Dor weer mal en Mann, de harr ene wiede Reis vör. Un ehr dat los güng, leet he seine Knechten kamen un geev ehr sien Vermögen in Verwohren.
De een kreeg veerdigdusend Mark, de anner föfteihndusend un de drüdde sövendusend. Jedereen kreeg so veel, as he wohl verwalten kunn. Un denn reis he af.
Un glieks, as he weg weer, dor nehm de Mann mit de veerdigdusend sien Geld un legg dat goot an un verdeen noch veerdigdusend dorto.
Graad so maak dat de Mann mit de föfteihndusend — de verdeen ok föfteihndusend dorto.
Blots de mit de sövendusend, de maak dat anners. He güng ok los, aver he maak en Lock in de Eerd un versteek dor sienen Herrn sien Geld.
Na lang verlopen Tiet keem nu disse Knechten ehr Herr wedder na Huus un reken mit ehr af.
Dor kem toeerst de to em, de veerdigdusend kregen harr. De bröch noch veerdigdusend mehr mit un sä: "Herr, veerdigdusend herrst du mi geven. Süh, ik heff noch veerdigdusend dorto verdeent."
Dor sä sien Herr to em: "Dat hest du goot maakt! Du büst en goden Knecht, up di kann man sik verlaten! Över wenig büst du tru west, ik will di över veel setten. Gah rin na dienen Herrn sienen Freudensaal!"
Un denn keem de Knecht, de föfteihndusend kregen harr un sä: "Herr, föfteihndusend harrst du mi geven. Süh, ik heff noch föfteihndusend dorto verdeent." Dor sä de Herr to em: "Du hest dien Saak goot maakt! Du büst en goden Knecht; up di kann man sik verlaten. Du büst över wenig tru west, ik will di över veel setten. Gah rin na dienen Herrn sienen Freudensaal!"
Un toletzt keem denn ok de, de man sövendusend kregen harr un sä: "Herr, ik wüß ja, du büst en harten Mann. Du wullt meihen, wo du nich seiht hest un du wullt arnten, wo du nix in 't Land bröcht hest. Dorüm weer ik bang dorbi un güng los un versteek dien Geld ünner de Eerd. Süh, dor hest du dat wedder trüch."
Dor sä sien Herr: "Du büst en legen un fulen Kerl! Du wüßt dat goot, dat ik dor meihen will, wo ik nich seiht heff, un dat ik arnten will, wo ik nix in 't Land bröcht heff. Denn harrst du mien Geld wenigstens up de Bank leggen müsst! Denn harr ik nu — wo ik trüch kaam mien Geld mit Zinsen wedderkregen. — So, un nu nehmt em de sövendusend af un geevt se den, de veerdigdusend Mark hett. Denn jedereen, de wat hett, kriggt soveel to, dat he mehr as noog hett. Aver den, de nix uptowiesen hett, den warrt ok dat noch nahmen, wat he hett.
Un smiet den Knecht, de to nix to bruken is, rut, dorhen, wo dat ganz düüster is. Dor gifft dat blots Wenen un Tähnklappern.

Plattdüütsch na Johannes Jessen

De interessantest Person in dit Glieknis, dat is de drütte Mann. He kann een egentlich leed doon. De Evangelist Matthäus hett dat ok noch so richtig utmaalt: He kreeg en wahres Dunnerwetter up sik dal: "Leeg und fuul" warrt he utschimpt, em warrt allens wegnahmen un he warrt rutsmeten, dat he dat Hulen und Tähnklappern kriggt. Worüm hett he so swore Straaf verdeent? Geiht de Herr nich to scharp un unbarmhardig mit em üm? Un överhaupt: Wo blifft de gode Naricht vun den leven Gott? Hier is he en raffgierig Schinner, de sien Arbeiter utpepern deit. Dat is bannig swoor, mit dissen Wirtschaftsboss uns Vörstellung vun Gott — de de Leevde is — tohoop to kriegen.

Man kieken wi uns den drütten Mann mal 'n beten genauer an. Togeven: He hett nich veel afkregen vun 't Leven. He is to kort kamen un hett dat ok nich so recht in 'n Griff kregen. Bi em is veel scheef lopen un een kunn verstahn, wenn he nich goot up sien Schicksal to spreken is — un up den Herrn vun sien Schicksal: "De will blots arnten, wo he nich seiht hett. He will Globen arnten, förrert Vertruun, aver wat hett he mi geven, dat Globen und Vertuun wassen kunnen?"

Un männich Minschen hebbt de sülvig Erfohren maakt: Dat fallt se swoor, dorbi to blieven, dat Gott för dat Leven veel över hett: wo veel Minschen up de Eerd hebbt Hunger, süfzen ünner Gewalt un Ungerechtigkeit, warrt ümbröcht — un keen een fraagt na ehr.

Guld verleert sik. Digitalbild: Rudi Witzke

Dor is de junge Mudder mit veer Kinner, de vun enen besapen Autofohrer dootfohrt worrn is. Kann een dat verstahn? Kann een dor överhaupt noch Globen hebben? Ik meen, dat is de Laag vun den drütten Mann. Aver he hett sik nich ganz vun den Gloven afwendt. He hett pütscherig upbewohrt, wat he övernahmen hett. Nee, ganz ahn Gloven un Religion geiht dat nich. Dat gifft en höger Wesen, un de christlich Grundlaag, de mutt bestahn blieven. "Ik kunn mit Jesus Christus egentlich nich klor kamen, aver de christliche Bedriev, de mutt wiederlopen. Wat sall een anners maken: Ik laat mi christlich truun, mien Kinner mütt döfft warn, ik schick se ok to 'n Konfirmandenünnerricht, ik bliev ok Mitglied in de Kark un betahl mien Karkenstüür." So stellt he sik up den christlich Standpunkt, man sienen Globen, den wickelt he in sien Snuufdook und bewohrt em up.

Aver dor is Jesus nich mit inverstahn. Ja, wenn he em aflehnen wörr un em den Globen vör de Fööt smieten wörr, dennso weer dat en klor Saak. Man nu höllt he sik de Achterdöör apen: investeern wull he nix, aver de Brüüch ok nich afrieten. Un so is dat bi vele Minschen hüüttodaags, ja sülvst bi de Kark sünd all up dat Bewohren ut. Ok wi hebt uns Talent, dat Gott uns geven hett, inbuddelt.

St. Severin/Keitum, Bild: Holger Weinandt/Wikimedia Commons

De Karkengebüden sünd all fein up nie maakt, dat hett keen Tiet geven, wo in Westdüütschland de Karken un all de Kunstwarken so goot in 'n Schuss weern. Aver de Lüüd bekieken se sik blots as Museum, för de Pleeg vun den Globen, dor gaht se nich to Kark. "De Gottsdeensten, dat is allens olen, vörbigahn Kraam, de nicht in uns Welt passt!" Und wi, de mit de Kark verbunnen sünd, wi hollt dor nie gegen un hebbt ok nich den Moot, mit unsen Globen wat Nieges to wagen. Wi blievt bi de olen Erfohrungen un Formen un sekert uns af und kriegt nich den Dreih. De Upgaav, de de Minschen vun ehren Schöpfer mit up 'n Weg kregen hebbt, is, dat wi uns "Talenten", uns rieke Gaven, de Gott uns anvertruut hett, insett in ene Welt, de dat so dringend nödig hett un Teken to 'n Höpen up en beter, minschlich Leven bruukt.

De Vers nerrn geiht so: "Der Herr schenkt denen neu, die ihm den Wucher bringen, fährt den, der's Gut vergrub, als einen Prasser an. Die Gnade fällt, wenn wir sie nicht stets höher schwingen; wer nicht bei Gott gewinnt, der hat sein Gut verthan."

Dat geiht in uns Glieknis nich üm den Ünnerscheed, dat de een fiev, de annere twee und de drütte blots een Talent kregen hett. Dat dreiht sik alleen dor üm, wat een mit sien Talent anfangen deit. Wi hebbt in 'n Grund all dat sülvige schenkt kregen. Dor gifft dat keen Ünnerscheed twischen Paulus orrer Luther orrer Martin Luther King un mi un di as eenfachen Christenminschen. Dat lütt Kind, dat in sien Avendgebet sien Popp Gott an sien Hart leggt, hett nau so veel kregen as uns Reformator, de mit en Gebet in Worms vör den Kaiser güng.

Uns all hett Gott as siene Kinner annahmen, hett jedereen bi sienen Namen ropen. Dat is dat Talent, dat wi all kregen hebbt. Un dat süllt wi nich achter den Barg holen un inbuddeln. Wi süllt Gott bi sien Wort nehmen un gegen Dood un Düvel, gegen all dat Unmenschliche üm uns rüm angahn un en Bispeel dorför sien, wo goot dat is, wenn Gott sien Wille dörch uns ümsetten warrt. Dorto hett he mi Moot geven, wenn he seggt:

Ik will di segen un du sallst en Segen sien — mit diene Kraft un Gaven.