Leeve Gemeend,

se kennt doch dat Märken vun de Bröder Grimm "Fru Holle". Dor hett en Witfru twee Döchter, de sünd heel ünnerscheedlich. De een is, as se op egen Been in't harde Leven torecht komen mut, fründlich un packt allens an un kümmt ok goot klar. Fru Holle, bi de se in Deensten weer, överschütt ehr dorüm ok mit Gold: so ward se de Gold-Marie. De anner — ehr Steefsüster — is in de sülvige Laag grummelig un obsternatsch un deit nich dat, wat Frau Holle ehr opdriggt. Se ward dorför mit Pech överschütt: so ward se de Pech-Marie.

Vertellen vun Geswister, de Wedderpart hollen, gift dat veel, se höört vun Anfang an to de minschliche Kultur dorto. Ok in de Bibel sünd se to finnen: Kain un Abel — Jakob un Esau — Lea un Rahel — Maria un Martha… In uns Predigttext för dissen Sünndag vertellt Jesus en Parabel vun twee Söhns, de heel ünnerscheedlich op den Opdrag vun ehrn Vader reageern deen.

Aber laat se mi verkloren, in wat för en Tosamenhang dat Matthäus in dat 21. Kapitel vun sien Evangelium sett hett:

Jesu Intoog in Jerusaleem. Ikoon

Jesus weer in Jerusalem introcken. Vele Minschen hebbt em "Hosianna!" tojubelt. För se weer he de Messias, de kümmt un Gott sien Riek opbuun will. As Jesus denn ok noch de Händler ut den Tempel-Vörhoff rutsmieten deit un vele kranke Minschen gesund maakt hett, dor fraagt em de Hohepreesters un de Öllerlüüd:

Jesus verdrifft de Hännler ut den Tempel. Ikoon

"In wat för'n Vullmacht deist du dat, un wer hett di disse Vullmacht geven?!"
Jesus stellt de Gegenfraag: "Woher hett Johannes sien Vullmacht, in de he an'n Jordan dööpt hett, kummt de von' Himmel orrer vun de Minschen?"
De hogen Herren antern diplomatsch: "Wi weet dat nich!"

Hitda-Evangeliar, Johannes dööpt Jesus. Ut Wikimedia Commos

Nu vertellt Jesus dat Glieknis:
"Wat meent ji? En Mann harr twee Söhns. He güng to den ersten und sä: Mien Jung, gah hen und arbeit hüüt in'n Wienbarg! De sä: Ja, Herr, dat ward maakt! Aver he güng nich hen. Dor güng de Vader to den annern un geev em den sülvigen Obdrag. De sä: Nee, dat passt mi nich! Nastens aver dä em dat leed und he güng doch hen. Wer vun de beiden hett nu daan, wat de Vader verlangt harr? Dor mütt se antern: De tweete. Dor sä Jesus to ehr: Verlaat ju dor up, wat ik nu seggen do: De Lüüd vun'n Toll un de Hurenwiever kaamt eher in Gott sien Riek as ji. Denn Johannes keem to ju op den Weg, bi dem sik dat üm de Gerechtigkeit hannelt, un em hebbt ji dat nich glöövt. Aber de Lüüd vun'n Toll un de Hurenwiever hebbt em glöövt. Aver ju hett dat, as ji dat wies worrn sünd, nastens nich leed daan und ji hebbt em ok denn nich glöövt."

Dat höört wi glieks rut: Dat geiht hier üm dat Doon. De een seggt "Ja!", aver he deit dat nich, wat sien Vader em obdragen hett. De anner seggt "Nee!" — aver denn överleggt he sik dat doch und deit, wat sien Vader vun em wull.
Jesus gifft keen Ordeel, he frag blots sien Tohürers: Un wat meent ji?

En Vadder haar twei Söhns. Bild Alexander Andreyvich Ivanov

Wenn wi dat Glieknis hören, denn so sünd wi eerstmal ob de Siet vun den Ja-Segger. Aber ganz unververmoden dreiht Jesus de Saak üm. Dat lett uns nahdenkern warrn.
Ja, de Ja-Seggers, de dat achteran doch ni doot, de kennt wi.
Hebbt wi dat nich ok jümmers beleevt, dat Minschen wat toseggt hebben, wat nich ümsett worn is?

Du kunnst di op mi verlaten, ik stah di bi, wenn Not an'n Mann is. So hebbt se dat di tosekert. Wenn dat aber nödig weer, denn weerst du verlaaten. Du kunnst mit mi reken, wenn du för dien Kind en Baby-Oppasser bruukst, aver wenn du as Moder in de Kniep kümmst, denn so warst du wies, dat du di verrekent hest.

Bi de Dööp hebben de Öllern und de Paten toseggt, dat se as Maten vun de christliche Kark ehr Paten-Kind beglieden un to'n Globen lieden wullen. En Jahr later künnigen se ehr Matenschap bi de Kark op.

Fruuns gliekberechtigt? Bild F.G.Kirchbach/ Wikimedia Commons

Un wo is dat mit de Verspreken bi den Wahlkampf? Wat doot de Politikers achteran, wenn se wählt worrn sünd?

Jesus drückt dat nich so direktemang ut, aver dat is klor, dat de Hohepreesters und Öllermanns meent sünd: Ji seggt "Ja!", aver ji doot nix dorvun, wat ji verspraken hebbt. Dar sünd de Affzockers vun' Toll un de Huurenwiewer dichter an as ju. De hebbt "Nee!" seggt, aver denn doot se doch, wat ut Gott sien Sicht nödig to doon is. Dat kunn passeern, dat wi Help kriegt vun Menschen, vun de wi dat gar nich dacht hebbt, Minschen, de nich to de christliche Gemeend dortohöört, de afsiet staht, de blameert uns Christen dormit, dat se ganz sülfsverständlich dat doot, wat Gott sien Willen is.

De christliche Kark is dat Leed vun de Minschen in dat 19. Jahrhundert nich wies worn und hett de Lüüd in de böversten Schichten todeenert un sik op de Siet vun de "Jawoll-Seggers" stellt. Blots de een und de anner hett dat insehn, so as Friedrich von Bodelschwingh in Bethel or Johann Hinrich Wiechern in Hamburg. Vele anner hebbt woll wüsst, dat se wat doon mussen, aber se harrn nich den Moot dorto.

Abraham schickt Ismail un Hagar in de Wööst. Bild Pieter Pietersz, 1612

Ok hüttodaags möten grad wi uns as Ja-Seggers to de christliche Botschapt vun Jesus in Fraag stellen laten: Doot wi dat ok, wo to wi Ja seggt hebben? Sett wi dat, wat wi glöövt, ok in uns Leven üm? Wi meent, dat wi uns in Gott sien Wienbarg insetten doot. Aver sünd wi in' Grund nich op de Siet vun de Hohepreesters un Öllerminschen in Jesus sien Glieknis, de sik winnelweek rutreden wulln: Wi weet dat ok nich! Dat is allens so komplizeert!

Sünd wi nich de "Jein-Seggers", de sik nich fastleggen wullt?

De Parabel vun de beiden Söhns is keen Munster, dat fastleggt, wo und op welk Wies en Christ to hanneln hett. Dat rut to kriegen, överlett uns' Herrgott jedereen sülvens. Dat truut he uns to.

De Nee-Seggers sünd nich jümmers de Lüüd, de sik drücken doot. Nee, se dinkt nah und fraagt nah de Wahrheit, de laat sik ok ümstimmen.

Wenn junge Lüd "Nee!" seggt un rebelleert, denn wüllt se sik mit de Ja-Seggers uteneen setten un mit en nah beter Lösungen söken. Un darop mööt wi as de Groten uns ok inlaten.

De wichtige Dreihpunkt in düsse Geschicht is, dat de Nee-Segger sik nich ganz vun den Opdrag afwendt hett, in sien Kopp, dor is he an arbeiten un överleggen. Martin Luther översett: "Es reute ihn." In uns plattdüütsche Spraak heet dat: he mookt sik Nagedanken. He besinnt sik un dat bringt em dorto, ümtodreihn un den Vader sien Opdrag doch uttoföhrn.

De Opdrag, de steiht jümmers fast — för beid Sieden. Dor warrd nix an ännert un de is ganz eenfach und klor:
Gah in den Wienbarg un do dien Arbeit! Dat heet: Gah to de Minschen un do, wat för de nödig is.

Globen und Doon höört tosamen. Globen alleen kunn di miteens in en Wulken-Kuckucks-Huus versetten. Du dörfst di ok nich blots achter Gott sien Gnad versteken. Denn ward de Gnaad to billig. Erst wenn du leven un hanneln deist, as du glöwst, kunn dien Globen mithölpen, dat Gott sien Riek opbuut ward un ok annere Moot kriegt un mitreten ward.
Du sülvens muttst rutkriegen, wo du "Ja" seggst or "Nee", wo du wat deist oder nix deist, dat liggt ganz bi di.
Aber Gott hett veel Gedüll mit di!

In uns Glieknis gifft dat keen drütten Söhn, keen, de "Ja" seggt un ok "Ja" deit.
Gifft dat överhaupt so een?

Ja, dat gifft Minschen vun de Aart. Christus sülven is een west. He hett dat ümsett, wat he künnig mookt hett, wiel dat he ganz un gor an den Minschen utricht west is un uns Gott sien övergrote Leevde in sien Lieden un Starven opwiest hett.

Amen.

Ik folg Jesus na. Bild Rudi Witzke