms
Un goden Raat — wokeen hett em den wohl geven?

Gifft dat ok man enen, de Gott to Hülp kamen is
un nu verlangen kann,
da he bi em sik bedanken schall?

Ach, ut sien Hand kümmt allens,
und dörch sien Hand is allens maakt un hett Bestand.
Un he is dat, up den allens tostüürn deit!
Em höört de Ehr in alle Ewigkeit!
Ja! Dat is förwißlich wohr!"

Leve Frünnen,

al siet de Tiet vun de eersten Christengemeenden spreken un schrieven uns' Vöröllern vun Gott as "Vadder, Söhn un Hillig Geist".

Wat wullen un wüllt de Christen dormit seggen un bekennen?

Wie beedt doch nich to dree Götter orrer dree Personen. Nee, wi meent dormit blots den enen Gott, den keeneen begriepen un mit sienen Verstand un Klook faten kann; de sik avers nich to schaad un to hillig weer, uns Minschen siene grote Leev to betügen, siene Leev, as de Gott un Schöpfer, de uns dat Leven schenkt hett, — ja, de överhaupt un överall Leven will, un dat för all Minschen, in uns' Stadt, in uns' Land, överall up de Eer un seker ok in dat Universum, in Welten, de wi nich orrer noch nicht kennt.
In dat Volk Israel heet sien Naam J H W H, dat bedüüdt soveel as "Ik bün de, de ik weer un de ik blieven do".

He is — so betüügt uns de Bibel un de Apostel Paulus — de Gott, vör den siene Herrlichkeit de Minsch heel lütt is. De Minsch müß vergahn, wenn Gott em nich jümmer wedder uprichten orrer Levensmoot tospreken dee. Gott lett den Minschen mit all siene Grenzen un ok mit all siene Schuld nich sacken un stött em nich weg. He hett sik wiest as de Herr vun de Geschichte Israels, as de Vadder vun unsen Herrn Jesus Christus. Un Jesus wedder hett in all sien Reden un Doon tüügt vun Gott sien' Leev un Erbarmen, so dat wi överhaupt vun Gott as "Unsen Vadder" snacken un to em beden köönt.

Jesus is uns' Broder worrn un hett in sien Starven un Uperstahn wiest, wat Gott sien Willen mit siene Schöpfung un mit siene Minschen is:
Nich Dood un Ünnergang, nee, dörch allen Dood hendörch nie Leven vun un bi Gott.

Un dat wi dat jüst so glöven un em totruun köönt, dorto will he uns Moot un Toversicht schenken, dat wi ok dörchhollen köönt un nich mööd warrt orrer gor vertwiefeln, un dat wi ok anner Minschen Trost, Höpen un Leev wiedergeven.

Dat, so bekennt de Christen, kümmt ok alleen vun Gott, vun sienen "Hilligen Geist".
Dat geiht also nich dorüm, dat wi klook orrer överklook rümspekuleert över de Fraag:
"Woans köönt Dree gliek Een (3 = 1) ween?"

Dat geiht ok nich doröver, wat orrer wokeen Gott is.
Dor langt wi sowieso nie nich ran. Dat hett Paulus al wüßt un seggt.

Ik heff männichmal Minschen fragen höört, wenn se en groot Unheil drapen harr, orrer wenn wi an de velen Kriege un Katastrophen denken: "Wenn dat Gott geven deit, woso kann he dat allens tolaten?"

En Christ hett dor mal up Antwort geven: "Siet Dusende vun Johren gifft dat Seep, un liekers gifft dat noch schietige Lüüd."

Nee, leve Frünnen, wi köönt nich all dat Unglück un Lege, wat Minschen sik ünner'nanner andoot, den "leven" orrer ok "nich leven" Gott in de Schoh schuven.

Mag dat ok noch so leeg, so düüster un biester bi uns Minschen — un in de Welt — utsehen, wat Gott sien Willen is, wiest he uns as de Schöpfer vun't Leven.
Un dat wiest he uns ok as unse Broder Jesus Christus, de uns jümmer wedder seggt: "Ik leev, un ji schüllt ok leven."
Un dat wiest he uns in de Kraft, mit de he uns nien Moot geven will. Wi sullen up em alleen uns' Tovertruun setten.

Wi sullen versöken, in uns' Seggen un Doon mit Gott sienen Willen to leven.
Wi sullen to Em, den dree-eenigen Gott, beden.

Amen