Jesus Christus hett seggt:
"Weest barmhardig, so as ok Gottvadder barmhardig is,
richt't nich, dormit ok ji nich richt warrt,
vergeevt, dormit ok juuch vergeven warrt,
un wenn ji geevt, denn warrt ok juuch geven."

So hett he seggt to siene Jünger, un he hett snackt vun den Splitter, den een süht in Broders Oog, man den Balken in sien egen Oog, den süht een nich. Un dissen Balken schall een sik toeerst ruttrecken, un naher eerst den Splitter in Broders Oog.

Un Jesus hett ok seggt: "Een schall sienen Fiend leev hebben". Man woans kann een dat?
Dat kann een blot, wenn een em versteiht.
Een mutt verstahn, worüm he so is, worüm he allens anners süht as een sülvst.
Dat Verstahn kann enen de Kraft geven, sienen Fiend leev to hebben, em to akzepteern, un denn kann de Fiend to'n Fründ warrn, un denn köönt wi em allens vergeven, dormit uns ok vun Gott vergeven warrt.

Een schall de Last vun den Annern mitdregen. Wo köönt wi dat woll anners as dörch de Leev. Mit Leev könnt wi so vele Minschen helpen un dorbi sülvst en Masse Glück beleven. En Woort, en Handlung kann dat Leiden vun enen Annern verringern un em Glück un Freud bringen. En lüttes Woort kann tröösten un Vertruun erwecken un ok männichmal Leven retten.
Wenn in uns' Hart Leev is, kann jeder Gedanke un jedes Woort Wunner doon, denn dorto is ok Jesus Christus storven un wedder upstahn, dormit he de Herr is över de Lebennigen un de Doden, un so steiht dat in Jesaja, Kapitel 45, Vers 23 schreven:
"So wohr, as ik leev, sprickt de Herr,
vör mi schöllt sik all Knee bögen, un all Tungen schöllt Gott bekennen."

En jeder schall Gott Rekenschop över sik sülvst afgeven, un keeneen schall över sienen Broder richten. An' besten nützt wi uns' Tiet, wenn wi würklich wat för uns Mitminschen doot un ok ehre Lasten mitdreegt. Vele Lüüd arbeit' hüüttodaags veel to veel, ok wenn se gor nich so veel Geld bruukt. Se wüllt de annern dormit ehre Leev bewiesen. Man, wenn se nu keen Tiet mehr hebbt för ehr, wo könnt se denn seggen, dat se ehr leevt? Denn allens, wat wi för de Annern doot, is ok för uns, un allens, wat wi för uns doot, is ok för de Annern.

Al in de Hügel ut Steen vun Judäa hett Jesus predigt:
"Allens vun dat ji wöllt, dat de Minschen juuch dat doon schöllt,
dat doot ok ehr."
Un wi mööt nich blot de Minschen respekteeren, nee, ok dat Leven vun de Deerten un de Planten. Un ok de Steen köönt lebennig warrn, un allens kann starven. Man, wenn wi dat Lebennige schützt, denn weet wi, dat wi uns dormit ok sülvst schützt. Dat schient woll so, as wenn dat Sünnenlicht nich veel to doon harr, wiel dat man eenfach so hendal lüücht up de Eer, un doch warrt allens dorvun verwannelt. Un schull eenmal de Sünn nich mehr schienen, denn weer uns' Leven woll ok an sien Enn ankamen, un wenn wi denn vör Gott staht, denn fraagt he uns nich, wer Footballmeister 2002 worrn is, woveel Hüüs wi hebbt, orrer wat wi för en Auto föhrt, nee, denn warrt he uns fragen, wo wi uns' Leven leevt hebbt, wat wi Annere Godes daan hebbt, un wen wi mit uns Leev warmt hebbt. Un denn mööt wi uns överleggen, wat wi denn antwoorten könnt.

Aver, wo tröstlich is dat doch, dat de Sünn an jeden Morgen wedder upgeiht, wiel allens vun Gott maakt is. As he mit sien Schöpfung trecht weer, hett he sehen, dat de goot weer. Un wi Minschen sünd nu dorto dor, dat allens to bewohren.

En schöne Roos, de wi in'n Goorn sneden hebbt, is rein un duft so herrlich.
En Müllemmer is dat Gegendeel, he stinkt un is vull Abfall.
So süht dat ut. Kiekt een aver deper, denn weet wi, dat de Roos in en poor Daag ok to'n Abfall worrn is. Wi weet dat al, wenn wi se graad sneden hebbt, dat se nich lang leevt. Un kiekt wi in den Müllemmer rin, denn ahnt wi, dat allens, wat dor binnen is, sik womööglich in en poor Maand in fein Gemüüs orrer ok mal in en schöön Roos verwanneln kann. Un doran seht wi:
Ahn Roos keen Abfall, un ahn Abfall keen Roos. Se bruukt eenanner, se sünd gliekwertig.

De Welt un de Natuur is vull vun Leven un Doot. De Natuur in Schuul nehmen bedüüdt gliektiedig ok de Minschheit to schützen, dormit wi noch lang leevt un nich eenmal vun Gott to Verantwortung trocken warrt för dat, wat wi de Natur andaan hebbt.

In den Breef an de Römer, Kap. 10, leest wi:
"Wenn wi vun Harten glöövt, denn warrt wi gerecht,
un wenn wi mit den Mund bekennt, denn warrt wi selig.
Wiel du an mi glöövst, seggt Gott, so schallst du gerecht wesen.
Un nu fang an, gode Warken to doon,
heff leev dienen Näächsten,
do em wat Godet,
deen em
un dank Gott, dat he di de Fähigkeit un den Gloven dorto gifft,
de to Barmhartigkeit hen föhrt
un di froh maakt.
Un wenn du teihn Johr lang Godet deist, so is dat noch lang nich noog,
man enen Dag Böset doon, dat is al veel to veel!"

Bi Petrus, Kap. 1, Vers 3 steiht:
"De Ogen vun Gott seht up de Gerechten
un siene Ohren höört ehr Gebeet."

Gott vergitt kenen. He schafft di Freden, ok wenn di Unrecht daan warrt.
En Minsch kann nich ümmerto blot gode Daag hebben, so as en Bloom ok nich hunnert Daag blöhen kann.
Dorüm geneet de Freud, de di todeel warrt, un dreeg dat Leid, dat ok mal up di tokamen kann.
Tööv af, wat de Tiet bringt, so as de Buur gedullig up sien Oorn töövt un doch weet, dat de Herrgott allens recht maakt. Ok en afslagen Ast wasst wedder na, un de Maand nimmt wedder to, ok wenn de Minschen dat toeerst nich seht.

Wenn ik arbeit, denn acht mi Gott, aver he leevt mi, wenn ik sing.
He föhrt mi ut de Düüsternis rin in dat Licht, un vun den Doot hen to de Unstarvlichkeit vun mien Seel.

Denn allens hett sien Sinn up Erden,
un wenn wi Gott vertruut inmerren
vun disse schöne, grote Welt,
is't mit den Freden wollbestellt.
En Freden, de lies treckt in't Hart,
ok wenn't mal düüster üm uns warrt
De trööstlich böört uns denn an't Licht,
herup to Gott sien Angesicht!

Amen