Babenan

Andacht in Grönau, hollen vun Adolf Kindt

Un denn full Jesus up, de Gäst söchen sik bi Disch de böversten Plätz ut. Dor vertell he ehr en Glieknis. He sä:

"Wenn du to'n Hochtiet nödigt büst, denn sett di nich babenan hen. Dat kunn angahn, dor is noch en annereen nödigt, de mehr gellt as du.

Un denn kümmt de Mann, de di un den annern nödigt hett, un seggt: "Maak Platz för dissen hier!" Un du müßt di wat schamen un kümmst nerrn an'n Disch to sitten!

Nee, wenn du nödigt büst, denn gah hen un sett di nerrn hen. Denn kümmt de Gastgever an un seggt to di: "Mien Fründ, rück doch wieder na baben rup!" Dat is denn en Ehr för di bi all de annern Gäst, de nödigt sünd.

Denn jedereen, de sik babenan hensetten deit, de kümmt na nerrn hen. Un de sik sülm nerrn hensetten deit, de kümmt höger rup."

Leve Gemeen!

"Babenan-sitten", dat is doch wat. 'keen much dat nich mal? Denn hest du den besten Överblick. Un noch mehr: Du warst von all Lüüd sehn. Wenn wi mal Fotos ankiekt vun so'n Festbankett, denn seht wi meist blots de Lüüd, de babenan sitten doot; de an't ünnerst Enn vun'n Disch sitten doot, de kaamt nich mit up't Bild.

Bi grote Feste, en Hochtiet to'n Bispill, is dat männichmal wichtig, wo de Lüüd to'n Sitten kaamt. Dormit dat keen Striet un Larm gifft, warrt mehrstiets Dischkorten schreven. Dat is en swoor Stück Arbeit. Ik heff dat al faken maakt. Man mütt sik enen Plaan maken, dormit dat ok klappen deit.
Un denn gifft dat en Barg to bedenken. Man will kenen vun de Gäst' verprellen. Wat för Lüüd köönt neven'anner sitten, keen paßt tohoop? Eerstmal mütt se sik lieden könen; un se mütt de sülven Interessen hebben, dormit se ok wat to snacken hebbt. Un de Lüüd gegenöver mööt ok noch tosamen passen. Un denn gifft dat noch so'n Rangordnung, keen blangenbi dat Bruutpoor sitten dörv.

As ik dissen Bibeltext lesen dee, dor müß ik an de Hochtiet von uns' Dochter in de Pfalz denken. Dor is dat begängen, dat de Hochtietsgesellschaft vun't Wahnhuus över de Dörpstraat to Kark geiht. Dat geef enen Zeremonienmeister, de harr up ene lange List nipp un nau upschreven, wo jedereen sienen Platz harr. Achter dat Bruutpoor kemen toeerst de Geschwister, denn Vetter und Cousinen, Onkel un Tanten, denn de Navers und Bekannten, un as allerletzt de Öllern vun dat Bruutpoor. So kennen wi dat gor nicht, man dat weer dor mal so.
Un so, as de Hochtietsgesellschaft to Kark güng, güng dat nastens ok wedder trüch.
Bi de Hochtietsfier in't Lokal weer dat denn so, dat an'n böversten Enn von de Tafel de Öllern von den Brüdigam rechts blangen de Bruut seten, un de Öllern von de Bruut links blangen den Brüdigam to sitten kemen. Wenn wi uns ok toeerst en beten trüchsett föhlen, denn weern wi nu wedder versöhnt. Dat weer meist so, as kunn man seggen, de letzten warrt de ersten sien.

Annerletzt heff ik beleevt, dat up en Fest bi de Tafel kene Dischkorten upstellt weern. Jedereen kunn sik sien Platz sülven utsöken. Dat duur lang, bet sik de Lüüd tohoop funnen harrn, de bi'nanner sitten wullen. De Gastgever müß ehr en poor mal upföllern, Platz to nehmen.
Un wat meent ji wohl, toeerst weern de Plätz nerrn besett.

Ik heff dat faken in de Kark, ja, ok hier in Lütten Grönau beleevt. De Lüüd setten sik lever in de Mitt orrer in de achtersten Regen. De Platz vörn, meent se, steiht ehr nich to.

Dat heet doch, dat dat Geboot, uns ganz nerrn hentosetten — wat Jesus uns in dit Glieknis vör Oogen höllt —, för uns as sülvstverständlich ansehn warrt, wi hebbt dat von lütt up an so lehrt.

Man dat is nich överall so. Wat gifft dat to'n Bispill in de Politik männichmal för'n Gerangel üm de besten Plätze up de Wahllist. Wat gifft dat dor faken för Afgunst, Ehrgeiz un Herrschsucht. Jedeen will babenan stahn, un em is dat eendoon, wat he dorbi sienen Naver weh deit orrer nich. De Hauptsaak is, he sitt babenan.

Ok in de Arbeitswelt gifft dat sowat. Dor warrt di mit'nmal en Vörgesetzten vör de Nääs sett, obschons du meenst, egenlich keem di dat to, dissen Platz intonehmen. Di fallt dat nicht licht, dat so hentonehmen. Du föhlst di trüchsett orrer minnachtig behannelt.

Orrer nehmt wi den Sport. Wat geef dat för'n Upregen, as 1998 unse Mannschaft bi de Weltmeisterschaft in'n Football nicht up den eersten Platz keem. Dat weer doch ene Blamage. De Footballer wenen, an ehr harr dat nich legen; se harrn doch ehr Best geven. Dor wörr denn na de Schülligen söcht, un man meen, de Schiedsrichter, de harrn dor de Schuld an. Mi dücht, keen sik dörch sien Leistung up den eersten Platz hoch arbeit hett, de schall em ok kriegen.
Vun'n Sportler schull man ja annehmen, dat se nich afgünstig sind und ok mal fair verleren köönt.
Dor köönt wi von Jesus noch veel lehrn.

Paulus schrifft in'n 2. Breef an de Philipper:

"Doot nix ut Freud an Striet un Lust an't Prahlen! Weest demödig un hollt lever anner Lüüd för mehr as juuch sülm. Keeneen schall blots an sien egen Vördeel denken, nee, ok an den annern sien. Hebbt so'n Sinn, as Christus Jesus harr. De weer twors Gott sien Afbild; avers he wull sik nich mit Gewalt Gott liek maken. Nee, he hett sien Herrlichkeit afleggt, un he weer hier as'n Knecht. He is en slichte Minsch worrn. He weer en Minsch vun Fleesch un Bloot as jeden annern ok. He maak sik sülm lütt, he stünn ünner Gott sienen Willen bet in den Dood, ja, bet in den Dood an't Krüüz. Dorüm hett Gott em denn ok ganz hooch na baben sett; un he hett em enen Naam geben, de hett mehr to bedüden as all de annern Namen sünst. In Jesus sienen Namen schall allens de Knee bögen, wat in'n Himmel is un up de Eerd un ünner de Eerd; un in jede Spraak schüllt se bekennen Gott, den Vadder to Ehr: Herr is Jesus Christus!"

Wat Paulus hier vör meist 2000 Jahren an de Philipper schreven hett, kann hüüt ok noch för uns gellen. Weest demödig un hollt lever anner Lüüd för mehr as juuch sülm. Köönt wi dat överhaupt in disse Tiet? Mutt nicht jedereen eerstmal an sik denken, dat he över de Runden kümmt? Eerst wenn uns dat goot geiht, dennso köönt wi ok an de annern denken. Afgeven un delen fallt uns männichmal swoor. Dor mütt uns eerst de Noot und dat Elend von de annern vör Oogen bröcht warrn, bet sik bi uns dat Mitleed röhrt. So is dat wohl, wenn uns dat goot geiht.

Ik mutt dorbi graad in disse Daag an dat Hoochwater an Elv un Oder denken. Dat is noch nich lang her, as wi de Biller von de Noot dor to sehn kregen. Dat hett uns mal wiest, wa machtlos wi gegen Naturgewalten sünd. Dor hett männicheen sienen egen Vördeel trüchstellt un hett holpen, so goot, as he dat kunn. De een hett Geld orrer anner Saken spennt, un vele sünd ok sülm dor west und hebbt holpen. In so'n Situation findt de Lüüd to'nanner un staht sik bi, un dat is goot so.

Ik kann mi ok noch an de lege Tiet in'n letzten Krieg un kort dorna erinnern. Dor stünnen de Lüüd ok een för den annern in. Se harrn ja all nich veel to bieten, avers de Lüüd verstünnen sik in ehr Not beter as männichmal hüüt. Wi mööt ja wohl jümmers erst deep dalsacken, üm to marken, dat wi alleen un ahn Hölp von unse Nächsten verloren sind.

Uns Bibeltext will uns seggen, wi schüllt uns sülm dalbögen, nerrn hensetten. Jesus weer en slichten Minschen. He weer en Minsch vun Fleesch un Blot as jedeen annern ok. He maak sik sülven lütt, he stünn ünner Gott sien Willen bet in den Dood.

Bi Lukas könnt wi wieder lesen:

Un denn sä Jesus to sienen Gastgever: Wenn du en Fröhstück geven wullt orrer en Avendeten, denn laad nich dien Frünnen dorto in, ok nich dien Bröder un dien Verwandten, ok nich dien rieken Nawers! De laad di wedder in, un dormit sünd ji quitt! Nee, wenn du en Sellschop geven wullt, denn laad du arme Lüüd in, Kröpels un Lahme un Blinne!
Denn büst du selig; denn de köönt dat ja nich wedder gootmaken. Avers di warrt dat lohnt, wenn de Framen uperstahn doot!

Wat Jesus hier von de Gastgevers verlangt, is ja nu mehr, as wi vermoden sind. Avers em güng dat doch jümmers dorüm, de Armen un Swacken bitostahn un ehr to helpen. Vör Gott sind alle Minschen gliek un he hett se all liekerleev. Dat will Jesus hier vör Oogen föhren. Un ik glööv, dat wi dat so ok verstahn köönt. He verlangt ja nich, dat wi up allens verzichten schüllt, nee, he will ja blots, dat wi uns sülm nich so wichtig nehmt.

Doot nix ut Lust an't Prahlen, seggt he uns. Weest ring un kümmert juuch üm juuch'n Nächsten. Un wenn ji de en Freud maken köönt, hebbt ji dor sülm Freud ran.
Gott warrt uns dat danken.

Amen.