|
Ut Psalm 91
Denn He befehligt sien Engel,
di to behöden up all dien Wegen.
Se dräägt di up ehr Hannen,
dormit dien Foot nich an enen Steen stött.
As ik weer noch en lütte Deern, dor weer ik öfters,
ach so geern,
'n schönen, holden Engel west, densn dat dücht mi dat Allerbest,
wiel ik kunn in mien Märchen lesen vun so'ne wunnersamen Wesen.
Wat se allens kunnen, möken ut Steen 'n Minsch lebennig, stolt
un schöön,
de denn för ümmer glücklich würr. Ach, wenn ik
doch en Engel weer!
So'n Schutzengel to hebben, wünscht sik seker
woll en jeder Minsch.
He warrt durchschüttelt in sien Leven, man warrt dat ümmer
Hoffnung geven,
wenn he an sienen Engel glöövt, de för em dor is, an
em glöövt,
wenn he eenmal nich wieder weet, em dörch de Düüsternis
geleit't.
En Schutzengel, de em behöödt, wenn över em kümmt
Weh un Leid,
den' jeder eenmal nödig hett, un de em ut Gefohr denn rett,
wenn he denkt: "Nu is't woll to Enn." In letzt Moment kümmt
doch de Wenn,
un Gott hett enen Engel schickt, un wedder is de Rettung glückt.
Wi all weet, dat dit nich so blifft, dat dat ok mal
'n Upbruch gifft.
Upbruch heet ok Afbruch, nirgendwo warrt wi för alle Tieden froh.
Un hebbt wi Bang un sünd verzaagt, wenn wi doch mal 'n Upbruch
waagt,
denn deit uns ok 'n Engel goot, de mit uns geiht un maakt uns Moot,
de sienen Staab över uns höllt, dormit dat Rode Meer sik
deelt,
so as de Israeliten goot hendörch gahn kunn'n mit drögen
Foot.
De Minsch, de is woll sülven Schuld, wenn he
verlüsst mal de Geduld,
wiel männichs em to langsam geiht, wat he ja nich begriepen deit.
Man wenn he denn en beten töövt, un denn gedullig dor up
töövt,
dat Gott, de Herr, de allens kann, nu geiht an sien Problem ja ran,
denn schickt He enen Engel dal, de nu beendt dien grote Quaal.
Dien Schutzengel is ümmer dor. Dat warrst du ganz gewiss gewohr,
wiel he di helpt, wo du ok büst, wiel he dien goden Engel is.
 
En anner Deel, dat is dat Glück. Dat kümmt
in enen Ogenblick,
wo du dor nich mit rekent hest. Un wenn du denn man klook noog büst,
denn holl dat fast, sünst is dat weg, un naher kriggst du dat
nich trecht,
dat dat noch eenmal wedderkümmt. Wenn du em najaagst, denn bestimmt
löppt di dat weg, dat is mal kloor. Dien Schutzengel is ümmer
dor,
de di dien Leven fein uphellt mit Bootschaft ut de Gotteswelt.
In disse Dagen schier verrückt is alle Welt vör
Footballglück.
Dat is binah so äs in'n Krieg: en jedet Land beedt um den Sieg.
Un Gott, de weet meist gor nich mehr: Wo nimmt he all de Engel her,
de jeden enen Speelersmann de hele Tiet to Siet stahn kann,
dormit he unbeschädigt ut dat groot Schlamassel kümmt herut!
Wi könnt ok in de Bibel lesen, dat Engel, barmhardige
Wesen,
hebbt al so vele Minschen rett. Ok Daniel, vun'n König sett
in'n Löwengruuv, to Unrecht weer't, wiel de hett up de Landvöögt
höört,
de Daniel dat Glück nich günn'n, dat he bi sienen Herrscher
fünn.
Dor nah en Engel, em to retten. He würr nich vun de Löwen
freten,
wiel de Engel ehr dat Muul tohöll, wat nu den' König goot
geföll,
un naher keem'n de Schulligen in de Löwengruuv to Recht herin.
Avends will ik slapen gahn. Seh veerteihn Engel um
mi stahn,
schrifft in sien Oper Humperdinck. Ob so veel Engel Glück mi
bringt?
Gliek veerteihn? So veel bruuk ik nich, as hier in diss Musikgeschicht.
Mi reckt al een, ik bruuk blot enen, un disse een, so will ik menen,
schall mi behöden ümmerto. Is he bi mi, denn warr ik froh.
Ik weet, dat he vun Gott is sendt, dormit he Striet un Pick afwendt.
Un dat hett he ok öfters daan, hett männichmal to Siet mi
stahn,
wenn in mien Leven güng dat mal — so as bi jeden —
up un dal,
un naher dank ik Gott dorför, dat he schick enen Engel her.
Nich irgendenen, ach herrjeh, nee, mienen, den' ik vor mi seh,
de ut en Bild rutstegen is, nu üm mi sweevt, dat is gewiss
de Engel ut mien Kinnertiet. Un diss Geschieht, de will ik hüüt
—
ik weet, dat sünd al oll Kammellen — man liekers will ik
ehr vertellen:
In Omas Slaapstuuv hüng en Bild, meist weer de
ganze Wand utfüllt,
wat mi äs Kind heel faszinier, weswegen ik mi öfters schier
den' Hals verrenk, keek ik to Höh, un so dat schöne Bild
anseh.
Dor stünn in en hellgröne Wisch en rosa Bank vor en Gebüsch,
un up de Bank, hengaten, schöön, dor weer en junge Daam
to sehn.
Den' Kopp stütt se in ehre Hand, un ünner ehr hellblaag
Gewand,
dor keken Schoh rut, fein verziert, so lütt, as wenn's en Popp
gehöört.
Un vör ehr, meist genau so schöön,
dor weer en jungen Mann to sehn.
Sien Locken wallen up den' Kragen, he knee vör ehr, en Hand an'n
Magen,
de anner strakel enen Hund, 'n lütten Spitz, witt, kugelrund.
Un över ehr, in'n blagen Heven, hett dat 'n holden Engel geven.
Up witte Wulken hett se seten, he keek, as harr he allns vergeten,
wat üm em rüm weer, interessiert, up dat, wat ünner
em passiert
Sien Arms verschränkt, dat Kinn upstütt,
höll he den' Kopp, de rosa-witt
sik afheev vun dat blaag Azur, de Ogen rund un kruus de Hoor.
Dit heff ik mi to'n Vorbild nahmen, un as ik na de School henkamen,
wull ik as Engel ok inmitten vun all de Kinner huldvull sitten,
indem entrückt un schöön mien Kinn leeg in de Hand
pathetisch binn'n.
Man dat hett överhaupt nix nützt, ik kreeg sogoor welk an
de Mütz
vun'n Schoolmeister un kreeg to hören: "Kiek in dien Book,
du dumme Deern!"
Ok wullen mien hellblonde Hoor nich lockig warrn, ik heff sogoor
mien Mudders hitte Brennscheer nahmen, um to mien Wunschfrisur to
kamen,
man in de natte, holsteensch Luft weer disse Wirkung bald verpufft.
Un na mien Oma trocken in de Slaapstuuv denn mien
Öllern rin.
Dat Eerste, wat se möken, weer: en nie Interieur müss her.
Un wiel sik ännert ja de Mood, fünn'n de nu ganz wat anners
goot.
Över ehr Bett hüng nu Paul Klee, wat mi ja gor nix seggen
dee.
Blot Klexen, Strichen, grelle Farven, dat dee mien Weltbild schier
verdarven,
dat vör mien geistig Ogen sweev, un dat Geborgenheit mi geev.
Wat is de Welt hüüt nüchtern, kahl, keen Engel kümmt
vun baven dal
un schirmt uns af vun'n suren Regen, de rieselt rünner up uns'
Bregen.
Un in de achterst Kellereck steiht Omas Engelsbild
versteckt.
Man öfters mal, man blot ik mütt uppassen, dat mi keen een
süht,
sliek ik mi dal, hoff up de Chance, dat eenmal kümmt en Renaissance,
un denn de Welt sik wedder dreiht un allns nochmal vun vörn losgeiht.
Up dissen Dag warr ik mi freuen, un all Lüüd warrt mi denn
beneiden,
wenn ik mien hellblaag Engelsbild, dat meist de ganze Wand utfüllt,
umrahmt vun ziseliertet Gold vörzeigen do, vun Harten stolt.
Dit Bild begleit't mi dörch mien Leven, un hett
mi so veel Schönes geven,
un wiel dis Engel woll gewiss to'n Schutzengel mi worrn is,
mütt he utsehn, sanft un mild, so äs up Omas Engelsbild.
Un af un an, so männichmal, kümmt ut den' Heven he woll
dal,
üm mi denn öfters bitostahn, wenn ik kann mal alleen nich
gähn,
so as just jeden Minsch dat geiht, wenn he versinkt in Truur un Leid.
Denn denkt doran, dat up de Eer dat gifft doch veles
anner mehr
as wi woll in uns sülven ahnt. Vergeet nich, dat dor baven wahnt
en Gott, un Gott, dat is de Leev, de He för all de Minschen geev.
Un sünd wi in de Leev, denn sünd wi ok in Em, un jümmers
künnt
wi up Em telln, de uns to'n Glück een vun sien velen Engel schickt...
Amen.
|
