Denn wannern de ölven Jünger na Galiläa hen to den Barg, wo Jesus se henbefahlen harr.

Un as se em dor sehgen, dor fullen se vör em dal un beden em an; blots en poor wullen dat jümmers noch nich wohr hebben.

Dor keem Jesus neeg an ehr ran un sä: "Mi is de ganze Vullmacht överdragen in'n Himmel un up de Eerd. So gaht nu hen un maakt all de Völker to mien Jüngers. Dööpt se up den Naam vun den Vadder un den Söhn un den hilligen Geist. Un lehrt se all dat to hollen, wat ik juuch updragen heff. Un dor verlaat Juuch to: Ik bün bi juuch alle Daag bet an dat End vun disse Welt."

Könnt Se sik noch erinnern? Missionsfest, dat weer een vun de groten Begeevnisse in den Johrsafloop vun vele Gemeenden. Un wenn denn ok noch en Missionar up Heimaturlaub dorbi weer un Biller vun sien Arbeit vörwies orrer en exotisch Gast ut Afrika orrer Neuguinea dorbi weer, denn wer dat noch wat Besünners. An 'n Ingang vun uns Festsaal stünn noch de "Nick-Neger", un wi Kinner beden uns Öllern jümmers wedder üm enen Groschen, üm em in'n Gang to bringen.
Ik denk ok an so männich en Fohrt to dat Missionsfest in Breklum.

Missionar un Missioneerte. Histoorsches Foto

"Mission"! Hüüt heet dat: "Partnerschafts-Arbeit". In Lübeck warrt de Verbinnung na Tansania pleegt. Aver Mission warrt dat nich mehr nöömt. Dat klingt so na Bevörmunnen, na Rünnerlaten, un dor fallt uns glieks de gewaltsam Dööp vun de Sachsen dörch Karl den Groten in un dat Wort "koloniseern".

De ole Kark hett ja meent, mit den "Missionsbefehl" weern blots de Apostel anspraken. Un noch in 't Mittelöller, dor weern dat de Mönke, de dat Evangelium to de Heiden bröcht hebbt, to 'n Bispill Ansgar un Vicelin hier in uns norddüütsch Gegend.

De Missionsgesellschapen sünd man eerst in dat 19. Johrhunnert gründt worrn.
Man bet hüüttodaags blifft dat liekers dorbi: Jedereen, de sik as "Christ" utwiesen deit, is ok to glieke Tiet "Missionar". Uns christliche Globen is nich uns Privatsaak, he hett vun Anfang an en missionarisch Utrichten.

Petrus missioneert. Gemälde: Fra Angelico

Nich blots to sien Jüngers, to all Christen hett Jesus seggt:

Dat is nu in uns globale Tiet, in de wi recht eng mit annere Religionen un Övertügungen tosamen leven mütt, gor nich so licht ümtosetten. För uns is de Globen an Christus un an sien Botschapt avs'lute Wohrheit, unümstöttlich, dor gifft dat nix anners. Aver dit Wort "all", 6 mal: all Vullmacht, all Völker, all Welt, all Geboten, all Dagen, all Tiet — dat piert vele Lüüd, mi ok. Ik wull keen Vörherrschap, keen Konkurrenz twischen de Religionen, keen Globenskrieg. Wi süllt mit 'nanner snacken, den annern in sien Övertügen verstahn un eernst nehmen. Wi süllt dat, wat de Religionen gemeensam hebbt un wat se ünnerscheden deit, verstahn un na Weeg söken, wo se bi- un mit'nanner leven köönt.

Herbert Grönemeyer hett in dat Johr 2007 en Leed sungen, dat sik gegen Minschenfischerie wennen deit: "Een Stück vun'n Himmel" heet dat. In en Interview antert he up de Fraag: "Worüm is för Se de niege Snackerie över Religionen vull vun Gefohr?":
"Wiel dat dorbi jümmers üm Konkurrenz geiht. Dorüm sing ik in mien Leed: De, de nix bewiesen deit, de bewiest man veel. Ik bitt dorüm, mi un anner nich to missioneern. Ji süllt dormit glücklich warrn, … un fangt üm Himmels willen nich an to diskuteern, welk en Kultur orrer Globen de betere is. Dor gifft dat in eens enen Knall. Een sull seggen: Ik bün neescherig up dien Schicksal, nich up dien Religion. Dennso warrt wi uns verstahn. De Religionen sünd meist veel to reaktionär. Se gründt sik up Schuldgeföhle. Dormit warrt de Minschen jümmers ünner Druck sett."

See Genezareth. Bild: Datafox/Wikimedia Commons

Wi kennt all de Geschicht, wo Jesus den Fischer Petrus to 'n "Minschenfischer" maakt. Wi Christen warrt blots denn to "Minschenfischer", wenn wi up de Minschen ahn Afsicht in Fründlichkeit, in Barmhartigkeit un Leevde togaht un versöökt, de Ünnerschede uttohollen.

De Fischer Petrus un sien Kumpels weern vun dissen Updrag bannig övertüügt, se hebbt allens stahn und liggen laten, sünd mit Jesus gahn und hebbt letztens de Gemeenden in Jerusalem un Rom vörstahn. De gröttst Missionar weer Paulus. He hett vele swore Strapazen up sik nahmen un is in Kleinasien, Grekenland bet hen na Rom ünnerwegens west un hett de Frohbottschap de Minschen bröcht, nich mit Macht un Gewalt, blots mit sien egen Person un Övertügen.

Ok hüüttodaags kunn dat blots so gahn, dat wi — bi all Füür för Christus — de annern in ehren Globen för vull nehmt, ok Twiefel tolaat.

Jesus seggt: "Grad so, as mi de Vader utschickt hett, so maak ik dat nu mit juuch!" Sien Updrag weer, to de möhselig Minschen to gahn — de sik afrackert un en swore Last dreegt —, dat se sik verpusten köönt (Matthäus 11,28).

Dat geiht nich dorüm, afs'lut Recht to behollen, nich dorüm, sture Regeln intohollen, dat geiht dorüm, dat de Minsch sien Leven versteiht un dat in Griff kriggt. Sorg un Leevde üm den Minschen is dat eenzig, wat uns Christen andrieven sull, as Utschickte na annere.

Paulus in Athen. Gemälde: Raffael

De Oort, in de wi as Christen leevt, sall de Minschen uplüüstern laten un se to 'n Nadenken bringen. Un keeneen vun uns, ok wenn uns Globen noch so stark is, kunn en annern to 'n Jünger Jesu "maken", wi köönt blots waak maken, — ümwanneln, dat kann blots Jesus Christus sülven.

Hier warrt nich vun den Hilligen Geist reedt. Dat Afscheeds-Woort vun Jesus heet bi Matthäus an 'n Letzten:

Keen Himmelfahrt, keen Tröster-Geist!
He sülven is un blifft bi uns mit sien heilmaken Kraft. Amen.

Gebeet:

Gott, laat uns fasthollen an dien Wort un Updrag,
den du uns all mit uns Dööp geven hest.
Gott, laat uns dien gode Botschapt utropen:
De Botschapt vun dat Leven gegen den Dood!
De Botschft vun de Leevde gegen den Hatt!
De Botschapt vun dat Licht gegen dat Düüster.
De Botschapt vun de Gerechtigkeit gegen all dat Ünnerdrücken.
De Botschapt vun de Freiheit gegen all dat Fastbinnen.
Gott, laat uns dien mitünner so lieset Wort wies warrn.
Dörch all dat Schrien vun Wehdaag,
dörch dat Klirren vun Wapens,
dörch all de hogen Reden vun Politikers,
dörch de schrillen Slagwöör vun de Medien.
Gott, help uns, Dien Wort ümtosetten in Leven
bi de, de keen Kraft mehr hebbt,
bi de, de ahn Hoffen sünd,
bi de, de keen Tokunft süht,
bi de, de nix to eten, to drinken un keen Dack över 'n Kopp hebbt,
bi de, de lieden ünner Gewalt un Krieg
bi de, de sik lengen na Freden.
Wi bitt di dat in 'n Namen von dienen Söhn, uns Herr un Broder Jesus Christus,
de uns to de Minschen schickt hett,
de möhselig un beladen sünd.