Leve plattdüütsche Gemeende,

Schön, dat se kamen sind, dat wi tohoopen Gott loben un em singen un danken wölln un so ok wedder to Kraft kamen künnen. Noch de nächste Sünndag, un dann is all wedder Aarntdank — un is vörbi mit uns plattdüütsch Kark hier in de Kapell in Lütt Grönau.

Op wat för'n Padd bün ik? Sünd mien Weeg goot? Hett Gott daar wat mit to kriegen? — Dorüm warrd' hüüt gahn. Wat — dat kennt se all? Se denkt an uns Auto, dat mit de Ohren wackelt un een Navi hett?
Nee, hüüt is dat anners, dat warrd Se glieks gewohr.

Bild ut "The pocket Testament". Klick up to'n Vergröttern!

Wi hööern Wööer ut Psalm 23:

Gott is uns Harder.
He nimmt mi bi de Hand.
Un wo he mi henbringt,
dat is dat reinste Botterland.
He gönnt mi alltiets wat Godes.
He maakt mi de Toversicht fast un stark
Un schenkt mi en Barg Levensmoot.
Un denn wiest he mi ok noch de rechte Padd.
Un wenn dat mal deep hendal geiht mit mi —
bet dorhen, wo dat pickendüüster is,
denn bün ik nich alleen.
Ik mark dat düütlich,
dat sien Hand denn över mi is.
Un sien Godigkeit steiht mi an de Siet.
He nödigt mi jümmer weller to Disch,
wo allens up steiht,
wat de Minsch to'n Leven bruukt.
Un wokeen mi dat nich gönnt,
de mutt tokieken.
Gott füllt mi de Beker bet babenan.
He is dor, wo ik bün;
un ik kann dor ok blieven,
wo he is all mien Daag.

Amen.

Bild ut "The pocket Testament". Klick up to'n Vergröttern!

Wi wüllt beden:

Leve Christenlüüd,

Wir weern jüss bi un beden de 23. Psalm. Gott, uns Harder is bi uns.
Ok denn, wenn uns Padd nich liekut löppt.

Nu is dat vundag so, dat ik keen Harder kenn. Ik kenn ok keen Lüüd, de en Harder kennt. Dorbi kenn ik veel Lüüd un weet veel, wat de so Dag för Dag maakt.
Een vun de wohnt in Niendörp. Up de ole Hoff vun sien Öllern. De Ole hett noch dree Köh, un uns Parden (Peer) sünd ok daar. He hett sien Doon bi en Bufirma, un op sien Auto weern letzte Woch en paar Schiller. To'n Bispeel:

De Buustell.

Tja, ik heff en Idee, wat ik in mien Leben noch allns doon will. Heff en Idee, wo't hingahn schall.
Un doch, forts is daar en Buustell. Ward allens uteneen reten, wat ik mi so vörnahmen heff. Opreten, wat all lang vörbi weer. Kummt allens wedder rut.
Un ik kaam nich vöran.

Düsse Weg is nich so, as ik mi dat dacht heff.
Un doch seggt Gott mi, dat geiht wieder.
Gah man hier nu lang, maak en Ümweg, folg man de Schiller, de annere Weg, de ik för di vörsehen heff. Ok wenn dat nu düüster ik, ik bin ok denn bi di. Du löppst nienich alleen.

Kann ok angahn, dat de brede Straat wat enger ward. Gift Tieden, dar löppt dat nich so. Daar hest dat Geföhl, allns ward drang, ward eng.

Un anner Lüüd sünd ok ünnerwegens.
De nehmt sik de Vörfahrt.
Villicht sünd de ok richtig, un du schallst se man beter vörbi laten vörrut fahrt laten, denn se sünd im Recht. Du warst trüch sett. Anner Lüüd kaamt vöran und du büst bi un mutts töben.

Dat warrd noch leger, as du dat hier nu sühst: Sackstraat.

Nu geiht dat würkli nich wieder.
Ut.
Ümdreihn.
Gifft nix anners mehr.
Dat kennt wiss jeedeen hier hüüt morrgen in düsse lütte Kapell.
Un genau daarüm sünd wi tohoopen!
Wi sünd Christenlüüd. Wi glöven daaran, dat dat dörch't Ümdreihn wiedergeiht.
Uns Gott laad't uns jümmer wedder daarto in: Kehr üm, dreih üm, fang wedder frisch an!
Wenn een in Gott sien Wööer söökt, dann fall jüss dat op: Dreih üm!

Un denn, denn is de Grenz, de Tempogrenz utsett. Wi preestert dat Evangelium, nich dat Gesetz.
Ik verkoop keen Red Bull, düsse moderne Kraam ut de Doos, mit veel Koffein, dat nich, man de Schnack vun düsse Lüüd, dat daar noch keen Preester un keen Kark op kamen is:
"Red Bull verleiht Flügel".
Nää, — wi weten, uns Gott gifft uns Flünken.
He is jümmers daar. He will nich, dat ik fastsitt. He will, dat ik wiederloop, op em to, mit em an de Siet dörch mien Leben kaam.

Un denn,
weten Se noch de letzten Wöör ut de Psalm?
Dann kann ik bi em to Roh kamen.

"He is dor, wo ik bün;
un ik kann dor ok blieven,
wo he is all mien Daag."

Al düsse Schiller seggn nix anners:
He röppt uns jümmers wedder op den rechten Padd trüch.
Dreih üm, bet nah dat groot Ziel, kann ik mi noch veelemal verlopen.
Man he blifft an mien siet, bet an mien Enn — un noch da Ewigkeit babenop!
Bi em kaam ik to Roh.

Amen.

Gebeet

Gott, bi di gifft dat jümmers de Möglichkeit umtodreihen. Wedder nü antofangen.
In Gang kamen in de gode Padd, den goden Kurs.
Wi beden för all de Minschen ünnerwegens, hüüt op de Sünndag Morgen op de Straten un so,
ok för de, de in ehr Leben noch dull söken.
De trurig sünd,
een schwaare Last drägen,
keen Moot hebben.
Wi beden för de, de nich ümdreiht, nich dankt, nich klööok ward und begriepen, dat se op de anwiesen sünd.
De nich weet, wo se mit di schnacken köönt.
Wi beden, da se nüe Wege laapen köönt in ehr Leben, dat du se voorut löppst, se an den Hand nimmst, ehr wiest, wo't würkli langsgeiht.

Un to 'n Schluss stellt wi uns all ünne Gott sien Segen
Un Gott, de Herr, segen di un holl sien Hannen över di.
De Herr seh di fründli an un wees di gnädi.
de Herr laat sien Oogen op di rohn un geef di Freeden.