"Dat anknickt Rohr warrt he nich tweibreken,
un den Docht, de noch brennt, warrt he nich utlöschen,
he warrt uns helpen, dat Recht to lehren."

Denn jeedeen Kreatur hett dat Recht to leven.

In uns' Leven warrt wi so veel Saken gewohr, dat wi öfters an uns vörfaat Meinung twieveln mööt un uns doruphen ännern doot.

Jüst so as Saulus, de na sien Bekehrung to Paulus wörr, sien betherige Meinung ok ännert hett, un denn uttrocken is, üm för anner Lüüd, in anner Länner dat Evangelium to verkünnen. Un as sien Reisen to End weern, dor schreev he in sienen Breef an de Galater:

"Laat uns Godes doon an jeedenen Minschen,
denn wat de Minsch seit, dat warrt he ernten,
un wenn jedereen de Last vun den Annern mit driggt,
denn warrt dat Gesetz vun Gott erfüllt warrn;
denn ji sünd all Gott sien Kinner blot dörch den Gloven an Jesus Christus."

Un wenn ok de Minsch up sienen Levensweg blot bet to de neegste Kurv kieken kann, so is dat noog. Denn Gott kann den ganzen Weg överblicken, un he warrt de, de em vertruut, bi de Hand nehmen un leiten, dormit de den rechten Weg nich verlaten un sik nich verlopen kann. Dat is ja so, dat up unse Weeg dat Licht jüst so regeern deit as de Schatten.

Wi leevt ja nu - un in dissen Ogenblick. Wenn wi uns aver blot an de Tokunft klammert, denn gaht wi an den Freden un an dat Glück vörbi, dat villicht graad in dissen Ogenblick in uns un üm uns is.

To weten, dat wi dorvun anröögt warrn künnt, dat maakt uns eerst lebennig un is en wohres Wunner. Wi mööt uns Ogen apen maken, üm dit to sehen, to marken. Wi mööt jümmers dor an denken, dat dat Leven nu aflopen deit - nu, in dissen Momang. Wenn wi blot denkt an dat, wat villicht morgen passeern kann, denn verpaßt wi so veel, wi sünd mööglicherwies keenmal in uns' Leven würklich lebennig.

De Gegenwart geiht ut de vergahn Tiet hervör un schafft Platz för de Tokunft.
In jedeenen Minschen is deep in sien Seel Freden un Freud binnen. He mütt waak sien, üm dat ok to erkennen.
Man in den Ogenblick, wo he dat weet, dor markt he forts Troost un Verlichtern. He weet denn, dat jeder Ogenblick en Ogenblick is, de em dat Wunner neger bringt, hier up disse Welt to leven, in Freden mit sik sülvst un mit Gott.

Un wenn Jesus enen Mann, de nich hören un nich sehen kunn, heilt hett, denn is dat ok en Wunner. Wi schöllt dat mit uns Seel begriepen un nich mit unsen Verstand, denn de Verstand maakt so männichmal twei, wat in de Phantasie so schöön anfungen weer. Doröver schullen wi mal nadenken.

De Gloov kann starker wesen as de Vernunft, de blot süht, wat se sehen will, un de keen oft Ahnung hett vun all de schönen Dinge twischen Himmel un Eer, de aver doch nu eenmal dor sünd. De sünd swoor to begriepen. Ok de ganze Gelehrsamkeit kann dor nich helpen, blots de gesunne Minschenverstand.

"Wat helpt dat den Minschen,
wenn he de ganze Welt gewinnen wörr,
un nehm doch Schaden an sien Seel?"

So leest wi in de Bibel bi Matthäus.

Wo oft is een morgens upwaakt, gries de Heven, de Regen pladdert man so hendal, keen Vagelpiepen to hören, un genau so gries leggt sik denn de Stimmung up uns Seel, un een geiht vull Sorgen den Dag entgegen. Denn haalt een sik de Zeitung rin, un wat fallt een gliek in de Ogen? Blot Hiobsbotschaften, Överschwemmungen in half Europa, as wenn de Sintfluut wedderkamen wull, Iesenbahnunglück, Fleger-Afsturz, Mord un Doodslag.
Man, dat gifft doch ok schöne Saken. Wo staht de? De sünd heel lütt schreven un staht irgendwo in en Eck.
Un wenn de Minsch dat nu allens in sik upnahmen hett, denn is villicht en Tiet vergahn, denn kiekt he mal wedder ut't Finster rut, süht den Himmel sik upkloorn, höört den Wind dörch de Bööm ruschen, de Regenwulken sünd verdreven, süht en Swaalv vörbiflegen, de sik en Mahltiet fangt, un wenn an'n Avend de Heven sik güllen faarvt, denn is dat in de Seel ok wedder hell worrn, un een weet, de Herrgott hett dat woll goot maakt.

"He schlummert keenmal",

so leest wi in den 121. Psalm.

He kennt un överblickt unsen Weg vun Anfang bet to Enn, un he weet ok gewiss, wat achter de nächste Kurv passeert.

He warrt uns beschützen, wenn wi an em glöövt. Man, wi schöllt nich blot dat glöven, wat wi seht! Dissen Satz kennt wi all: "Dat glööv ik eerst, wenn ik dat seh!" Wi seht, dat de Töverer ut enen Zylinner en witt Kanink rut tövert. Wi seht dat, un wi glöövt dat ok. Un doch is dat man en Verännern. Un so welk Verännern findt dagdääglich in de Natur statt. Dor warrt to'n Bispill Water to Damp un naher wedder to Water. Un is dat nich egenlich ok en Wunner för enen, de blot dat Ergeevnis süht un nich de Ursaak? Dat Gesetz vun Aktion un Reaktion gifft dat överall in de Natur.
De beiden gegenanner gahn Kräft mütt sik utglieken, denn eerst warrt Freden un Harmonie herrschen. Dörch Sorgen un Bang kann de Minsch sik sülvst in sienen normalen Rhythmus stören. Wer disse Gedanken nageiht, warrt sik in sien Leven deep unglücklich föhlen, denn Glück kann een sik ok mit noch so veel Geld nich köpen. Dat Glück kann een blot in sik sülvst finnen.

Wi mööt dorüm beden, denn allens, üm dat wi in Gottvertruun beden doot, dat warrt wi ok kriegen. So steiht dat bi Matthäus in't 21. Kapitel:

"Beedt, so warrt juuch geven,
söökt, so warrt ji finnen,
kloppt an, so warrt juuch upmaakt."

Un all dat, worüm wi beedt, dat mööt wi in en Dankgebeet kleden, seggt uns Paulus in de Bibel. Un wer för sien innere Harmonie sorgt, de warrt mit Gott un de Welt in Freden leven.

Wenn wi enen Bildhauer tokiekt, noch an'n Anfang vun sien Arbeit, denn seht wi woll blot enen Steen. Aver kiekt wi denn na en Week wedder hen, denn is villicht ut den Steen en schöön Peerd worrn.
Wo kunn de Mann dat weten, dat in den Steen en feines Peerd binnen weer? He hett in den Steen de Form vun dat Peerd sehn. He hett dor an glöövt, dat dor en Peerd in stickt un hett dat rut haalt he glöövt an sien Arbeit.
So gifft dat nix in de Natur, wat nich toeerst in en Idee existiert hett, nix passiert tofällig, allens hett en Ursaak. Un dorüm mütt de Minsch lernen, mit dat Schicksaal fardig to warrn. Dat helpt wenig, sien Noot to bejammern, he mütt Glück un Unglück mit de gröttste Roh hennehmen. Un dat warrt em gelingen, wenn he an Gott sien Gerechtigkeit glöövt.
De Waterdrüppen warrt to'n Meer, wenn he in't Meer rinfollen is. Uns' Seel warrt to Gott, wenn se in Gott upnahmen is.

Un so steiht dat in den Breef an de Galater:

"Wi sünd all Gott sien Kinner blot dörch den Gloven an Jesus Christus,
un wenn een vun Harten glöövt, so warrt he ok gerecht."

Gott sien Wort is en Kraft, de en Minschenseel verännern kann. He kann ut allens, ok ut dat, wat böös is, noch Godes maken.

Amen