Andacht vun Pastor i.R. Reinhard Reetz

Schraapt ju keen Schatt tosamen hier up de Eer! Dat freet blots de Mott un de Rost up, un de Spitzbowen wöhlt dormank rüm un nehmt dat mit. Nee, sammelt ju en Schatt in' Himmel tohoop! Dat freet de Mott un de Rost nich up un de Spitzbowen wöhlt dat nich dörch un nehmt dat ok nich mit.

Denn wo dien Schatt is, dar is ok dien Hart.

Jesus seggt: Schraapt ju keen Schatt tosamen hier op de Eerd. Dat freet blots de Mott un de Rost op!

Dat is ja merkwürdig: an Aarntdank hört wi Wöör vun Jesus, de uns vör dat Aarnten wahrschuun? Mutt dat sien, dat grad an düssen Dag, wo de Minsch nah Arbeit un Möh freidig un dankbar Aten halen will, de Fraag stellt warrt: Worop verlöttst du di: op groten Vörrat, dat du un dien Familie in de Tokunft leven köönt, op dat Geld — den Mammon — oder op Gott?

Is uns nich all de Johrn an Aartdank de Geschicht vun den plietschen Kornbuern in de Queer komen, de en rieke Aarnt mit Geschick ünner Dack un Fack bröcht hett, sik doröber freut un sik to Roh setten wull, aber nu to'n Narren mookt un fragt warrt: Un wat hest du för dien Seel daan?

Foto Uwe Mohr

Jesus seggt: Schraapt ju keen Schatt tosamen hier op de Eerd. Dat freet blots de Mott un de Rost op!
Wi hold dargegen: Dat is en bewegen Geföhl vun Leven, to aarnten un intobringen, woför een sik mit Möh un Sweet afmaracht hett. De Aarnt seggt mi, dat sik dat lohnt hett.

Besitt un Moneten sünd nich allens, aber allens is nix ahn düsse Levensmiddel. Se mookt di fri un seker, verschafft di, wat du bruken deist: wat to eten un to drinken, en Dack över'm Kopp, nimmt di de Sorgen af un schenkt die Freid. Ahn düsse Lebensmiddel büst du nix — hest du wat, denn büst du wat!

Ist dat wohrhaftig so?

Jesus hold dagegen: Schraapt ju keen Schatt tosamen hier op de Eerd. Dat freet blots de Mott un de Rost op!

Orr de Krieg haugt dat twei

Aber dink wi doch mal nah: Dat gifft vele Minschen, de sik sülven blots över ehren Besitt un över ehren Verdeenst intaxeern: Över ehr Karriere, ehr Inkamen, ehr Huus, ehr Auto, ehr Segelyacht, ehr Kunstsammeln oder annere Sammelsuusen.
Woveel Schatt, woveel Bemöhn bruukt de Minsch egentlich, dat he sik sülvens gellen laat — dat he wat vör sik un vör de annern Minschen darstellen deit?

Wat hett dat för'n Bedüden för mien Leven, dat ik wat Besünneret tostann bring? Krieg ik un mien Leven alleen dormit en besünnern Wert? Wi hebbt doch dörch Martin Luther lehrnt, dat de Minsch vör Gott sien Wert hett — ahn jedeen Verdeenst un Wöördigkeit.

De hütige Wirtschapt sprickt dargegen vun "Qualitätsmerkmalen" un vun "Leistung un Lohn".
Se will uns inreden, dat de Minsch sik keen Möh geven warrt, wenn he nich mit en Schatt un mit Ansehn darför belohnt ward, as sik dat ünner Minschen höört un geböört.
Un noch en ganz praktisch Fraag: Schall ik darvun afstahn, dat ik för swore Tieden wat op de hoge Kant legg, mit dat ik to 'n Bispill för mien Öller, wenn ik pleegt warrn mutt, sorgen do?

Jesus blifft darbi: Schraapt ju keen Schatt tosamen hier op de Eerd. Dat freet blots de Mott un de Rost op!

Ja, dat mit de Motts un den Rost, dat stimmt. Dat is en Tatsach: Jeedeen Besitt hett dat man so in sik, dat he vergeiht, sik oplösen deit oder opfreten warrt "vun Motts un Rost". Du kannst nix — keen Schatt op de Eerd — op Duer in de Hand beholen, dat löppt di weg twüschen de Fingers as Sand.

Ik kenn en Minschen, de harr en groten Besitt arvt. He hett em verköfft un dat Geld in Aktien investeert. Geld mutt arbeiden, mutt dörch Zinsen mehr warrn. Jeedeen Dag hett he toierst de Börsen-Narichten studeert un mit sien Aktien spekuleert. Sien eenzig Angst un Bangen weer: Wo kunn ik noch mehr ut mien Besitt rutholen? 2008 — as een vun de gröttsten Banken in Amerika — de Lehmann-Brothers — nich mehr betohlen kunn, dor fung dat an mit de weltwiede Finanzkries, de hüüt noch nicht överwunnen is. Dor weer all sien Besitt, op den he sik eens Dags to Roh setten wull, futsch!
Hüüt leevt he vun Hartz IV.

Bild: ML

De, de den Mammon de Hand gifft, de kümmt fröher oder later in en Strudel, ut den he sik nich redden kann un de em ahn Gnaad in sien Verdarven daltreckt.

Geld is nich blots en Middel to'n betahlen, nee, dat will regeern, will uns Seel innehmen, will dat Regeern över di hebben, will to'n Gott warrn.

Dat beste Teken doför is de Börs mit ehr hektisch Gedoo un Gewees twüschen Winnen un Verleeren, twüschen Macht un Ahnmacht.

Besitten hett in de Oogen vun den Minschen twe Vördele: De een is, dat du Middel hest, di ornlich wat to leisten. Dat anner is, dat du sülvens darmit groot rutkomen willst, dat du di ünner de Minschen en goden Naam maken kunnst. Un darüm hett Besitt — vörut dat Geld — en grote un meist böse Macht över uns. In uns Daag is uns dörch de weltwiede Wirtschaptkries düütlich klar worrn, wo sataansch düsse Macht uns in den Afgrund trecken kann.

Bild: RW

Du wullt dat afmildern un seggen: Aber Riekdom hett doch ok wat Godet. Nienich is uns dat so good gahn as in uns Jahren. Un Riekdom verplicht doch ok! Een schall sien Schatt nicht ingraven, nich wegsteken un för sik horten, sünnern mit de annern delen un Godes mit em anstellen, nu un op de Steed. Dat is man so un vele Rieken richt sik darnah. Ok se seht dat in: Allens, wat du büst un hest, is Gaav un Opgaav. De, den veel geven is, de mutt ok veel geven. De, de wenig besitten deit, kunn ok wat doon.

Wi hebbt in Lübeck bannig vele rieke Minschen, de dat praktizeert hebbt: To'n Bispeel Rudolfo Groth. He is ünner annern de Stifter von de 48 Wohnungen an de Wakenitz, de he sülvens "Tor der Hoffnung" nöömt hett. Dor hett he ok wahnt, bet he 1987 mit 105 Jahren storven is. Oder Ulrich Gabler, de veel Geld mit de Entwicklung vun U-Boote maakt hett, hett sülvens mit sien Fruu ganz bescheiden leevt. Dörch sien Stiftung hett uns Lübecker Diakonie veel för Minschen mit Behinderungen buun kunnt. Nich mehr lang, dann warrt dat nie Gabler-Huus an de Eck vun de Alfstraat un de Schüsselbuden inweiht.

Aber vun dat Scherflein vun de Witfruu hett Jesus genau so veel — wenn nich mehr — hollen as vun de Gaav vun de Rieken.

So könnt wi seggen: Dat is mitünner good, dat dat rieke Minschen geven deit, un ok Jesus wull se doröber ganz bestimmt nicht verordelen. Aber worüm is he in sien Bargpredigt, in de ok uns Text to lesen steiht, so radikal un ahn Kompromiss?
De klare Antwort gifft uns de Vers: "Wo dien Schatt is, dar is ok dien Hart."
Martin Luther hett dat noch tospitzt: "Woran du dien Hart ophängen deist, dat is dien Gott!"

Kaamt düsse Kamele dör en Nadelöhr? Klick op to'n Vergröttern!

All de goden Gaven, de wi Minschen in uns Handen holen, sünd uns man blots lehnt worrn, sünd keen Besitt, op den wi ewig sitten blieven köönt.
Dat kümmt darop an, worop du wohrhaftig dien Leven setten deist: De rieke Koornbuer weer stolt op sien Wark nah de Aarnt: "Wenn ik dat Koorn inbröcht heff, denn will ik to mien Seel seggen: Seel, kiek, nu hest du allens tohope packt, nu sett di man to Roh, eet un drink un heff goden Moot!" Sien ganzet Leven sett he op sien eegen Kraft un op dat, wat he sülvens tostann bringen kunn. Dormit meent he, sik seker to föhlen. Un darmit is he bannig op'n Holtweg.

Wat Bestann hett un nicht von Motts un Rost freten warrt, kunn bloots bi uns ewigen Gott to söken sien. Op em schulln wi uns Globen un Vertruen setten. Wo heet dat böverste vun all de Geboten? Du schasst Gott över allens — över Geld un Besitt! — leev hebben vun ganzen Harten un von dien Seel — un dienen Nächsten as di sülvens.

In düssen Sinn heet Aarntdank: Danken — dinken — deenen.

Wi dankt för de Gaven, de bi all Möh un Sweet man doch Geschenk sünd un blievt. Danken, dat is de christliche Aart, över all glücklich to sien. Düsset Danken lied uns Blick ganz vun sülbens vun uns weg to den, de wi de Dankbarkeit schüllig sünd: nich blots to Minschen, de uns hölpen harrn, sonnern voran to Gott, den Urgrund vun all Wassen, Opblöhen un Frucht. Dormit kümmt ok glieks dat Dinken, de Fraag: wo hanteer ik mit dat Geschenk, wat mook ik darmit? Wen kann ik dormit denen, ut de Not to komen, un Freid moken? Nich in den Glassschapp stellen oder inbuddeln! Nee, delen mit de annern, mit se tohoop Gott sien Gaven, dat Leven fiern. Dat hett Jesus doch ok doon. Dorbi hett he keen Schuug hatt, ok mit Rieke to fiern, liekers he meent hett, dat eher en Kamel dörch en Nadelöhr krüpen kann, as dat en Rieker in dat Himmelriek komen kann.

Ok för düsse Lüü steiht dat Himmelriek alltieds apen.

Aber wat is denn nu de Schatt in Himmel, de nie nich vergeiht?

Dat is dat deep Vertruen blots op den, de alleen di dörchdrägen kann dörch de Höchte un de Deepnis vun dien Leven, de jümmers bi di is un allens to'n Besten warrn laten will.

Dat is dat Vertruun, mit dat ik seggen kann, as dat Hiob utdrückt harr:
De Herr hett dat geven, de Herr hett dat nahmen, den Namen vun den Herrn si Loff un Dank in Ewigkeit!

Amen!

Bild: Anke Nissen

Fürbitt-Beden

Uns gode, barmhardige, allmächtige Gott!
Du giffst uns rieklich to alle Tieden un överall.
Du hest ok in dütt Jahr wassen laten, wat to uns Leben nödig deit
un wiet daröber rut.

Wi dankt di för all de Schätze, mit de du uns Leven riek mookst.

Laat uns Freud dor an hebben, aber nich uns Hart dor an verleeren.
Laat uns wiss warn, dat dien Leevde, de in Jesus to uns komen is,
de grötste Schatz in uns Leven is.

Laat uns ok erkennen, wo wi annere an uns Schatten
Andeel geven un se mit ehr delen kunnen.

Wi bitt di för de, de nich mal dat Nödigste to'n Leven hebben,
Maak apen uns Ogen, Hart un Hannen.

Wi bitt för de Fruenslüü un de Kinners, de in annere Landen sik placken
möten, damit wi billig Levensmiddel un Kledaasch köpen kunnen.

Laat uns allens doon, dat se ut de Sklaverie erlöst warrn un dat
se Gerechtigkeit wiss warrn.

Wi bitt di för de Minschen, de ehr Land verlaten möten, dat se in
anner Landen en Toflucht finnen, fründlich opnahmen warrn
un in Frieheit to en Leven in Wüürd komen.

Wi bitt di för de Minschen, de in Krieg, Gewalt un Chaos leven möten
un üm ehr Leven bang sünd. Geev to allens dien Help, wat to'n
Freden lieden deit.

Laat uns alltieds doran dinken, dat all Minschen un de ganze Kreatur
diene Kinners sünd un bi di to Roh komen un all tohoop bi di
dat Leven fiern kunnen,
so, wi wi dat nu fiern wulln mit Brot un Wien,
mit de sik dien Söhn, uns Broder Jesus Christus verbunnen het
un mit se uns en Teeken doför geven het,
dat du alltieds bi uns sien wullst, hüüt un in
Ewigkeit.

Amen!

Bild: RW