Leeve Gemeend,

Nu is grad Karnevalstiet. Wi Minschen hier in'n Norden sünd dor nich so achter ran. Bi uns heet dat ok blots "Fasching" un ward meist vun de Kinner gern mit bunte Kledaasch fieret. Aber in dat Fernsehen, dor könnt wi jedeen Abend dat Alaaf und Helau ut de Karnevals-Hoochborgen un dat narrsche Snacken vun de Jecken mitkriegen. Minschen kleed sik in Narr-Kapps und Narr-Masks, wieldat se sik mal ornlich över ehr Mitminschen utlaten un över ehr hertrecken könnt. Se wüllt dor op wiesen, dat een Politik, Gesellschap und de dääglichen Probleme ok mal von en annere Siet bekieken kann, nich so stief un streng, en beten achtersinnig und mit Humor.

Söök na den Weg. Bild Rudi Witzke

Ok Paulus hett sik mal "Narr" nöömt un is as Narr vun sien Herrn Jesus Christus optreden. Se könnt sien Narrenreed in den tweten Breef an de Korinther in't 11. un 12. Kapitel nahlesen:

De övelnehmsch Anschülligungen vun siene Fiende in de Gemeend vun Korinth hebben den Apostel Paulus bannig tosett. Dat se sien Legitimation as Apostel afstrieden un över sien Swackheit hochmödig hertrocken, hett em deep in sien Seel drapen. Aver nu versöch he, Afstand to kriegen, un pareer up narrsche Wies. He höll se en Spegel vör, wiel dat de Gemeend in Gefohr is, dörch annere "Super-Apostels" vun Christus afbröcht to warrn.

Bang. Bild Rudi Witzke

Togeven: Paulus is nich de Mann, den sik de in griechisch Wiesheit bildten Minschen as Wieser wünschen deen: He hett nich de Gaav vun en Föhrer, is swack vun Utsehn, kunn mit sien Reed keeneen mitrieten un nöömt sik "Christus sien Slaav". He kunn sik wohrhaftig nich dorstellen un sik dick doon.
Aver nu höört wi Paulus sien Gegenreed:
Dat Röhmen mutt also sien! Na goot! Wat mutt, dat mutt! Denn wull ik juuch mal upwiesen, wat en Narr in Chistus tostann bringt:
"Dat steiht fast: Dat Prahlen döcht nix, aver wenn denn mal prahlt warrn sall, denn so will ik ok dormit prahlen, dat ik nix ut mien Kraft doon kann!" Aver wat de annern kunnen, dat kunn ik ok. Egentlich is Prahlen nich mien Aart — eegen Loff deit stinken, erst recht bi den Globen —, aver nu laat ik mi mal dal up juuch Kimming (Horizont).

Un denn leggt uns Paulus richtig los. He hett veel uptotellen, womit he eegentlich prahlen kunn: Schippbrüch, Knäst, höllisch Hitten un pickelsteen Fröst, Last un Möh, Hunger un Döst, slaaplos Nachten, den Dood ganz dichten bi, allens, wat een sik blots dinken kunn, dat heff ik dörchmaakt — blots dorför, de Bottschap vun Christus de Welt to bringen un to verkloren.

Stolt. Bild Rudi Witzke

Un wenn denn de Kritikasters meent, he hett keen extatisch Intuition hatt, denn hett he ok up dis Gebiet wat to pareern. Aver nu snackt Paulus in de drütte Person, wieldat he noch düütlicher Afstand nehmen will vun sik sülvens:
"Ik kenn een Minschen, de weer na den drüdden Himmel wegföhrt ... und he kreeg Wöör to höörn, de keen Minsch utspreken kann!"
Klor! He meent sien Beleven domals bi Damaskus. Aver dat is düütlich ruttohöörn: He höllt nich veel vun överirdisch charismatisch Begeevnisse.
So överdreiht Paulus sien Antwort up dat, wat sien Gegenspelers in Korinth em as Fehler vörsmiet, un een kunn dor över rein to'n Koppschütten un Högen kamen.
Dat is man dünn seiht, wat wi so vun Paulus sien persönlich Leven vun em sülvens to lesen kriegt. Hier hett he wat apen leggt.

Sik rühmen, sik dartostellen, dat is ok hüüt in uns Gesellschapt jümmers Gang und Geev. "Klötern hört to'n Handwark", so heet dat nich blots in de Wirtschap un in de Politik. Du mutts di up de rechte Aart verköpen, blots up dissen Weg kümmst du to wat! Jedeen will upwiesen, wo dat bi em bottert, wo stark he sik dörsetten kunn un wo grootordig he dorsteiht. Wat stellt wi Minschen nicht allens an, dat de annern mi un dat, wat ik bün un do, ok wieswarrn!

Dor drepen sik nah vele Johren de olen Schoolkameraden mal wedder. Jedeen hett Fotos mitbröcht un bringt se in de Rund: Dat is miene Familie, mien Huus, mien Auto, mien Schipp. So wiet heff ik dat in de vergangene Tiet bröcht! Jedeen rühmt sik und sett sik in't Licht, so goot em dat mööglich is.
Vun de Malöörs und de Katastrophen warrt vörerst nich snackt.

De Glanz höört alleen Gott to. Bild Rudi Witzke

De Werbefachlüüd wullen de Kark inreden, dat se sik mit ehr Botschap beter in't Licht setten und ehr Kompetenzen stark rutstrieken mutt. "Wenn se de Lüüd bikamen wullen, dennso mütt se sülvens an sik glöven un veel vun sik hollen un mit all de Möglichkeiten vun de Werbung upwiesen, dat se wat Beters sünd ünner de Religionen!"

Eegentlich stimmt dat ja ok: Wi Christen harrn düchtig wat antobeden. Aber üm dat uns de Minschen dat afnehmen un an uns froh Bottschap glöven kunnen, dor mütt wi toeerst sülvens erlööster un vergnöögter ut de Wäsch kieken.

Aver is disse Aart vun Reklame un Sülfsupwiesen vun minschliche Stärke dat Mittel, mit dat wi Gott sien Bottschap to'n Dörchbruch helpen mutten? Is Gott up uns Kraft un Övertügen, up uns "Design", Logos und Werbegags anwiesen? Wenn dat so weer un Gott sik wohrhaftig up uns Minschen verlaten wörr, denn so harrn de Minschen in ehr övermödig un dicknäsig Aart de Korr al lang in de muttige Graav stüürt.

Kennt Se noch den Schauspeeler Fernandel? Weer dat nich in de föfftger Johren, as he den hittkoppigen Preester Don Camillo in'n Film "Don Camillo und Peppone" spelen dee? Mit den Börgermeister vun dat Dörp hett he sik slitzohrig üm de Lösung vun de sozialen Problemen streden, un he leet sik veel infallen, keem dorbi jümmers up de falsche Spoor und güng in sien Hitten oftens över dat Teel rut. So vermassel he sik dat, wat egentlich goot warrn sull. Wenn he denn mit sien Eegenwillen und Sturköppigkeit wedder in de Sackgass sitten dee, denn güng he in sien Kark un beed to den Herrn an't Krüüz un klaag em sien Leed. De antert em und bringt em dorto, toeerst sien eegen Fehler un Swackheit intosehn, se un sik sülven to akzepteern, nahtogeven un lütter Stutens to backen. Un süh, denn güng dat ok wedder.

Höpen. Bild Rudi Witzke

Grad dit Beleven drückt Paulus so ut: "Aver ik will mi ja nich sülvens rühmen, ik bün blots en arme Stackelsminsch! Dat hang nich an de Minschen, dat hang blots an Gott sien Gnaad."
Dat is ja nu ok uns Leedwort för ditt Jahr 2012:
"Mien Gnad is för di noog, denn de Kraft wiest sik an besten an en armen Stackelsminschen, de niks mehr sülvst tostann bringt."
Anners översett: Du hest noog an mien Gnaad, denn de Kraft kümmt erst bi de Swacken voll rut, orrer: "Grad in de Swacken is mien Kraft stark".
Dat is wohraftig en stark Wort, en Wort, dat in de Mitt von uns christliche Bottschap steiht. Aber wenn wi dit Wort recht överleggen, denn kunnen wi uns dormit nich so gau tofreden geven. Wi kunnen uns swoor dormit affinnen, dat minschlich Kraft un Bemöhen so gar nix döögt.

Uns Twiefel hett Friedrich Nietzsche — meist en beten to scharp — utdrückt, wenn he dorvun snackt, dat de christliche Globen en "Sklavenmoral" is. He meent, dat de deepst Kraft, de dat Leven in Gang höllt, de Will to de Macht is. Dat, wat leven will, mutt stark sien för den Kampf üm dat Överleven. He meent: Paulus hett mit sien Reden vun de Swackheit de natürlich Ordnung in disse Schöpfung up'n Kopp stellt.
Hett Paulus dat würklich daan? Ja, as Narr!

Up disse Aart hett he upwiest, wo Gott sien Ordnung würklich utsüht.
De ganze Bibel — ok dat Ole Testament mit siene Propheten — steiht up de Siet vun de Swacken un von de Stackelslüüd. Un Jesus hett sik sien ganzet Leven för disse Lüüd insett un se selig spraken, wieldat graad se bi Gott en Steen in't Brett hebben. Dorför hett he Leed un Dood up sik nahmen. Paulus stellt sik in sien Swackheit ganz up Christus sien Siet. Mit em un dörch em behöllt Gott sien Saak de Överhand.
Wat is denn bi Nietzsche un sien Kraftmeierie rutkamen? De "Herren-Minsch", de an'n End Dood un Verdarven bröcht hett.
Paulus will ja blots upwiesen: Dat hangt nich allens an mi un di, an uns Planen un Afmarachen. Dor gifft dat een, de en wieder Översicht hett un de gode Gedanken un Teelen för uns Minschen toseggt hett.

In en Fabel warrt vertellt, dat en Vagel mit den Rüüch in't Gras leeg un sien Been na'n Himmel streck. En anner Vagel fraag em: "Wat deist du dor?"
"Sühst du dat nich? Ik heff en wichtige Upgaav: Ik dreeg den Himmel! Wenn ik mien Been nich utstrecken wörr, dennso wörr de Himmel instötten!"
As he dat seggt har, dor ruschelt neben em en Blatt up'n Bodden. De Vagel verfeer sik un fleeg gau weg.
De Himmel aver wölv sik jümmers noch över de Eer.

Wi Minschen mööt dor up stött warrn, dat wi uns Möglichkeiten nich to hoch ansett.

Pien. Bild Rudi Witzke

Aver kehrt wi noch eenmal trüch to Paulus. All dat, wat he beleevt und dörchmaakt hett, womit he nich prahlen wull, warrt em ok nich heemlich "goodschreven".
In'n Gegendeel: Dormit he sik nich doch wat inbildt un sienen Kopp nich to hooch drägen sall, is em "en Pahl in't Fleesch" sett. "Dat is en Satansengel, de sall mi mit doppelte Fuust slaan, dat ik mi ja nich wat inbilden do".
Dat mutt en slimme Krankheit west sien, blots keeneen hett bet nu rutkregen, wat för een. Aver wat so'n Pahl för Paulus un ok uns Minschen to all Tieden bedüden sall, dat is uns klor:
Uns Bööm kunnen nich in den Himmel wassen. Uns Leven hett veel Scheedpahls un is verwundbor. Jeedeen hett en Balken in sien Oog, warrt aver blots de Splitt in den Oog von sien Nächsten wies, as dat Jesus utdrückt hett.
Keeneen is de "Sunny-Boy-Typ", as de he sik utgeven will, jeedeen hett siene swacken Stellen. Und wenn he sik doran nich erinnern lett, denn so gifft dat irgendwann en "Black-out" un en "Burn-out". Dat mutt nich sien, wenn een weet, dat in sien Swackheit sik de Kraft Christi stark maken will. Dat is Paulus sien Prahlen.

Ik weer sülven nich up kamen, aber uns Fründen hebbt uns up henwiest; up den Film "Ziemlich beste Freunde". Dor kunn een beleven, wat swacke Minschen allens tostann bringen.
Dor is de rike Philippe, dörch en Unfall mit den Para-Glider — so'n Fleegapparat för wagmodige Minschen — is he böös verlahmt un kunn blots noch sienen Kopp dreihn — en afsoluten Pleegfall. He kiekt sik as Pleger jüüst en jungen Mann ut mit dunkle Huutfarv, grad ut'n Knast rutlaten, ahn Arbeit holl he sik mit Drogenhannel över Water. Aver wat de beiden as de Swacken tohoop tostann bringen, wo se Leven upspörn un in den Griff kregen, dat is stark un hett en deep Indruck bi mi maakt. Un de Geschicht is nicht erdicht worrn, se is in Wohrheit graad so passeert! Ik will nix wieder verraden, gaht se man sülvens hen! Dor warrt en ganz anner Kraft updeckt, en Kraft, de blots in de Swackheit to beleven is und anner Stackelslüüd Moot und Hopen maken kann.

Harmonie. Bild Rudi Witzke

Bi uns is en Kultur an't Ruder, de Lieden un Wehdaag nich togeven, ünnerdrücken un ümschippen will. Dat is to verstahn.
Aver een kunn vele Bispille uptellen, bi de de Kraft in Swacke un Kranke stark warrt as "dynamis", as dat in't Griechische heet, de allens, wat uns eng warrt, upsprengen un in de Frieheit föhren deit, de Gott siene Minschen todacht hett.

Uns ehemalig Bischof Wilkens stellt in sien Översetten uns Leedwort noch in en anner Licht, in dat Licht vun en helle Tokunft:
Gott seggt: "Mien Gnaad genüügt di. Mien Kraft kümmt in Swackheit eerst richtig to'n Upblöhen." ("Meine Kraft kommt in der Schwachheit zur Vollendung.")
Dat meent nich, dat Swacksien goot reedt warrn sall, dat de Swackheit en christlich Döögt (Tugend) is. Nee, Gott sien Kraft kümmt up dissen Bodden as en wunnerbor Bloom eerst recht to'n Upblöhen. Noch is de Bodden nich praat. Gott warrt aver dorför Sorg drägen. Wi Christen köönt uns in Christi Namen ok hüüt al praat maken, en Afbild vun disse Tokunft uptowiesen.

Freden in Dree-Enigkeit. Bild Rudi Witzke

Nich de "Superapostel" weern stark, stark is Paulus.
Nich de inglische Kolonialherren weern stark, aber de swacke Ghandi, nicht de Kukluxklan weer stark, aver Martin Luther King.
Nich de militärsch Macht vun de DDR weer stark, aver de Minschen, de mit Kerzen in ehre Hannen beedt hebbt, weern stark.
Nich de mächtig Finanzmanagers sünd stark — achter ehr Mask luurt de Angst, dat se ehr Gesicht verlustig gaht.
Aver de, de ehr de Masken afrieten wullen, de sünd stark, ok wenn se as Drömer utlacht warrt.
All disse Swacken hebbt nich de Hannen in ehr Schoot leggt, se hebbt all ehr Vertruun dor up sett, dat en grötter Kraft as de von Minschen to'n Goden lieden un den Minschen Heil bringen kunn.

Robert Gernhard hett dat — in sien gor nich fromme Aart — in en Gedicht sinnig utdrückt:

Herr Herbert Hefel is en Mann,
de nich veel weet und nich veel kann,
de nich veel söcht, de nich veel findt.
He vergeiht as en Blatt in'n Wind.
Man he hett leev un he warrt leevt.
Wo schöön, dat dat Herrn Hefel geev!

Amen.

Bild Rudi Witzke