Ünnerwegens

Andacht in Lütten-Grönau, hollen an'n 30.6.2002
vun Harry Ziebell

Rudolf Muuß hett dit överschreven: "Up den Weg nah Emmaus".

Densülvigen Dag weren twee vun Jesus siene Jünger ünnerwegens na Emmaus to. Dat sünd vun Jerusalem ut twee Stünnen to gahn. De snacken mit'nanner över allens, wat de letzten Daag passeert weer.
Un as se ieverig bi't Vertellen weern un nadachen, dor keem he, Jesus sülm, neeg an ehr ran un güng mit ehr lang; aver ehre Oogen kregen em nich klook, un se kennen em nich.
Un denn fraag he ehr: "Wat sünd dat för Geschichten; de ji ünnerwegens so ieverig to besnacken hebbt?" — Dor bleven se stahn un keken em trurig an.
Un een vun de twee, de hett Kleophas heten, de sä to em: Segg mal, büst du de eenzigst Frömde in Jerusalem, de dor nix vun höört hett, wat dor disse Daag passeert is?"
Dor fraag he ehr: "Wat denn?" Se sään: "Dat mit Jesus vun Nazareth. Dat weer en groten Prophet, en gewaltigen Mann in Wort un in Wark, liek groot vör Gott un vör dat ganze Volk!
Un em hebbt unse Hogenpreesters un Böversten to'n Dood veruurdeelt un an't Krüüz slagen.
Un wi harrn so seker dacht, he weer de Mann, de Israel frie maken schull. Un nu is dat al de drüdde Dag, siet dat passeert is.
Un denn hebbt welk vun uns' Fruun uns bang maakt. De sünd vunmorgen ganz fröh bi dat Graff ween, un se hebbt sien Liek nich funnen. Un as se torüchkemen, dor hebbt se vertellt: Wi hebbt Engel sehn; un de hebbt seggt: "He leevt!"
Un denn sünd welk vun uns' Frünnen ok hen ween na dat Graff; un de funnen dat jüst so, as de Fruun dat vertellt harrn. Em sülm hebbt se aver nich sehn."
Do sä he to ehr: "Is dat so swoor to begriepen? Wo langsam versteiht juuch Hart, wat de Propheten seggt hebbt! Mutt de Messias dat nich allens dörchmaken, ehr dat he in sien Riek kamen deit?"
Un denn füng he an bi Moses un all de Propheten, un he maak ehr all de Stellen kloor, wo in de Schrift wat över em schreven steiht.
Un wieldes weren se neeg an dat Dörp rankamen, wonehm se hen wullen. Un he dee so, as wenn he wiedergahn wull. Dor nödigen se em: "Bliev doch bi uns, Herr! Dat warrt al Avend, un de Dag geiht liesen to End." Dor güng he mit ehr rin un bleev dor.
Un denn keem dat sodennig: As he sik mit ehr to't Eten dalsett harr, dor nehm he dat Broot un sprook dat Dankgebeet, un denn brook he dat Broot un geev ehr dat.
Dor füll dat as Schuppen vun ehre Oogen, un se wüssen: Dat is HE! — Aver denn weer he ok al nich mehr to sehen.
Un een sä to den annern: "Hett uns' Hart nich al brennt, as he uns ünnerwegens de Schrift verklaren dee?"
Un denn stünnen se up vun't Eten un lepen noch in desülvige Stünn na Jerusalem torüch. Un dor funnen se de Ölven un ehre Frünnen all bi'nanner, un de sään: "De Herr is wahrhaftig uperstahn un he hett sik Simon wiest!" Un dor vertellen se, wat se ünnerwegens beleevt harrn, un wi se em doran kennt harrn, as he dat Broot breken dee.

Mien Fru weer 1982 bi de Bröder, de Mönke in Taizé, in Burgund. Dor is jeedeen Sünndag en Stück vun Oostern — Uperstahn — un jeedeen Friedag is Karfriedag. An'n Karfriedag snackt man in Taizé kuum mit'nanner orrer ok gor nich. Dor is Swiegen anseggt.

De Mann, den ik vörstellen will, heet Kleophas. Sien Naam kümmt blots tweemal vör in de Bibel.

Kleophas is ahn Ruh. He hett Christus verloren — de Mitt vun sien Leven. Un nu is he ünnerwegens.

Ahn Ruh. — Goot, dat sünd wi all. Ok wenn wi sünndags in uns' lütt schöön Kapell sitten. Hier wüllt wi ene Handvull Ruh finnen, to Besinnen kamen, still warrn vör Gott un vör unsen Heiland Jesus Christus.
Morgen sünd wi wedder ünnerwegens, in den Alldag, to Arbeit, to'n Inköpen, villicht in't Krankenhuus, üm enen Naver to besöken. Wi föhrt in Urlaub. Villicht treckt wi üm vun en Straat in en anner orrer an'n Avend vun uns' Leven in en Heim för olle Lüüd — ene "Seniorenresidenz".
Un wi Plattdüütschen, wi weet ganz genau, dat ok de Spraak över de Johrhunnerte ünnerwegens is. In Nordeuropa wörr in't Middelöller blots Plattdüütsch spraken, Nedderdüütsch.

So is uns' Leven as en Weg, rup un hendal.
Mal geiht dat na vörn un denn ok wedder trüch.
Wi sünd ünnerwegens bi Sünnenschien — un denn ok wedder bi Sturm un Regen, in düüster Nacht — un ok wedder bi kloren Heven, vull vun Sterns.

Kleophas weer ok ünnerwegens — vull vun Unruh. Vör poor Daag weer dor Sünnenschien för em un för sienen Fründ. Se harrn dröömt, dat nu allens beter warrn sull. Jesus wörr de Römer ut Israel rutjagen un se wörrn all frie sien un Jesus ehr König. Mit Kleophas harrn vele Lüüd ehr Höpen up dissen Jesus vun Nazareth sett.

Un nu weer allens anners kamen. Keeneen harr dor würklich mit rekent, ok wenn Jesus dat jümmers wedder andüüdt harr. Dat weer en Slag. Dat hett ok Kleophas drapen:
Jesus an't Krüüz!

Ut weer de Droom vun ene beter Welt un ut dat Höpen, vörbi de gode Tiet mit Jesus. To em weern de Lüüd scharenwies kamen.

Un dor denk ik an de vullen Karken Tiet glieks na den letzten Krieg — un ok an de vullen Karken 1989 in de damalig DDR.

Kleophas ünnerwegens — vull Truur — ahn Ruh — ahn Höpen — un de Fragen gaht mit em.

Bün ik nich sülven ok Kleophas? — Wenn nix mehr löppt — wenn ik vull Truur bün — vör ene Operation — wenn ik ahn Arbeit bün — vör den Afscheed vun enen goden Minschen.
Dor kann de Gloven kaputt gahn.

Doch Kleophas is nich alleen up sienen düüstern Weg — un dat is al mal dat Gode un dat Helle an uns' Geschicht. Frohe Botschaft! Kleophas hett enen Fründ.

"Twee sünd beter dran as een alleen.
Wenn twee ünnerwegens sünd un ener fallt hen,
denn helpt een den annern wedder up de Been.
Wer aver alleen geiht, den kann nich holpen warrn."

Oll Testament, Prediger

Un dor fraag ik nu:
Worüm gifft dat in uns' Gesellschaft vun hüüt so veel Trennen, so wenig Truu, —
ok to Jesus Christus — ok to uns' Kark?

Kleophas un sien Fründ snackt mit'nanner. Dat is Help!
Dor kümmt en dorto. Se kennt em nich. Aver he höört to.

Kleophas un sien Fründ hebbt Totruun to den Fremden. Se vertellt, wat se in de letzten Daag beleevt hebbt, ok de Geschicht vun de Fruun, de sään, dat Graff vun Jesus weer leddig, ok vun de Engel, de seggt harrn: "Jesus leevt!"

Kleophas un sien Fründ reedt un reedt mit den Fremden un jümmers noch nich warrt se gewohr: Jesus is mit ehr ünnerwegens.

Un dor fraag ik: Is Jesus ok mit mi ünnerwegens — ok mit Di?
Männichmal wüllt wi em gor nich.
Ik denk an ene Saak, de de Kark in Lübeck togangen bröcht harr. Se nömen dat "Woche der Engel". Un dor höör to, dat Lübecker Pastoren sik vun de Torms vun St.Petri, vun St. Marien un vun'n Dom afseilt hebbt. — Mit Jesus ünnerwegens?

För Kleophas un sienen Fründ warrt Jesus to'n Seelsorger. He höört to. He fraagt na. He kann wieder helpen, denn he hett Lieden un Not achter sik. He steiht buten, un doch geiht he mit ehr över disse Eerd — ok mit Di, ok mit mi.
Jesus wiest up de olle Schrift hen, up de Propheten. Dat is de richtige Adress. Gott will dat anners, as se sik dat vörstellt hebbt. Jesus sall nich de groot politisch Macher warrn. Jesus mütt lieden, as Jesaja dat al vörher anseggt hett.

Jümmers noch kennt Kleophas un sien Fründ Jesus nich. Se gaht mit em in't Dörp. Se laadt em to'n Blieven in. Dor wüllt se to Ruh kamen.

"Bliev doch bi uns, Herr, denn dat will Avend warrn, un de Dag geiht nu to End."

Jesus bleev. Nu warrt Kleophas un sienen Fründ to Gastgever. Se sitten tosamen. Jesus nehm dat Broot, sprickt dat Dankgebeet, brickt dat Broot un deelt dat ut.

Nu fallt dat as Schuppen vun ehre Oogen. So hett Jesus dat doch jümmers maakt, ok an sienen letzten Avend — Grööndunnersdag — Broot braken, hengeven.

Jesus leevt! Dat hebbt se nu kapiert, Kleophas un sien Fründ. Se mütt trüch na Jerusalem, jüst dorhen, wo all ehr Höpen twei gahn is.
Se mütt dat wieder seggen, wat se beleevt hebbt, wat ehr nu nie Toversicht gifft.
Ok dissen Weg geiht Kleophas mit sienen Fründ. Se reedt wedder, ditmal vull Freud.

Up ene Breefmark vun de Düütsche Bundespost stünn dat vör poor Johren so:
"Christus, gestern, heute und in Ewigkeit".

Amen.