Paß up! Hau to! Glööv nix!

Andacht in Lütten-Grönau, hollen in'n August 2004
vun Siegfried Lukas

Leve Christenminschen,

Worüm fiert wi egentlich Gottesdeenst?
De een seggt, hüüt singt de Bachchor in de Tilgenkark, dor gah ik hen.
Orrer: Hüüt is Preester A orrer B an de Reeg. Dor gah ik hen.
Orrer villicht seggt ok een: Hüüt morgen, Minsch, dor is plattdüütsch. Dor wüllt wi mal hen.
So is dat jeedeen Wochenend.

Wi Christen mütt uns överleggen, wüllt wi to Kark gahn un wüllt wi to Kark hollen. Denn so selbstverständlich is dat nich mehr, in disse Tiet, in de wi leven.
Christ ween, dat fordert uns rut. De Lüüd wüllt wat vun uns weten. Un dorto mütt wi jümmers wedder Kraft un Moot hebben. Anners warrt dat nix mehr mit de Christen up unse Eerd, nich in Europa. Ut de Verfassung hebbt se Gott ja al rut, un nu sünd de Christen un de annern Minschen, de fromm sünd — all mit'nanner — anwiest, dat se Gott ok in de Welt bringt. Denn wo köönt all de Staatslüüd wat vun Gott weten, wenn se nich dörch fromme Lüüd dorto ertrocken warrt. Un dat gellt nu nich blots för Christen, sondern för alle Religionen. Överall in de Welt is dat hüüt so — in dat "Global village", as wi seggen. Se weten ja, wat dat is: "Global village", dat is en niedüütsch Woort — keen plattdüütsch un keen hoochdüütsch, nee, dat is niedüütsch — Woort, "Global village" bedüüdt: dat Dörp, in dat wi leven. Un dor geiht dat nu so to, dat du ohne Gott — orrer Göttin — ohne Religion leven kannst, wenn du dat willst. De Technik is so wiet, du hest allens, du hest in Fernsehen de Bicht, du feverst bi'n Football mit, du kriggst to weten vun Lieden un vun Vergeven, wat de Lüüd all denken un föhlen, un wat de Hogen Herren dor baven all denken un föhlen — aver Gott bruukt dor nich vörkamen. Du kannst mit de Technik ahn Gott leven. Woher kümmt dat sonst, dat nich blots bi uns Christen dat jümmers leger warrt, wat de Mitglieder-Tallen angeiht, sondern in alle Religionen. De Buddhisten klagen ok. Unse jungen Lüüd loopt uns weg. Se hebben Transistorradio un se hebben Fernsehen un denn hebbt se dit lütt Ding an't Ohr — dat bummelt dor nu jümmers rum — aver de olen Götter, nee, dor hebben se nix mehr mit in'n Sinn.

Annerletzt heff ik ut Afrika leest, wenn de Touristen ut Europa kaamt, in Massen kaamt, denn löppt Momo vun sien Arbeit weg, treckt gau sien Arbeitsbüx ut un treckt sien oll lang Kleed an. Denn nimmt he sienen Piel un Bogen — un wat he so hett — un löppt dormit rut un lett sik photographeern vun de Touris, för de Touris. Un denn packt Momo sienen Kram wedder weg un geiht wedder to Arbeit.
Religion, as Museum. Warrt dat bi uns ok so? Dat weer doch slecht üm uns bestellt, leve Lüüd, wenn wi blots noch museale Figuren weern.

Kiek mal, un dorüm is dat jümmers wedder goot to weten, worüm wi Gottesdeenst fiert. Worüm kaamt wi tosamen, wat wi nu twee orrer dree sünd, orrer 30 orrer Hunnerte?
En wichtig Grund för mi is:

Ik bün dankbor, dat dat Gott gifft.
Ik bün dankbor, dat Gott mi dörch Christus Freden geven hett.

Wat seggst du dor — denkt nu männicheen, Freden hett Gott di geven?

Nu fraag ik di mal: Büst du tofreden?
Oh, nee, dat hett ok al Wilhelm Busch weten, wenn wi Wünsche hebbt — un de warrt erfüllt, denn kaamt glieks welk achteran:
"Ein jeder Wunsch, wenn er erfüllt, kriegt augenblicklich Junge."
So is dat. Dat löppt so, dat wi immer wat geern hebben wüllt, wat wi nich hebben. Uns Leven lang. — Man an'n End sünd wi tofreden, wenn wi keen Wehdaag, keen Smarten mehr hebbt.

Aver ik meen nich dat Wünschen — ik meen: "Büst du mit di sülven tofreden?"
Fraag di dat man mal, wenn du morgens vör den Spegel steihst un di de Tähn putzt. Denn maakst du ja sowieso so'n Grimassen. Dat süht ja keen. Fraag di denn mal: "Wer bün ik denn nu egentlich? Bün ik mit mi to-freden?"
Un denn kümmt dor villicht bi rut, dat in di noch en anner Siet is — as in mi dat ok is —, mit de wi beide gor nich tofreden sünd. Mit de düüster Siet in uns Leven, in uns' Denken, in uns' Doon.
Kiek mal, un disse beiden Sieden, de hett Christus as een sehen. Un he hett seggt:
"Is ja so — so is de Minsch —, aver ik nehm di so. Ik vergeev di. Un wenn dien böösordig Siet rut kümmt un so richtig an't Murachen is, un all in de Familie lieden se dorünner, denn weetst du, du kannst di ännern — wenn du wullt. Un ik vergeev di."
Un denn änner di ok.

Un denn villicht de anner Fraag, de ja ok wichtig is:
"Leevst du denn tofreden? Leevst du denn so in dien Ümwelt, dat dor ok Freden bi rutkümmt? Orrer mütt dat eerst Hauen un Slaan ween?"
Ik meen, dat gifft dree Oort Lüüd. Un du müßt nu mal överleggen, woto du höörn deist. Ik weet, wo ik hen höör.

1. De een is de "Pass up". De hett sien Kinnertiet dormit tobröcht, dat Mudder un Vadder un all Lüüd jümmers sään: "Pass up!" "Pass up!" "Wohr di!" "Pass up". Denn warrt he — orrer se — ok to en "Pass up". Un he hett so gor kenen Moot, ut sik rut to kamen un wat to End to bringen. Ja, irgendwie sünd de meist dörch't Abitur rutscht. Dat keem al trecht. Man för't Leven weern se gor nich düchtig. Wo hett Erich Kästner seggt: "Wer zu klug wird, ist schon wieder dumm."
   Kiek mal, disse Minschen harrn lehrt un studeert un weern doch jümmers "Passups" bleven un so vörsichtig, dat dat en dröög Leven weer.
2. Un denn gifft't de annern, de warrt vun lütt up an seggt: "Du, hau to! Laat di nix gefallen! Laat di jo nix gefallen! Hau to! Du müßt jümmer de eerst sien, de tohaut; denn kümmst du ok dörch't Leven." Süh, un so is de dorbi bleven, bi en richtigen "Hauto". Sien ganz Leven hett he jümmers tohaut. Hett sien Klassenkameraden en vör'n Latz geven. Ok later in'n Beruf. Un keeneen much em lieden. Keeneen mag disse Hautos lieden.
3. Un denn sünd dor noch de annern, de warrt seggt vun de Öllern un Grootöllern: "Glööv blots nix. Glööv nix! Müßt jümmers seggen, ik will sehen, wat dat is. Jo nix glöven. Glööv keen Politiker, glööv keen, de di wat andreihn will! Glööv keen Minsch!" Un disse Minschen warrt meist nastens Singles. Se wullen later keeneen mehr glöven, dat he ehr leev hett. Ja, en beten Leidenschaft — aver Leevde, de denn ok tru un beständig un gedüllig is, dor harrn se nix mit in'n Sinn.

Is dat beteknend för uns Gesellschaft? Sünd wi Minschen all Paßups, Hautos, Glöövnix? Un wat kümmt dor bi rut? Wenn du dor nämlich blots en Saak rutnimmst — as Paßup, as Hauto orrer as Glöövnix — denn warrt de Kraam verkehrt in dien Leven — un in mien ok. Wi mütt dat fein in de Waag bringen. Un dat is wedder so, nimm ok dien anner Siet an, de dorto höört. Mitünner is de Moot grötter, nich tohauen un aftöven, as wenn du tohaust un meenst, du hest wunnen. De dor siegen deit, jümmers, de is nich jümmers de Best.
So is dat Leven, man dat mütt een eerst lehrn.

En Geschicht:

En Mann föhr in'n Heißluftballon bi fein Weder över uns' schöön Lübeck un wiet dor över rut. Al vör een Stunn wull he sik mit sienen Fründ drapen, man nu wüß he nich mehr, wo he weer. He güng mit sienen Ballon en beten na ünnen. Dor seeg he ene Fru. He sack noch en beten wieder dal un reep:
"Köönt Se mi helpen? Ik wull mi al vör en Stünn mit mienen Fründ drapen, man nu weet ik gar nich, wo ik bün."
"Se sünd in enen Heißluftballon", reep de Fru rup, "Se sünd üm un bi teihn Meter över Grund. Ehr Ballon is nu up 49° 28 Minuten 11 Sekunnen nördlicher Breite un 8° 28 Minuten 58 Sekunnen östlicher Länge."
De Mann reep vun baven: "Se sünd bestimmt ene Ingeneurin!"
"Bün ik", reep de Frau trüch, "woher weten Se dat?"
"Na", sä de Mann in'n Ballon, "wat Se mi even seggt hebbt, dat is ja technisch total korrekt. Man ik weet gor nich, wat ik mit disse Information maken sall. Ik weet nämlich jümmers noch nich, wo ik bün. Se hebbt mi gor nich holpen, Se hebbt mien Reis blots noch mehr im de Läng trocken."
De Fru reep: "Un Se arbeidt bestimmt as Manager, in'n Managment!"
"Ja — stimmt", reep de Ballonfohrer, "man wovon weet Se dat?"
"Nu, Se weten nich, wo Se sünd, un ok nich, wohen Se fohren.
Se sünd blots dörch en Masse hitte Luft dorhen kamen, wo Se nu sünd.
Un Se hebbt wat toseggt, man Se hebbt keen Ahnung, wat Se dat wohr maken köönt.
Un denn meent Se ok noch, dat de Lüüd ünner Se Ehre Probleme lösen schüllt.
Natürlich sünd Se in desülvige Laag, in de Se weern, bevör wi uns in de Mööt kemen, blots nu süht dat merkwürdigerwies so ut, as weer ik schuld an Ehr Malheur."

Kiek mal, so is dat mit de Kommunikation ünner uns Minschen. Wi snackt männichmal mehr an'nanner vörbi as to'nanner. Un jüst dat will Jesus uns utdrieven, dat "An'nanner-vörbi-snacken". Wi mütt dat jümmers wedder lehrn, dat kümmt nich vun sülven. Dat kümmt överhaupt nich vun sülven, denn unse Spraak hett dat an sik, dat uns de Wöör nich blots wat seggen, sondern jümmers ok wat verbargen doot. Un dorwegen is Kommunikation en ganz swoor Ding in't Leven — twischen Öllern un Kinner, twischen Kinner un Grootöllern, in de Gesellschaft un so wieder.

Un dorüm en lütt Raatslag to'n Sluß:

Acht up diene Gedanken, denn se warrn dien Wöör,
acht up dien Wöör, denn se warrn dien Handlungen,
acht up diene Handlungen, denn se warrn diene Gewohnheiten,
acht up diene Gewohnheiten, denn se warrn dien Charakter,
acht up dienen Charakter, denn he warrt dien Schicksal.
Hoffentlich en Schicksal in den Freden vun Christus!

Amen.