Modell vun Salomons Tempel. Bild Johnreve/Wikimedia Commons

Veele Minschen treckt dat an'n Himmelfahrtsdag na buten in't Gröne. Se wöllt rut in de Natur, de en niedet, lüchten-farvig Kleed antrocken het. Se wüllt sik de frische Luft rintrecken und baven över sik den apen Heben mit de witten Wulken, mit de helle Sünn sik utspannen sehn. In uns plattdüütsche Spraak ward en Ünnerscheed maakt twüschen den Heben, wo de Sünn, de Maand und de Sterns to sehn sünd — englisch heet dat "sky" — und den Himmel — englisch "heaven" — wo de Minschen meent, dat Gott dor wahnen deit.

Claude Monet, Frühstück im Grünen

De Minschen, de sik to en Himmelfahrts-Tour obmaakt hebben, wüllt nich in'n Himmel obstiegen, se wüült den Himmel ob de Eerd wieswarn! So meent dat nich blots de Vadderdags-Utfahrers, ok vele Gemeenden laten an düssen Dag de Karkendören dicht. Se wüllt de dicken, drangen Muern achter sik laten, ok de olen Ritualen und Traditionen. Und so dröpen se sik mit de Posaunenpüsters in Wald und op de Wischen, stellt dor en Disch op as Altar und en paar Beerbankens und singt:

"Gah rut, mien Hart, und söök di Freud.
Dor, wo de Sommerwind nu weiht,
dor schenkt di Gott sien Gaben.
Kiek an, wo schön de Blomen staht.
För di hebbt se sik smückt ohn Maat.
Du schast em dorför laben."

Aber wat hett dat mit de oll Geschicht vun Christi Himmelfahrt to doon, de düssen Fierdaag begründt hett? De Bibel vertellt, dat de operstahn Jesus Christus sien Fründen veertig Daag nah Ostern lang in de Mööt komen is und se dormit opwiesen hett, dat he nich in'd Grav to söken weer, liekers mitten mang dat Leven und bi sien Fründen weer. Aber denn is he wedder to sien Vader in'n Himmel torüchgahn. He hett Afscheed nahmen vun Ort und Tiet, wieldat he nich blots för dat lüttje Galiläa und de Minschen to de dorige Tiet komen, starven und operstahn ist, liekers för all Minschen und Kreaturen to all Tieden op de ganze Eerd. He will sik nich insparrn laten in Muern vun tiedige und religiöse Ordnungen, he will opwiesen, dat he mit sien Gotteskraft heel und deel dat Weltall, de ganze Kosmos regeeren deit.

Himmelfahrt, Kirche Lippodlsberg

Aber nich, dat he nu wedder wiet vun uns Minschen af is. He hett sien Jüngers un ok uns hüüttodaags toseggt: "Ik bin bi ju all Daags to all Tieden bet an dat Enn vun de Welt!" und "Wo twee or dree in mienen Naam tohoop sünd, dar bün ik mitten mang!"

Dree Kinners staht bieenanner und ünnerholen sik över Gott.
"Wer weet, wo Gott wahnen deit?"
De een seggt: "Gott wahnt in'n Himmel!"
"Nee!", seggt de Drüdde, "He wahnt dor in de Kark! En paar Daag torüch, dor stünn de Karkendör apen. Ik heff mal rinkeken. Gott weer jüss nich dor, aber sien Fru, de weer bi'n Reinmoken."

Wo wahnt Gott? Dat is de Frag nich blots an' Himmelfahrtsdaag. De hett sik al Salomo, de König vun Israel, stellt, as he den Tempel in Jerusalem inweihen dee.
Doför mutt ik blots een beten utholen. Se weet ja: De Minschen ut den Stamm Israels, de an den enen Gott glöven deen, weern över lange Tiet Nomaden west, de in dat Land ut Stepp und Wöst rundüm trocken sünd und för ehr Deertens Wiechels und Waterborns söcht hebbt. Wenn se dat funnen hebbt, dennso hebbt se toeerst dat Telt obbuut, wo se den Kasten mit de 10 und vele annere Gebotens obwahrt hebbt, de Gott se dörch Mose geven hett, denn erst weern ehr Wahntelten an de Reeg.

Stiftshütte, Modell in'n Timnapark. Foto Ruk 7/wikimedia commons

Eens Tiets hebbt se dat Land funnen, dat Gott ehr toseggt hett, dat Land, "wo Melk und Honnig to finnen is", wo se sik fastsetten kunnen, dat Land an'n Jordan. Un dor hebbt se faste Hüüs buut, Dörper un Städer gründt un hebbt sik en König utkört: dat weer David west. De hett Jerusalem vun den Stamm vun de Hethiters innahmen und as Hauptsteed utropen. Dor wull he ok för Gott en Huus — en Tempel buun, aber dat weer em nicht tolaten, wieldat he mit sien Ehebruch swore Schuld ob sik laden hett. Eerst sien Söhn Salomo hett den Tempel tostann bröcht. Und dat weer so üm und bi dusend Johr vör Christus. As de Tempel op den Barg Zion toletzt fardig weer, dor hett sik Salomo vör den Herrn sien Altar stellt, hett sien Hannen ton Heben hen utbreed und beed: "O Herr Israels, is dor keen Gott liek as du baben in'n Himmel und neern op den Eerd!"

Rekonstruktion vun Salomos Tempel vun G.Wright un F.Albright

Und nu kümmt dat, worüm düsse Text ut dat 2. Book vun den Könige för düssen Himmelfahrtsdag as Predigt-Text utsöcht warn is: "Kann denn Gott wahrraftig op de Eer wahnen! Süh, de Heben und de Heben sien Heben könnt di nich faten, wosük denn blots dit Huus hier, wat ik buut heff. Aber wenn di doch to dat Gebeed vun dienen Dener und to sien Flehen, o Herr!"

Salomo hett dusend und averdusend Minschen anstellt und se hebbt sik afmaracht, in Möh und Sweet vör den Herrn en Huus to buun, hebbt Steens torecht meißelt, grote Wohlden vun Zedern-Holt dalslagen, allens op den Zions-Barg ropsleppt un tosamensett und nu stellt de Buuherr sülvens dit grote Wark in Fraag. En Huus för Gott den Herrn hett he buun laten, und nu, wo dat tostann komen is, dor ward em gewohr: Is all Möh nich umsünst west? Gott passt dor gar nich rin! He is so groot, dat he gar nich tofoot kregen is un wi Minschen meent, dat wi em in Muern insparrn kunnen!

Dat fragt wi uns hüüttodags ok. Uns grote Karkens in all Stedens, in Lübeck in de Innensteed, de fief Karken ut Backsteens mit de söben Turms, vun all Sieden sünd se to sehn, wenn een op Lübeck tofahrt, staatsch und stolt, en Teken för de Kunst vun Menschen. Se weern buut Gott to Loff und Ehr, so heet dat, aber ok darför, dat de Minschen stolt opwiesen, wat se tostann bringen kunnen und wo düchtig und vullmachtig se sülvens sünd.

Lübeck vun Georg Bauer un Frans Hogenberg

Dat is klor: Wi gaht ok hüüt geern in uns ole Karkens rin. Aber se sünd för vele Minschen blots noch besünner Bispele för uns Kultur un Kunst, blots noch Museums.
Schült se uns eegenlich nich helpen, to Roh to komen, all den Krach, den Stress und dat Ümdrieben achter uns to laten und uns darop to besinnen, wat uns Leven holen und friemaken deit?

Ne, Gott deit nicht wahnen in Hüüs ut Steen, aber wi Minschen bruukt Rooms, de utsparrt sünd för Gott, wo wi Gott andröpen kunnen.
Een hett mal seggt: de Karken sünd en Töövruum för de Seel. Gliektiedig weet wi: Gott is överall to finnen, in de Karken, ok in uns Wahnhüüs, an de Arbeitssteed, in een Gaststuuv, op'n Footballplatz und in de Natur, in de Walden, op de Wischen, ok op de Bargens. Dat gifft keen Steed, an de du Gott nich andrapen kunnst, ok dor, wo du meenst, he harr sik afwendt, ok dor, wo dat schient, dat de Höll de Överhand hett.

De hoge Heven. Bild: Rudi Witzke

De Himmel, gegen den Salomo sien Hannen in't Gebet utstrecken deit, is utspannt över all de Karken und Tempel op de Eerd, över uns Hüüs un all de Steden, wo Minschen Freud or Lied hebben, wo se wat to Stann bringen un wo se nich klor komen, wo se sik seker fölen or wo se Angst hebbt.
Düsse Himmel ist nicht blots över uns, he is ok in uns, wieldat Christus mit sien Vader eens is und sien Kraft uns Leven und Doon opfüllen wull.

De Apostel Paulus hett an de Gemeend in Korinth schreben: "Weet ju nich, dat ju Liev en Tempel is för Gott, den Hilligen Geist, de in ju wahnen deit?"
Gott lett sik nich fastbinnen an Öört und an Buwarken, blots an Minschen, de prat sünd, em ehr Hart apen to maken und em rintolaten, wo se ok gaht und staht. Överall, wo de Gemeend tohoop is, op sien Word hören und to Gott beden deit, dar is he. Und de Gemeend ward nich blots to sien tweete Wahnung, sonnern to sien Hauptsitz.
En Mann keem to en Rabbi un sä: "Ik geev di 5 Mark, wenn du mi seggst, wo Gott wahnen deit!"
De Rabbi antert: "Ik geev di teihn Mark, wenn du mi seggst, wo he nich wahnen deit!"

In düssen Sinn wünsch ik all de Minschen, de sik an den Himmelfahrtsdag 2011 op'n Weg mookt hebben, en heel fröhlich Begegnen mit Gott!

Amen.

Gott wahnt ok in'n Bernstein. Bild: Rudi Witzke