Ik heff so'n lütt Bibel-Lexikon, en Taschenbook.
Dor sünd mehr as 80 Bibelstellen angeven, de wat mit Höpen to kriegen hebbt.

Hoffnung, so heff ik leest, dat is "die auf künftige Erfüllung eines Wunsches gerichtete Erwartung".

Paulus hett vele Breve schreven, an de Römer un ok an de Korinther. Un in enen Breef, dor is en Stell, de kennt se all, de hebbt Se al faken höört. Dat is dat Hogeleed. Dor heet dat:

Hier up de Eerd is mien Weten man Stückwark,
Eenmal aver lehr ik allens kennen, so as Gott mi ganz un gor kennen deit.
So blifft nu: Gloven, Höpen, Leev, disse dree.
Man, de gröttste vun ehr all is de Leev.

Wat stickt allens in disse dree lütten Wöör: "Gloven, Höpen, Leev"?

Bi dat Glöven is dat nich anners. Wat is Glöven?
In mien lütt Bibellexikon staht up dree lange Sieden Bibelstellen över dat Glöven.
En poor kennt Se all. "De Gloov kann Bargen versetten", so heet dat bi Matthäus.
Un bi Markus steiht "Wokeen glöövt, de warrt seelig".
Wi beedt "Ik glööv an den Hilligen Geist".
Un en anner denkt "Ik glööv, hüüt eet wi Spargel".
Wi bruukt disse Wöör för ganz verschieden Saken.
Dat sülvige Woort, man wat stickt dor allens in, wo wiet liggt dat ut'nanner.

Un mit dat Höpen is dat graad so.
So bi achtig Bibelstellen staht in mien lütt Book över dat Höpen, un liekers fraag wi uns: "Höpen, wat is dat?"
Ganz kloke Lüüd hebbt sik beschäftigt mit disse Fraag.
Al de ollen Greken — de "Griechen" — weern dor mit togangen:

Zeus weer böös mit de Minschen. Ut Marmelsteen hett he en wunnerschöön Deern maken laten, Pandora hett se heten. He hett ehr Leven inpuust un ehr mit en Doos na de Eerd schickt, dat weer de "Büchse der Pandora". Ut dissen Pott sünd all de legen Saken över uns Eerd un de Minschen kamen, so as Kranksien un Süken, Bedregen, Unrecht, Striet, Neid un Hass. Dat hett sik utbreedt överall hen, is nich wegtokriegen, is leger as Giersch in'n Goorn.
Man dor weer ok en gode Saak in den Pott, ganz to ünnerst, dat weer dat Höpen, — de "Hoffnung".
Un de liggt dor noch in, un dorüm weet wi nich so recht, wat dat för en Bewennen hett mit de "Hoffnung".
"Hoffnung", so heet dat, is de Wunsch un dat Töven up enen betern Tostand.
Dat is en "up den Weg sien" dorhen.

Ik heff en Bild vör Ogen. Dat is vun Caspar David Friedrich. He passt to uns. He weer hier vun de Oostsee, ut Griepswold, he weer en Plattdüütschen, un fein malen kunn he ok.
Man dit is en gräsig Bild.
Kolt löppt uns dat övern den Rüüch, wenn wi de hogen un scharpen Ies-Schollen seht.
Alleen de Farven laat uns al freren.
Un wenn wi nipp un nau henkiekt: Ganz rechts is noch en beten wat vun en höltern Schipp to sehn. Ünnergahn, tweidrückt vun't Ies, de Lüüd hebbt sik seker nich retten kunnt.
Keen schöön Bild. Sein Naam: "De Iesbarg", man dat heet ok "De Ünnergang vun de Hoffnung". — "Hoffnung", so hett dat Schipp heten.

Dat gifft so wat. Keen Höpen mehr, een is alleen, hett Sorgen un Plaag, keen steiht di to Siet, keen is dor, de di warmen deit.
"Hoffnungslos", seggt wi dorto.
Man, so is dat nich.
Paulus helpt uns: "Liekers höpen, ok wo dat nix mehr to höpen gifft", seggt he. Wi sünd nich alleen, ok nich in de grote Küll vun uns Welt. Dor is een över uns, een, de is nich ut Ies.
"Weest fröhlich in't Höpen", seggt he.

Amen.