Angst

Andacht in Grönau, hollen an'n 27. September 1999
vun Adolf Kindt †

Gott hett uns nich geven den Geist vun de Angst, sünnern de Kräfft un de Leev un Tucht. Dorför schaam di nich vunwegen dat Tügnis vun unsen Herrn noch meen, de ik sien Bunner bün, sünnern lied mit för dat Evangelium as ik, na Kräfften vun unsen Gott, de uns selig maakt hett mit en hilligen Roop, nich na uns Warken, sünnern na sien Vörsatt un sien Gnaad, de uns geven is in Jesu Christo vör de Tiet vun de Welt.

Gott hett uns keen Geist schenkt, de vertagt un bang maakt, ne, en Geist vull Kraft un Leev un Tucht.
So schaam du di nich, di ganz för unsen Herrn intosetten. Schaam di ik nich för mi, wenn ik ok in't Gefängnis sitt. Ik do dat ja, wieldat ik to em hollen do. Ne, lied mi mi tohoop för dat Evangelium. Gott gifft uns Kraft dorto. He hett uns doch redd' un to sik ropen, un dat weer em heel iernst dormit, en hillige Saak Un he hett dat nich daan, wieldat wi dat verdeent harrn. Ach, ja nich. He harr sik dat egens so vörnahmen. Rein ut Gnaden hett he dat daan. Schenkt he uns disse Gnaad all lang — all vör ewige Tieden.
Översett vun Johannes Jessen

Paulus schreev ut't Gefängnis an sienen Fründ Timotheus.

Man schull annehmen, dat Timotheus — de ja in Frieheit is — Paulus in't Gefängnis besöken orrer em tominnst enen Breef schrieven wörr, üm em Moot to geven; nee, dat weer jüst ümgekehrt. Timotheus hett schient's Angst, un Paulus mutt em upmünnern.

Angst. All hebbt wi mal Angst. Mi kann nüms vertellen, dat he nich al mal Angst harr. De Angst sitt uns in'n Nacken. Solang, as uns dat goot geiht, verdrängt wi de Angst. Wenn wi Dag för Dag inspannt sünd un gar nich to Roh kaamt vör luter Hetzen un Jagen, solang mag dat ja angahn. Man wenn wi uns hensett un anfangt to grüveln, wat uns allens passeern kann, denn kriegt wi dat mit de Angst.

Wi höört un seht jeden Dag so veel vun Katastrophen, Unglück, Krankheiten, Noot un Elend, dat een Angst un bang warrn kann.

Een, de dat mit de Angst kriggt, de meent, he dörv keen Foot mehr vör de Döör setten, nich mehr in'n Tog orrer in'n Fleger stiegen, mutt dat Auto stahn laten un dörv nich mehr ünner de Lüüd gahn; em kunn ja irgendwo wat passeern.

In unse Tiet, wo dat mit de Wirtschaft nich mehr so forsch vörangeiht, as wi dat bet herto wennt weern, dor kriegt wi dat mit de Angst, den Arbeitsplatz to verleern; dat wi uns nich mehr allens leisten köönt, wat uns doch so leev worrn is. Un wenn wi ene nie Regeern wählen schüllt, hebbt wi Angst, de falschen to wählen; wi müchen doch, dat uns dat wedder beter gahn schall.

Mi dücht, de Politikers schüürt de Angst. Eendoon, wat för'n Partei wi ankiekt, all maalt se groot un breet ut, wat allens leger warrt, wenn wi de anner Partei wählen doot.
Weer dat nich veel beter, wenn se uns mehr Tovertruun geven?
Weer dat nich goot, wenn se en beten ehrlicher weern; wenn se uns vör de Wahl nich so veel verspreken, wat se achteran doch nich hollen.
Weer dat nich schöön, wenn se nich jümmers an ehren egen Vördeel un de Macht denken wörrn?

Ik will hier nich politisch warrn, man ik meen, mit de Angst en Geschäft to maken, is leeg.
Dröppst du mal enen Bekannten un fraagst, wo em dat geiht, denn hörst du mehrstiet:
"Ach, dat geiht so, man dat kunn beter ween."
Ganz selten seggt mal een:
"Mi geiht dat goot!"

Männichmal heff ik dat Geföhl, dat de Lüüd sik schaamt to seggen, dat ehr dat goot geiht; wi kunnen ja neidisch warrn. Lever vertellt se von ehr Krankheit — un wokeen hett nich irgendwo Wehdaag — von ehre Plaag bi de Arbeit, von den Streß jeden Dag un dat se nich noog Tiet hebbt.
Sind wi nich faken to wehleidig?

Wenn een sik dat allens to Harten nimmt, dennso kann een dorvun richtig krank warrn.
Un denn kümmt dat Grüveln, un de Angst kriggt uns faat: Wat warrt nu mit mi? Wo mag dat utgahn? Wat stickt dor achter? De Angst seet uns ok al vörher in'n Nacken. Wi hebbt dat blots nich markt. Wi weern ja jümmers an't Jagen un Hetzen. Worüm laat wi uns keen Tiet to'n Verpuusten? Steiht nich de Angst dor achter, de Angst:
...eendaags köönt wi nich mehr arbeiten un warrt nich mehr bruukt;
...eendaags sünd wi afschreven, un nüms fraagt na uns;
...eendaags sünd wi allen un köönt mit uns sülven nix anfangen!

Dat gifft vele Lüüd, de ünner disse Angst lieden doot.

Un wat schrifft Paulus:

"Gott hett uns sienen Geist wahrhaftig nich dorto geven, dat wi bang ween schullen. In't Gegendeel: en Geist vull Kraft un Leev, en Geist, de insichtig maken deit."
Un in sienen Breef an de Römer schrifft Paulus:
"Un jüst so kümmt de Geist uns to Help, wenn wi keen Kraft mehr hebbt. Wi weet jo sülm nich, woans wi richtig beden schüllt,— so as dat ween schall. Avers de Geist kümmt uns to Help mit sien Süfzen. Dat lett sik gor nich in Minschenwöör faten. Un Gott, de dat Minschenhart kennen deit, de versteiht den Geist sien Spraak. Un wi weet ok, de Minschen, de Gott leev hebbt, de sleiht allens to'n Goden ut."

Een, de dat mit de Angst kregen hett, de kann meist keen goden Gedanken mehr faten. Allens, wat em nich so recht topass kümmt, is för em dat groot Unglück; em is, as wenn he lahm weer.
Een, de so verbiestert ist, kann blots hulpen warrn vun enen Minschen, de em leev hett, de em Moot maken kann.

Gott hett sienen Geist geven an all, de to Jesus höört, en Geist vull Kraft un Leev, en Geist, de insichtig maakt. Nich, dat de Angst eenfach weg is. So nich! Jesus hett mal to siene Jüngers seggt:
"In de Welt hebbt ji Angst. Aver faat Moot! Ik heff wunnen!"
Un dit, wat Jesus wunnen hett, dat gellt ok för uns. De Angst is nich weg, aver se kann uns nich mehr quälen un daldrücken.

Ik bin mal avends laat dörch't Holt na Huus gahn. Dat weer so düüster, de Maand keem mit sien lütt Licht nich dörch de Telgen. Den Weg kunn ik kuum sehn; ik mark blots, wenn ik an de Graskant links orrer rechts stött harr, dat ik noch up den rechten Weg weer. De laue Abendwind weer in de Bläder to höörn. Un af un to weer en Rascheln in de Telgen. Bang weer ik nich, doch dat höör sik allens en beten unheimlich an. In de Nacht höört een allens veel mehr un een süht nix.

Den sülvigen Weg bin faken bi hell Daglicht gahn. Wat weer dat dor allens vertruut. Ik kunn mi an den Vagelsang un den Wind in de Bläder freuen. Dor weer ja nix anners an den Weg, as dormals in de Nacht; blots de Düsternis harr dat so unheimlich maakt.
Dit Beleevnis is mi infullen, as ik den Text lesen dee:
"Nu aver is dat künnig worrn dordörch, dat uns' Heiland Christus Jesus in de Welt kamen is. He hett den Dood vernicht un Leven an't Licht bröcht, dat nie nich vergeiht dörch dat Evangelium!"

Angst hebbt wi, wenn dat düüster is üm uns rüm, so as dormals in't Holt, orrer wenn wi düüster Gedanken hebbt, wenn wi uns vun Sorgen ünnerkriegen laat.
Bi Licht bekeken, süht dat allens anners, allens beter ut. De Gefahr, de in'n Düüstern up uns luurt un uns Angst maakt, is bi Dag ok dor, man, denn köönt wi sehn, wat up uns to kümmt, un wi köönt wat dagegen doon. Dat Licht helpt uns, de Angst to verdrieven — un dat Licht is dat Evangelium.

Jesus hett to siene Jüngers seggt:
"In de Welt hebbt ji Angst. Aver faat Moot! Ik heff wunnen!"
Un dit, wat Jesus wunnen hett, dat gellt ok för uns. Gott hett uns dörch Jesus reddt, un wi köönt und dröfft weten, dat wi merrn in all uns' Angst bi Gott borgen sünd, jeden Dag nie borgen sünd.

De Geist, de Gott uns geven hett, is de Geist vull Kraft. Dorüm laat wi uns von düüster Gedanken, de uns swack maken köönt, nich ünnerkriegen.
De Geist, de Gott uns geven hett, is ok de Geist vun de Leev. Bi Gott sünd wi borgen, un wi köönt von disse Leev ok an uns Mitminschen wiedergeben. De Geist, de Gott uns geven hett, is de Geist, de insichtig maakt. Wi laat uns von nix un von nüms bang maken.

Wat sä Paulus doch:
"Gott hett uns reddt un uns ropen, un dat is em hillig ernst dormit; nich as wenn wi't verdeent harrn, nee, dat is eenzig un alleen sien egen Willen un Gnaad."

Dat is ene gode Naricht, de uns Moot un Kraft geven kann.

Amen.