Mien leven Lüüd, verfeert juuch nich, hüüt warrt mien Andacht to'n Gedicht.
Dat is bi mi ja ok nix Nies, veel kennt mi al up disse Wies.
Ik glööv, dat Gott ok den versteiht, de mit em plattdüütsch snacken deit.
Dor bruukt een nich lang överleggen, dor kann een ja so Veles seggen,
denn dit is ja uns' Moderspraak, un nich blot hier en feine Saak.
In över dusend Spraken beedt de Minschen jüst to Gott,
un he höört to, wenn's mit em reedt, wat's lang snackt orrer kort.
De een, de beedt üm Sünnenschien, de anner beedt üm Regen,
mag ok de Grund verschieden sein, all hebbt's ehr'n Willen kregen.
Süht een dat ok toeerst nich in, wenn dat nich prompt passeert,
maakt he toletzt doch den Gewinn, den Gott em hett bescheert.

In den Psalm 119 steiht, dat den Minsch dat heel goot ergeiht,
de wannelt in't Gesett vun Gott un hannelt just na sien Gebot,
un he verlett em nienich mehr hier up de schöne, rieke Eer.
Wi all mööt seihen, föhlen, hören, un uns nich gegen allens wehren,
wat uns de Herr tokamen lett, dormit wi unsen Gloven rett.
O Minsch, höör to, o Minsch, wees still,
höör to, wat he di seggen will:

Wees still, wenn du dat ruschen höörst, dormit du nich de Andacht stöörst,
de in de Nacht, wenn allens lies, friemaakt dien Hart vun Küll un Ies.
Wees still, höörst du de Vagels singen, wenn se to'n Heven sik rupswingen
mit liesen, klirren Flögelslag, un so begrööt den niegen Dag.
Wees still, wenn nachts de Maandenschien spinnt sülverig en lange Lien
vun Steern to Steern, hendal to Eer, de utsüht, as wenn't Sünndag weer.
Wees still, wenn in de Middagstiet upgaht de Rosen, root un wiet,
dormit de Sünnenstrahl ehr dröppt, de över Blööd un Dornen löppt.

Wees still, wenn rein un kloor de Luft, un ut de Wischen treckt en Duft
vun Gras un Blomenfloor, frisch meiht, en Duft, de in de Seel di geiht.

Wees still, wenn en Deert starven will un sik verkrüppt, dormit sien Hüll
vun kenen annern funnen warrt, wenn endlich still steiht sien lütt Hart.
Wees still, o Minsch, wenn de Natur sik deit verännern Johr um Johr.
Se weet, wat goot is för uns all up Gottes schönen Erdenball.
Blot wenn di een wat Godet deit, wenn di en Minsch dien Hart erfreut,
denn wees nich still, denn slaag en Brüüch,
denn wat du denn seggst, dat kümmt trüch.
kümmt trüch to di woll dusendfach, kümmt trüch bi Dag un ok bi Nacht!
Höör in di rin un beed to Gott, dat he di helpt, hest du mal Noot.
De Gloov an em maakt di so riek, un deep in di is denn en Glück,
en Glück, dat allen Kummer nimmt, wiel Glück dörch unsen Herrgott kümmt.

Hans Christian Andersen, siet 200 Johr
sünd ümmer för uns sien Geschichten noch wohr.
Un geiht männicheen ok heel truurig mal ut,
so kümmt meistendeels doch Gottvertruun dorbi rut.
Ik heff sien' Märken verslungen, äs ik lütt weer, un ik
föhl denn mit de lütt Meerjungfru ehr böses Geschick.
Un de standhafte Tinnsuldat, de salutier,
äs he ünnergüng mit sien fein Boot ut Papier.
Ach, wo heff ik denn weent, avends heff ik denn beedt:
"Leve Gott, maak doch, dat he sien Leven noch rett!"
Un wo heff ik Gott dankt, dat dat angahn kunn,
dat dat hässliche Entlein ok sien Glück noch hett funn'n.
Ob de Kinner vun hüüt, de Computer blot speelt,
noch wat weet vun 't Geschehen ut de fröhere Welt?
Un wöllt de Kinner överhaupt hüüt noch beden
un nich ümmerto blot mit ehr Handy woll reden?

Gewiss, hüüt is en anner Tiet,
un all'ns warrt jümmers wedder nied.
Uns' Tiet, de steiht in Gott sien Hänn',
se geiht vun'n Anfang bet to'n Enn.
Se verlöppt mang Ursprung un Ziel,
männichmal langsam un ok mal in Iel.
Graad äs en Spiraal schrüfft se sik voran,
ümmerto, ümmer wieder, un höllt nienich an.
Jümmers warrt't wedder Morgen, ok de düüsterste Nacht,
dor is Anfang un Enn allens in enen Dag.
As en Kreis in sik slaten, un an'n Anfang is Gott,
un dortwischen sünd wi mang Geboornsien un Dood.

För all'ns gifft dat en Tiet in't Leven,
so steiht't al in de Bibel schreven.
För all'ns hett Gott en Tiet uns schenkt,
un goot hett he uns' Schicksaal lenkt.

Dat gifft en Tiet för de Gebuurt, en Tiet, dor geihst du wedder fort,
en Tiet, wo du en Plant anbuust, en Tiet, dor rittst du's wedder rut,
en Tiet för't Morden un för't Heilen, en Tiet för't Hollen un för't Delen.
En Tiet för't Wenen, Tiet för't Lachen,
en Tiet för't Klagen, wenn mal Sachen
di dat Leven över warrt, un di is so swoor üm't Hart —
en Tiet för't Danzen un Ümfaten, en Tiet för't Ut-den-Weg-gahn-laten,
en Tiet för't Finnen un Verleren, för't Steenwegsmieten un Begehren,
för't Tweirieten un wedder Neihen, en Tiet för't Slagen un för't Eien.

En Tiet för't Leevhebben, Tiet för't Hassen,
en Tiet för't Sporen, Tiet för't Prassen,
en Tiet för'n Krieg, en Tiet för'n Freden,
en Tiet för't Swiegen, Tiet för't Reden.
Wo möök uns' Herrgott allens schöön, man hebbt de Minschen dat ok sehn?
He schenk ehr just de Seligkeit, dormit se sik an ehr erfreut.

Man kunn'n se dat ja nienich faten, wat Gott ehr all'ns hett tokamen laten.
All'ns to sien Tiet, all'ns to ehr Glück, en Glück för enen Ogenblick,
de kümmt för jeden mal in't Leven, un den de Herrgott em hett geven,
dormit he glücklich warrt al hier up disse schöne, rieke Eer.

So nütt, o Minsch, de velen Stunnen, de Gott di schenkt hett, jeden Dag,
eerst denn hest du dien Glück woll funnen, dat kümmt to di denn dusendfach.

Amen.