Dämon

Andacht in Lütten Grönau am 17. Juni 2001,
hollen vun Harry Ziebell

Un denn güng Jesus dor weg un trock sik torüch in de Gegend vun Tyrus un Sidon.
Un en kanaanitsche Fru ut de Gegend dor keem bi em an un reep: "Erbarm di över mi, Herr, du Davidsöhn! Mien Dochter hett swoor to lieden ünner enen bösen Dämon."
He aver anter ehr keen eenzig Wort. Un siene Jünger kemen to em un beden em: "Schick ehr doch weg, se schriegt ja achter uns ran."
Un he sä: "Ik bün blots to de verloren Schaap ut dat Huus Israel schickt."
Dor keem de Fru noch neger ran, un se füll vör em dal un sä: "Herr, help mi doch!"
He geev ehr to Antwort: "Dat höört sik doch nich: De Kinner dat Broot wegnehmen un de Hunnen dat hensmieten."
Se sä: "Ja, Herr, un liekers freet de lütten Hunnen vun de Krümels, de bi ehre Herren vun'n Disch fallen doot."
Dor sä Jesus to ehr: "Fru, dien Tovertruun is groot; dat sall warrn, as du wullt." Un vun de Stunn an weer ehre Dochter gesund.

Dit is ene vertrackte Geschicht. Uns' Heiland steiht hier in en Licht, dat wi em gor nich totruut harrn.
Pienlich. — Utlännerfiendlich.
Abfällig behannelt Jesus de Fru ut Kanaa.
Dat sünd wi doch nich vun em wennt.
Hier is nix vun "Freden bringen"!

Doch an'n End vun disse Geschicht wiest sik: Ok Jesus kriggt vun unsen Herrgott ene Lektion. Ok dat harrn wi nich dacht vun den, de Gott sien Söhn nöömt warrt.

De Fru vun Tyrus un Sidon is ene Heidin.
In de Geschichten in't niege Testament — bet hen to Matthäus 15 — hett Jesus sien Jünger blots to dat Volk Israel schickt, blots to de Juden.

Disse Fru — de kene Jüdin weer — harr aver vun Jesus höört un klaag em, dat ehre Dochter vun enen bösen Geist fungen weer, en Dämon hett ehr in'n Griff.

Dämon — wat is dat?

Kiekt wi blots mal in uns' Lübecker Geschicht:
Dor, wo hüüt uns' Stadthall steiht, stünnen fröher de Tollkisten, vergittert as en Käfig. Dor bröch man toben Minschen ünner — Verrückte — Geisteskranke — de, de en Dämon in'n Griff harr — — — un de Pöbel un de Mob vun de Straat harrn ehr Gaudi dor an.

Dämon — kann veles ween:
Ideologie, rechtsextrem denken, groot Bangen hebben, Depressionen, sik den Terror hengeven, Drogen, Speelsucht — allens dat sünd Dämonen!

Dämonen, de sett sik in de Seel vun enen Minschen. De freet dat Gode in uns kaputt un maakt den Freden in uns twei.

Hebben Se al mal enen Besöök maakt in de afschlaten Stationen vun uns' Lübecker Universität orrer in' Krankenhuus in Neustadt orrer Heiligenhafen?

Ik sülven vergeet nie mien ehrenamtlich Mitarbeit — elven Johr lang — in uns' Lübecker Telefon-Seelsorg. Wat kümmt dor all tohoop! Disse Seelsorg — un dat is en Segen, dat dat se gifft — besteiht in uns' Hansestadt dit Johr 40 lange Johr.

As Ursaak vun't Starven, so heff ik in vele Mecklenborgsche Karkenböker leest, is männichmal "Säuferwahnsinn". Alkohol un Nikotin kann licht to enen Dämon warrn, ok dat hoge Goot vun Sexualität — un oft warrt hütigendaags de Täter mehr beduurt as de Opfer.

Un denkt wi doch mal an Nordirland, an Kosovo, Bosnien, Äthiopien, Eritrea, Ruanda, Burundi, Israel, Palästina, Baskenland. Sünd hier nich ok Dämonen togang?

Fanatischer Nationalismus — wat hett disse Dämon nich allens Schlimmes tostannen bröcht!
— Ok al to Tiet vun Jesus. De Minschen in Israel hebbt de Armen in Galiläa utnütt. Se hören ja nich to dat uterwählt Volk. "Ungläubige Heiden" weern se!

Un noch en Dämon hockt up unse Schullern: Resigneern un Blindsien.
Hunger — Kaputtmaken vun uns' Ümwelt — — dor kann man ja doch nix maken.
Wi Minschen warrt jümmers mehr — — man, Hunger un Aids warrt dat wohl richten.

Uns Geschicht: Jesus besöch de Gegend üm Tyrus un Sidon, he — en Juud — güng över "sien" Grenz henweg.
Ene Fru, ene Mudder kümmt in dit Grenzgebiet. Se hett vun Jesus höört, vun sien Heilen — un se grippt na dissen Strohhalm. Se schriet so luut, dat se Upsehen erregt. Dat geef dat dormals nich, dat ene Fru enen Mann anspreken dörv. Un nu gor ene kananäisch Fru enen Juden! Un dat in'n Orient!
Man, dat is disse Mudder schnurzegaal. Ehr krank Kind is ehr wichtig — de Freden vun ehr Kind un dormit ehr egen Freden. Irgend en Dämon harr de Dochter to faten. Mehr weet wi nich.
"Help mi, Söhn vun David! Mien Dochter is swoor krank, afhängig, ahn Freden. Kapierst Du, Jesus, dat denn nich! Help mi doch!"

Wat meent Ji, de Ji dit leest, wat Öllern vun Drogenabhängige vertwiefelt sünd.

Un Jesus?
He antert mit keen Wort.
Siene Jünger fohrt dortwischen. Se wüllt Ruh för ehren Jesus.
"Laat ehr links liggen! Se brüllt uns ja na."

De Ruh in uns' Kark is uns ja oftins ok bannig wichtig.

Jesus, Gott sien Söhn — ach, wo menschlich geiht dat doch hier to:
"Ik, Jesus, bün blots tostännig för de verloren Schaap vun Israel. För Frömde bün ik nich dor!"
De Mudder aver — de Frömde — lett sik nich abfertigen.
Jesus un siene Jünger sünd wieder gahn. Se rennt an ehr vörbi un smitt sik vör Jesus up de Eerd. Se fleht em an. He aver swiggt. — Man denn seggt he:
"Dat höört sik doch nicht, de Kinner dat Broot wegnehmen un de Hunnen dat hensmieten."
"Un liekers", sä dor de Fru, "un liekers freet de lütten Hunnen de Krümel, de bi ehren Herrn vun'n Disch fallt!"
Wo wiet geiht disse Fru. Se fraagt enen Fremden üm sien Help. He schimpt se enen Hund. Doch se lett nich locker.
Jesus kapituleert:
"Fru, dien Tovertruun is groot. Dat sall warrn, as du wullt."
Un vun de Stunn an weer de Dochter gesund.

Disse Geschicht is unangenehm för all Lüüd, de ut Jesus enen Överminschen maakt — ok för mi.

Disse Geschicht is aver ene "Gode Naricht" för all, de vör de Hunnen gaht, de meent, se sünd an'n End.
Ene gode Naricht för all, de up Gott sien Help hööpt.
Ene gode Naricht för all, de sik dor nich mit affindt, dat ehr Kind mit acht Johr an Leukämie staarvt, orrer ehr Mann mit 38 Johr an Kreevst.
Ene gode Naricht för all, de hööpt, dat wedder Freden warrt in ene kaputte Ehe, twischen fiendlich Staaten.

Uns Herrgott hett Leev in'n Överfluss, un ik dörv mien Recht inklagen, dat ok för mi armen Hund wat affallt.

In jeedeen Leven gifft dat düüster Stunnen, Lieden un Kranksien, — aver ok düüster Stunnen in'n Gloven. Un dat is jümmers denn an'n schlimmsten, wenn wi nich mehr mit Gott rekent.
Mi fallt en Breef in vun enen Soldaten ut dat Inferno vun Stalingrad 1942. He schreev an sien Mudder:
"Mudder, worüm hest du mi nich vun Jesus vertellt."

Dat mag ja sien, dat en Antwort later kümmt, as uns leev is.
Dat mag sien, dat uns' Herrgott swiggt — veel to lang; un wi vun binnen un vun buten vör de Hunnen gaht.

Doch in de gröttst Noot draapt wi disse Fru, disse Mudder, un se seggt sik:

"Giff nich up. He is Gott. He warrt di helpen."
Dor is Harbarg!
Dor is Broot!
Dor is Segen!
Dor is Freden!
Giff nich up..."

Sünd wi dor nich wiet vun weg, so enen Gloven to hebben? Enen Gloven, de allens gifft un all Weeg söcht un geiht.

Ik hoff, uns' Herrgott warrt mienen Gloven nich mit den vun disse Fru verglieken. Ok Jesus sä vull Staunen:

"Fru, dien Gloven is groot."

Wi sullen versöken, froh un mit Dank dat Evangelium to spören:
"Ja, dorwegen", sä de Fru, nehm ahn Schaam de Brosamen vun den Herrn sienen Disch — blots enen Krümel Help — un güng na ehr Dochter, de nu wedder gesund weer.
Mehr weet man vun ehr nich.

Jesus güng wieder,
he hett Kranke gesund maakt,
Lüüd, de Hunger harrn, geev he Broot,
he hett predigt,
hett sien Leevd verschenkt,
hett sien Jünger de Fööt wuschen
— un geev sien Leven.

Amen.