Hüüt is mal wedder Aarntdank. Aarntdank 2011. Aver de Buurslüüd stöhnt un meent: dor is nich veel, woför een danken kann.

Raps — to mager? Foto Norbert Nagel/Wikimedia Commons

Blots, dat kann een up den Wochenmarkt un in den Supermarkt nich wies warrn, dor is allens in Pracht to köpen, blots vun annere Länner importeert — un en poor teihn Cents dürer. Man Smacht bruuk keen in uns Land lieden. De Buurslüüd krieg Ünnerstütten, de Stüürn warrn ehr nalaten.
Keen Wunner, dat wi Minschen in Wohlstand hüüttodaags keen Geföhl hebbt för dat, wat in de Natur vör sik geiht.

Kohlköpp. Bild Forest & Kimm Starr/Wikimedia commons

Liekers fiert wi Aarntdank as in all de verleden Johrn, wieldat jümmers so ween is, un wi swöögt in dat Erinnern: Wo schön weer dat doch in de Jahren wiet torüch, wo de Minsch in Harmonie mit de Natur leevt hett.

Bild Marlou Lessing

Wi könnt uns jümmers noch verlaten up dat Aflopen vun Seihen un Meihen, vun Frost un Hitten, Sommer un Winter, Dag un Nacht.

Gassenfeld. Bild Marlou Lessing

Aver denn stiggt dor ok in uns de Bang up: Wat sall dat noch warrn mit uns Eerd, mit dat Upwarmen vun't Klima, wenn wi so wieder maakt mit de Konsumererie, mit dat Utsugen un Utplünnern vun Mudder Eerd, mit dat Köpen un Wegsmieten!
Aver denn neiht wi wedder ut: Gott wees Dank, noch is dat allens nich so dull! De niege Sündfloot is noch wiet vörut.
Noch gift dat noog Grünnen, Gott to danken för dat Leven, dat uns rieklich schenkt is! Wi sünd jümmers noch en Gesellschap, de leevt in Överfloot, de dat goot gahn deit.

Liekers, je öller wi warrt, ümso düütlicher warrt uns dat: Leven is en Gaav! Wi könnt noch so stolt sien up dat, wat wi tostannen bröcht hebbt. Aver wenn wi dat nipp un nau bekieken doot, dennso is dor veel vun Tofall, veel vun Glück bi.
Tofall — dat heet: Mi is wat tofullen, ahn dat ik wat doför kann.

Blots wokeen hett mi dat tofallen laten?

Wi Christen glöövt: Gott is de, de uns allens Gode schenkt hett.
"An Gott sien Segen hett allens an legen."

Man wo kunn ik mienen Dank noch anners utdrücken as mit Loff- un Dankleder? In de olen Tieden hebbt de Minschen meent, se möten Gott nu wedder wat torüch geven, torüch spennen: Se hebbt enen Deel vun de Aarnt up de Opfer-Altäre upbrennt. Un se hebbt sik Fasten upleggt, wieldat se dormit Gott in de Mööt kamen wullen.

Aver denn müssen se sik anhöörn, wat de Prophet seggt: "Gott hett keen Dankgaav un keen Fasten nödig. He wiest up uns Mitminschen, de Help bruken. Gott hett Freud doran, wenn wi de Muurn vun uns Raffgier afriet un uns mit dankbor Geföhlen up de Minschen toricht, de dat nich hett, woans wi Freud hebbt un glücklich worrn sünd. Wi süllt se rintrecken in uns Freud un mit se delen:

Breek dien Brot för den Hungrigen!
Nimm up in dien Huus, de keen Tohuus hett.
Giff den wat to 'n Antrecken, de nakelt is."

Dankbar sien heet, en Geföhl dorför to kriegen, wo Leven Schaden nahmen hett un in Malöör kamen is. Den dörv nix anners passeern, as dat wi dorto helpt, dat Gott sien gode un rechte Ordnung, de toschannen maakt is, wedder upbuut warrt.
Kunn een ehrlich reine Freud dor an hebben, wenn he ganz för sik sülven un alleen sien Eten rinstoppen deit, wenn dichten bi Minschen smachtig tokiekt? — Eten bruukt Gemeenschap. De Not warrt wendt, wenn Minschen sik eenanner towendt. Wenn wi uns dorto uprappeln deen, dennso warrt Gott uns mit sien Kraft helpen un bistahn.

Meddagseten up't Feld. Maler Rudolf Koller

Wat de Prophet to de Minschen in sien Tiet seggt, dat gellt ok noch hüüt. Bi uns hier in uns Land is de grote Hunger nich tohuus. Wi leevt in en soziale Gemeenschap, de mit "Tafeln" und Kledaasch-Börsen de helpen deit, de an den Rand vun uns Gesellschap leevt.

Aver in de wiede Welt is dat anners. Dor gifft dat Millionen Minschen, de an Hunger starvt, wenn wi an de hitten Gegenden in Afrika dinkt. Oftens sünd uns de Hannen bunnen, wenn dat üm dat Delen geiht: In vele arme Länner gifft dat keen Organisation un keen Straten to'n Utdelen, Bürokratie und Korruption laat de Gaven versickern.

Blots Help vun Karken un Organisationen kregen dor wat tostannen, wiel dat de minschlichen Kontakten dörch Globen und Minschenleevde helpen deen.

Hunger in Afrika. Bild Oxfam East Africa/Wikimedia Commons

"Wat du andaan hest en vun disse armen Minschen, dat hest du mi andaan!"

Dat lett Jesus Christus den Richter bi 't letzt Gericht to de seggen, de in sien Riek ingahn warrn, de för ewig bi Gott sien kunnen.
Un uns Text drückt dat mit wunnerbor Wöör — as vun en Dichter — ut:

Denn warrt dien Licht liek as dat Morgenroot vördaag breken
und heel gau warrst du kureert warrn.
Dien rechtschapen Leven geiht vör di ran,
den Herrn sien Herrlichkeit folgt di achter ran.

Dat Ole Testament wiest jümmers up den Bund, de Gott mit sien Volk afslaten hett:
"Wenn du di an de Gesetze hollen deist, de ik upsett heff, dennso warrt dat di goot gahn. Du Minsch, du büst mien Macker! Ik heff di updragen: du sallst de Welt upbuun un wahren!".

De Minschen to Jesajas Tiet sünd man graad ut de Gefangenschap trüchkamen. Ehr Heimat leeg wrack un dal un se hebbt keen Moot to 'n Upbuun. Dor gifft de Prophet ehr nieg Utsicht:

De Herr warrt di alltiets föhren,
warrt dien Seel ok in en dröög Land satt maken,
dien Gebeen lett he wedder stevig warrn.
Denn büst du liek as en pleegt Goorn,
as en Waterborn, bi den dat Water ni nich all warrt.

Dien Lüüd buut denn wedder up, wat lang Tiet Schuttbargen weern.
Du leggst de Grundmuurn, de överduurn warrt.
Un se roopt di: "De Spletenflicker", "de de Padden planeert,
dat dor en wahnen kunn."

Wenn wi disse wunnerbor Biller leest un hört, denn wasst ok in den Höpen, Freud un Dank wedder up, de vull Arger orrer ahn Moot is.

Dankbar sien is dat Gegendeel vun sik mit sik sülvens afgeven, rümjammern un sik bi sik insluten. De Minsch, de dankbor is, de slütt sik up, leevt fröhlich un sinnig. He süht nich blots den Mangel un de Fehler, he süht, wo dat jümmers noch wat gifft to 'n Wunnerwarken.

De kunn sien Broot delen un in sien Gemeenschap upnehmen. So as dat Jesus daan hett, wenn he an sien Disch ropen hett:

"Kaamt her to mi, ji all, de ji möhselig un daldrückt sünd. Ik will juuch uprichten un Freud schenken!"

Avendmahl. Foto Heptagon/Wikimedia Commons

Dat Broot, dat wi ok in dit Johr in de Gottesdeensten an Aarndank breken un delen doot, schenkt uns de Gemeenschap mit Christus und mit de, de to em höört. De Beker mit Wien, de wi in de Rund geven, de verbindt uns mit siene Leiden und sien Uperstahn in dat niege Leven.

Braken Broot un en Sluck Wien is dat Teken för uns braken, deelt un heilmaakt Leven bi Gott.

Amen.

Foto Anke Nissen