Lebennig Steen

Andacht in Grönau vun Hans Andresen

Kaamt to em hen! He is de "lebennig Steen".
Wohl hebbt Minschen em wegsmeten,
aver in Gott siene Ogen weer he utwählt un kostbor.
Also, so kaamt to em,
denn warrt ji ok as lebennig Steen upbuut to'n geistlich Huus,
to'n hillig Preestervolk;
denn köönt ji geistlich Opfer bringen, an de Gott sien Freud hett —
un dat all dörch Jesus Christus.
Dat steiht ja in de Bibel:
"Süh, ik legg in Zion enen Steen, den ik utwählt heff.
De hett groten Wert, un he sall en Ecksteen warrn.
Wer dor sien Vertruun up sett, de warrt nich toschannen."
Ji glöövt, un för ju is dat en kostbor Steen. Je vertruut em.
Aver, vun de Lüüd, de nich glöven doot, dor gellt dat Wort:
"De Steen, den de Buulüüd wegsmeten hebbt, de is to'n Ecksteen worrn.
En Steen, an den se sik stööt,
un en Fels, an den se to Fall kaamt."
Se stööt sik an em, un se stööt sik an dat Wort.
Se wüllt nich hören.
Dorto sünd se ok vörherbestimmt.

"Kaamt to Christus! He is de lebennig Steen."

Egentlich weet wi dat all:
Buumeister un Ecksteen vun dat Huus "Kark" is Jesus Christus.
De annern Steen, dat sünd wi, wi Christen in alle Welt. Wenn wi all fast tosamen füügt sünd, hett dat Huus "Kark" Bestand.

Dorüm hett Jesus beedt — as sien Dood rankeem —, dat siene Nafolger sik eenig sien sullen, sik gegensiedig as Süstern un Bröder ansehen un achten sullen.

Wi weet dat ja all, avers leven wi ok so, as Christenlüüd in uns Land un Gesellschaft?
Is dat blots Barmhardigkeit, de uns beweegt, sik mit anner Lüüd — ik denk dor ok an Lüüd, de ut de Fremd kaamt — tosamentosetten?
Orrer is dat Leevde un Verantworten, de wi all Minschen schüllig sünd?

Wi all sünd en Hupen Steen, faste un brüchige, grote un lütte ———, un uns Updrag is: "Kaamt to Christus!"
Nu verstaht wi dat oftmals so, dat wi allens doransett, mehr un mehr Steen to sammeln. De dräägt wi denn tosamen un packt de up enen groten Hupen. Avers — en Hupen is noch keen Huus, is noch keen Kark.
Wenn jeedeen Steen eenfach so dorliggt, is dat sinnlos!

Jüst so Steen sünd ok wi, wenn wi den groten Updrag so verstaht, dat wi arbeiden un arbeiden un arbeiden, ahn to bedenken, dat ok anner Minschen in sienen Deenst ropen sünd. Mit de süllt wi tosamen arbeiten! Dat weer de Gemeen, de ut vele lose Steen en Huus — en "Kark" — maken kann.
Blots mit Tosamenarbeit — dörch dat Mit'nanner — kümmt Tosamenholt tostann. So kriegt wi enen fasten Platz in unse Kark, wo wi mennig wat an Gewicht afstütten köönt un togliek ok afstütt warrt.

Dat höört sik doch so licht an — worüm erkennt wi unsen Platz in dat Gebüüd so selten?

• To'n Deel ut övergroot Iever, man ja allens richtig to maken,
• ok ut Gliekgültigkeit,
• ok ut dat Geföhl vun Ohnmacht herut.

Dat allens kann een in de Kark beobachten.

Dat gifft Lüüd, de vergeet vör luter Arbeit ehren Nächsten.
Dat gifft anner, de grenzen sik af — as man hüüttodaags seggt — un kümmern sik nich üm de, de buten sünd.
Orrer — wedder annere — de meent, se hebbt kenen Platz för de, de buten sünd.

Lose Steen — dor kaamt ok licht mal welk weg, warrt stahlen, rullen vun sülven weg. Ik denk hier besünners an de velen Karken-Uttritte.
Man wi dörvt uns ja an den Ecksteen utrichten! Denn de gifft de Richt. Mit sien Hölp köönt all de annern Steen tosamen füügt warrn.
Wenn se sik blots up'nanner stütten wullen!

Drägen, erdrägen, tollereern — dat sünd de Gesetten för dat Tosamenleven.

Un dor is ok noch vun wat Grötters de Reed:

"Driggt een den annern sien Last,
eerst denn doot ji dat, wat Christus sien Updrag verlangt!"

Amen.