|
Dat gifft en Book vun Jörg Zink, "Wie wir beten können",
dat is natürlich in Hoochdüütsch schreben un druckt
worrn. Bi dat Studeern un Lesen in düt Book
hett mi de Artikel besünners gefullen. Ik heff em in uns Plattdüütsch
Moderspraak översett. So keem ik up den Andachtstext för
den hütig Dag:
Wenn dat Volk vun Jerusalem in de Tiet, as dat Oole Testament schreben
wörr, sik in Gottesdeenst versammeln deen un in ehr Hilligtum
güngen, denn süngen se den Psalm, worin dat heten deit:
"Gaht to siene Tore rin mit Danken!"
Dat Door weer ut harde Steens buut un weer nich nur en Buuwark,
sünnern doröber henweg en Glieknis.
Paster Siemers vör de Grönauer
Kapell. Foto Ole Nissen
Wenn een den Vers mitsnackt, warrt he sik dor villicht an erinnern,
as he eenmol dörch dat Door vun en Burg güng. He keem
in en indwängt, drang Hoff. Orrer he güng dörch dat
Door vun ene oole Klosteranlaag un keem in ene lütte, afscheden
Welt.
Denn güng he dörch dat Door vun en Kark un keem in enen
hogen, stillen Ruum. Dor lööst sik dat Gewirr vun de velen
dwarslopen Weeg in en eenzelnen, bestimmten Weg. Nu geiht man —
dor gift dat gor keen anner Mööglichkeit, denn rechts
un links staht de hogen Muuern — eenige Schreed lang dörch
enen engen un smallen Door-Ruum un kümmt ut eene Freeheit in
ene niege, anner Freeheit!
Dörch een vun düsse Dore schull orrer müss man vun
Tiet to Tiet bewusst gohn.
De Schwell, de Pieler orrer de Döördreger hebbt wat to
seggen. Man ward marken, woans dörch so enen Schritt en lütt
beten Freewarrn, en lütt beten Klorheit in uns Gahn kümmt.
Dat is nich datsülvige, binnen orrer buten vun't Door to stahn!
Grönauer Kapell. Foto Ole Nissen
Dat Door is de Grenzscheed twüschen binnen un buten, twüschen
Fremdsien un Behüüsung, Freeheit un fastleggt Ordnung.
Dat's gor nich goot, de Grenzscheed twüschen Fremdsien un Gottesnächde,
Verlatito un Gnaad to verwischen!
In't Oole Testament weer dat Door jümmer de Grenz to dat Hilligtum.
Un de Buumeesters vun de mittelöllerich Karken hebbt dat wüsst.
De starken Muuern, de Törms över de Dore un up de velen
Biller vun't letzt Gericht över de Döördregers wörrn
dat indringlich faststellen. Dat Door is de Grenzscheed, un düsse
Grenzscheed sull man blots dörchlopen, wenn man de Klorheit
hett un wenn man dat ok verstahn deit.
An en Door snied sik twee dennige Linien, dat's de Muuer un de
Weg, de Grenzscheed un de Freeheit.
Wenn nu een seggt:
"Nich mien Will, sünnern dien
Will ward schehn!",
denn geiht he över den Snittpunkt. He gifft dat op, mit sien
egen Döötz dörch de Wand to wolln. Nu geiht he na
den Weg pareeren in de Freeheit!
"Ik mööch woll'n, Gott, as du
dat willst!"
Sowiet de Text vun Jörg Zink ut "Wie wir beten können".
— Bi uns op den Flur hangt en Bild. De Titel vun düt Bild
is: "De brede un de smalle Weg".
De brede Weg, komodig un ohn Hindernisse, geiht in dat Riek vun de
Welt un föhrt in den Dood un de Verdammnis.
De smalle Weg is swoor to bewältigen un vull vun Pröben,
aver he föhrt in dat Riek vun uns Gott.
De brede un de smalle Weg. Klick op to'n Vergröttern!
Verkloren kann man dat, wenn man ut dat Niege Testament bi Matthäus
Kapitel 7 de Vers 13-14 lesen deit:
"Gaht rin dörch de smalle Purt! Denn
breet is de Purt un Ruum is op den Weg, de nah't Verdarben henföhrn
deit! Un vele sünd dat, de dörch de Purt gaht! Man bloots
eng is de Purt un woll small is de Weg, de nah dat Leven hengahn deit,
un blots wenige sünd dat, de em nahfinnen!"
Jeedeen mutt an düt Bild op unsen Flur vörbigahn.
Ik bliev männichmol stohn un versenk mi mit de Oogen un miene
Gedanken in dat Geschehn, dat op dat Bild vun den breden un smallen
Weg to bekieken gifft.
"Ik meen woll, dat Gott sienen Geist
sendt, dat ik dat schall!"
Aquarell: Kensise Anders. Klick op to'n
Vergröttern!
|
