Andacht vun Henning Eggers na enen Text vun Jörg Zink (ut sien Book "Wie wir beten können")

Segent de Mann, de sik up Gott verlaten deit, sien Höpen up Gott gründt.

De is as en Boom, an't Water plant,
de siene Wörteln na den Bääk henstreckt.

Wenn ok de Hitten kümmt, he hett keen Bang,
sünnern siene Bläder blieven gröön.

He sorgt sik nich, wenn en düür Johr kümmt,
sünnern he bringt Früchte, ahn dat he dormit uphollen deit.

Hüüt, in düsse Andacht, wüllt wi uns mal beschäftigen mit "den Boom".

In de Bibel warrt de Minschen jümmer wedder mit enen Boom vergleken. Se is dormit nich alleen. De olen Religionen in uns Kultur hebbt all mit Bööm to doon. Mit Götterbööm, Seelenbööm, Schicksalsbööm, mit de Weltesch', mit den Boom vun de Erkenntnis orrer den Boom vun't Leven.

Foto ML

Siet Urtieden hett de Minsch den Boom as verwandt empfunnen.
Wi blievt up en Spazeergang gern mal stahn, wenn wi enen Boom seht, de alleen steiht, de sik ut sien Ümto rutheven deit. Düssen Boom kiekt wi uns besünners an.

Wi schüllt uns aver nich mit den Boom identifiziern, sünnern em eenfach drapen. Wi draapt em dordörch, dat wi em en Tietlang ankiekt, so lang, bet wi siene Linien teken köönt. Keen Boom is as een anner, keeneen drückt gegenöver den Minschen datsülvige ut.

Foto ML

En Boom hett en Figur, de em mit anner Bööm vun siene Oort verbindt un kenntlich maakt, un he wiest en Schicksal, dat em vun siene Ortgenossen rutheevt.

Storm, Dröögnis, Naverschap vun anner Bööm, Ingriepen vun de Minschen maakt sien Schicksal ut un gifft em siene "persönlich" Gestalt. Dorbi "maakt" de Boom sülven nix. He leevt. He wasst un behaupt sik. He "will" nix. He gehorcht dat Gesetz, dat in em is.
Wenn man so vör enen Boom steiht, denn findt man in sik oft den Wunsch, "as en Boom" to sien: He steiht. He richt sik up. Wörteln to slaan. Ruum to winnen. En Minsch müch all dat ok, en Minsch müch uprecht dor stahn.

Foto ML

Man denn geiht de Minsch wieder un lett den Boom alleen. Aver de Minsch hett den Boom kennenlehrnt un — de Minsch hett en Glieknis begrepen.
De Glieknisse in de Bibel pleegt man bi uns to "verkloren". Worüm? Wiel wi dat bloots noch in uns Kopp verstaht. Se wüllt avers mehr: "Se wüllt, dat wi se seht, dat wi se naempfindt, dat wi se vulltreckt."
Se sünd Modelle vun uns praktisch Leven.
Dat is philosophisch, theologisch Ut'nannersetten, dor kanns' nich eenfach so bilang gahn.

Mien Cousin Hermann — he is de Söhn vun enen Förster — hett över Gott un sien Schöpfung so sienen egen Gloven. De Bööm in Woold sünd em nehger as Gott in Heben. All Diskussion, ok mit Theologen, köönt em nich vun sien Ansicht afbögen.

Kiekt wi uns doch mol so enen Boom an:

Ene Kiefer.
Een Stamm. Ene Kron'.
Dröge Aststumpen bet to halve Höchde.
En Stück Eerd, in dat de Stamm ringriepen deit.
Een Boom, de sik sülven driggt, sik vun de Eerd opbuut.

He hett sienen Platz un siene Nahrung.
He tast mit siene Wörteln na Water un suugt dat in.
De Saft stiggt op, in de Wörteln tosamentrocken, in Stamm sammelt,
na baven un buten wiederdrängt
hen na Telgen un Nadelbüschel.

He drifft Blöden un gröne Zappen.
De Zappen warrt bruun un hart un fallt hendal.
Up de Triebe vun dit Johr warrt in't tokamen Johr
niege Triebe wassen, niege Nadeln un Zappen.

He wasst, solang he leevt,
an alle Wörteln un Äst.
Wenn he uphöört to wassen, is he doot.
Enen Dag is sein Platz leer
un en Deel vun den Boom is en Deel vun uns Eerd worrn.
Avers noch steiht he vör mi
un ik versöök, em to verstahn.

Foto ML