Andacht vun Pastor i.R. Reinhard Reetz na Apostelgeschicht 10, 34, 36-43

As Jiri Izrael, een vun de stillen Minschen in dat grote Welt-Getümmel, kort vör Ostern in de Nägde vunTorun (Thorn) över de tofroren Weichsel leep, dor fung miteens dat Is ünner sien Fööt an to breken.

Jiri Izrael sprüng von en Scholl to de anner und süng dorbi en Psalm:
Loff den Herrn in'n Himmel!
Sing Loff em in de Högde!
Vun Scholl to Scholl:
Sing Loff em all sien Engels.
Sing loff em all sien Koppels.
Sing Loff em Mand und Sterns,
sing Loff em lüchten Sterns.
Vun Scholl to Scholl:
Sing Loff em, ju Himmel vun all Himmels,
ju Waters över den Himmel.

Vun Scholl to Scholl:
Sing Loff den Namen vun den Herrn över all, wat dor is.
He seggt blots een Wort, dor is allns worrn.
Vun Scholl to Scholl:
Sing Loff den Herrn up de Erd,
ju Fischens in all de Deepten vun't grote Meer!
Vun Scholl to Scholl:
Sing Loff den Namen vun den Herrn.
Sien Nam alleen is hoch.
Sien Herrlichkeit langt so wiet as Himmel und Erd
un noch dor över rut.

Un so keem Jiri Izrael ut de Ström vun dat Water blied un heel an dat anner Över.

En Geschicht vun Globen und Redden — vun en Wunner. En Ostergeschicht, so as dat männich vele in de Geschicht vun Gott sien Kinners gifft.

Is dat mööglich, dat grote Waters trügfloten deen un en ganzet Volk op trocken Fööt dörchwannern kunn un vör sien Verfolgers rett' worrn is?
Wo kunn dat sien, dat en Minschen, de krank op'n Dood is, den de Dokters al upgeven harrn, dat de sik wedder gesund und vergnöögt över sien Leven freien kunn?
Wo kunn en Minsch, de all sien Beweglichkeit hett upgeven müsst, fröhlich un toversichtlich enen Trurigen Moot maken kann?

Vun us hett ok so een en Geschicht ut sien Leven to vertellen, wo dat keen Utsichten mehr geev, aber denn wer dor de Globen, dat Vertruun un dat Gebeed. Mitten mank dat Geföhl vun Angst und Vertwiefeln sünd Wöör un Singwies in mi upkomen, de ik al lang nich utspraken harr, de mi aber mit mal ut dat depe Tal rutreten hebbt un mi Gott sien wunnerbor Hanneln wies warrn laten.

Bild Rudi Witzke

Sünd dat nich ok all Ostergeschichten?

De nich an Wunners glöven deit, de is keen Realist, de weet nich, dat Gott sien Kinners nie nich in Stich lett, ok wenn dat Water em bet an'n Hals ran steiht, ok wenn Dood un Verdarven tonächst de Bavenhand to holen schient.

De mehrsten Lüüd hüütodaags hebbt vun de Botschapt vun Ostern noch en Ahnen, liekers in düsse Daag de Presse uns dat Gegendeel upwiesen wull. In de Radio-Kinner-Nahrichten heff ik tofällig höört: ganz wenig Kinner weet noch, wat Ostern fiert warrt. Aber mit keen Woort hebbt se tominnst den een Satz seggt: Christus is vun Dood opstahn! Dat schient so, dat de Minschen sik nich truun, den Satz uttospreken.

Ok wi hebbt al wedder de Osterbotschapt höört un mit de bekannten Oster-Leeder juuchheit, so as wi dat to dit Fest uns Leven lang wennt sünd. Wi maakt wedder en Osterspazeergang, wi geneet den Osterbraden un freut uns, mit uns Sippschapt und Frünnen tosamen to sien.

So is dat för uns Christen all de Johrn west un so schall dat ok blieven. Aber denn kümmt wedder de Alldag mit sien Bangigkeit un Sorgen üm dat Leven. Wat hett denn de Osterbotschapt mit uns alldäglich Leven to doon? Wo warrt uns denn klor, dat en Wunner künnig maakt worrn is, dat uns Leven ümkrempeln will un in en ganz anner Licht uplüchen lett?

Vun so'n Wieswarrn vertellt uns hütig Predigttext ut dat teihnte Kapitel vun de Apostelgeschicht. Dat is een vun de längsten Geschichten in de Bebel, in de an'n End Petrus en Osterpredigt holen deit.

Wo kümmt grad Petrus dorto? Reden is doch nich sien Saak. He weet mit Boot un Netten ümtogahn un he kennt den See Genezareth mit sien Tücken. Aber — fallt Se dat wedder in? — as he in grote Not keem un vun Jesus vun't Versacken reddt worrn is, vun dor an weer he vun em faszeneert un wull för em instahn — un hett doch in rechten Ogenblick afstreden, dat he to em tohöört. He is en Kerl mit Füür, kunn aber ok sturköpsch sien un sien Möglichkeiten nich jümmers richtig intaxeern. Dree Daag lang is he total an'n End west, bitter vun'n Moot kamen, ahn Tokunft un Höpen, wiel dat he Jesus verleugnet hett un nu nich mal den doden Jesus in't Graff finnen kunn. Aber denn — ok an'n See —, dor harr he dat Wunner beleevt, dat he mit den upstahn Jesus wedder eten un drinken kunn, un hett vun em en Updrag kregen:
Pass op mien Lämmers op!

Osteravend in't Hillige Land. Foto Rudi Witzke

Aber bet dit Beleven sien Seel ümkrempelt un em sülvens to'n Upstahn bröcht, dorto bruuk dat noch sien Tiet. Betto weer he en glöbig Juud, hett he sik wiet af holen vun de frömden Lüüd ut anner Länner mit anner Globen un anner Gebruuk, is nich in ehr Huus gahn un hett mit se nicht eten — dat wer em allens nich koscher un düch em gegen Gott sienen Willen to sien. Aber denn — so vertellt dat uns hütige Predigtafsnitt ut de Apostelgeschicht — dat wer in Joppe — ok an'n See Genzareth — so üm Middag hen to Klock twölf, he keem grad vun't Beden un wull sik nu wat to eten maken, dor harr he en Gesicht. En Vision.

Und wat sehg he? De Himmel dee sik up un dor keem wat vun baben hendal, dat sehg ut as en groot, witt Laken. Dor up weern all de Deerten, de up de Eer leevt. Un en Stimm sä:
"Petrus, stah up, slacht wat un eet dat!"
Aber Petrus sä:
"Nie nich do ik dat, ik heff noch nümmer wat Gemeenes un wat Unreines eeten!"
Dor sä de Stimm to'n tweten Mal to em:
"Wat Gott rein maakt hett, dat schallst du nich för unrein holen!"
So güng dat dreemal. Jümmers noch weer Petrus unseker un wüss nich so recht, wat he doon schall.

To de sülvig Tied hett noch en anner Minsch en Gesicht, un dat weer de italiensche Hauptmann Cornelius in Cäserea. He weer ok en frame Mann in de römische Wies, aber den jüdschen Globen towendt. Em warrt weten laten:
"Schick dien Lüüd na Joppe to en Minschen, de heet Simon Petrus, un laat em to di kamen! De hett di wat to seggen."

Na langen Tögern maakt sik Petrus gegen all sien Bedenken up'n Weg to dat Huus vun den heidnischen Hauptmann. Dor weern vele Lüüd tohoop kamen un wullen to weten kriegen, wat Petrus vun sien Herrn as gode Botschapt upleggt kregen harr.
An düsse Steed hett uns Predigttext sien Anfang:

Dor fung Petrus an to reden und sä: Nu seh ik klar und dütli: Gott treckt keen een den annern vör. Nee, in jedeen Volk is de, de sik vör em böögt un gerecht leven deit, wat weert in sien Ogen. He hett sien Wort de Kinner Israel schickt un Freden predigen laten dörch Jesus Christus. Un de is de Herr över allens. Ji weet ja, wat in ganz Judäa passeert is: Anfangen dä dat in Galiläa mit de Dööp, de Johannes künnig maakt harr. Un denn keem Jesus vun Nazareth, so as Gott em mit den Hilligen Geist un mit Kraft utrüst harr. He trock dörch dat Land, dä veel Goodes un maakt all de gesund, de in den Düvel sien Hand wern. Gott weer ja mit em. Un wi sünd för all dat Tügen, wat he in de Juden ehr Land un in Jerusalem daan hett. Den hebbt se an't Krüüz slaan un dootmaakt. Aber Gott hett em an'n drüdden Dag wedder upweckt un dat so inricht, dat se em to sehn kregen hebbt, nich dat ganze Volk, nee, blots de Tügen, de vun Gott vörher dorto utwählt worrn sünd. Dat sünd wi. Wi hebbt ok mit em eten und drunken, as he upstahn weer vun de Doden. Un he hett uns den Befehl geven, dat Volk to predigen un to betügen, dat he vun Gott bestimmt is to'n Richter över Lebennige un Dode. Up em hebbt all de Propheten al henwiest un betüügt, dat dörch sien Naam all de, de an em glöövt, ehr Sünnen vergeven warrt.

Petrus in Cornelius sien Hus

Dat is een vun de ersten Missionpredigten in de Bibel. Se wiest up en wichtig Saak vun de Frohe Botschapt: Christus is nich blots för sien egen jüüdsch Volk kamen, he hett dat Heil för de ganze Minschheit — Juden un Heiden — bröcht. All schullen se Gott sienen Freden beleven. Dorför hett he lieden, is storven un upstahn.

Dor drepen wi nu twee Minschen: se kümmt ut ünnerschiedslichst Traditionen, se hebbt sik an ehren egen Alldag wennt, se hopen un drömen op ehr Wies. Aber se laat sik dor up in, över ehre Grenzen to springen un gegen allens, wat se in dörtig orrer veertig Johren lehrnt hebbt, to hanneln. Se waagt sik över den depen Graven, rut ut de ole infohren Gleisen, op'n nieden Weg un kaamt dorbi as Minschen näger up'nanner to un beleevt dat Wunner vun niede Gemeenschapt.

Wenn sowat passeert — is dat nich alleen al Ostern?

Petrus is nich blots wiesworrn, dat Jesus upstahn is un leven deit, sonnern dat he sülvens in en niedet Leven upstahn is un sien Kimming sik veel wieder utbreedt hett. He kunn to Minschen gahn, mit de he betto nix to doon hebben wull. Cornelius is nu nich de verdächtige Frömde, vör den he sik in Acht nehmen mutt, nee, düsse Heidenminsch helpt dorto, dat Petrus nu erst recht versteiht, wo Gott to de Minschen steiht un wat he mit se vörhett: en niede Sicht, de de Gravens twüschen se toschütten un Freden maken will.

Bild: Rembrandt

So as nix mehr Gott vun de Mischen trennen schall, so schall ok nix mehr twüschen de Minschen sien: Angst un Gewalt schall nich mehr regeern, keen bruuk den annern wat schüllig to sien, keen mutt den annern wat opwiesen.

Jedeen kann bi sik sülvens blieben. All Minschen sünd as Gott sien Kinner mit all ehr Ünnerscheden en grote Familie.

Dat schall ok uns hütige Christen nahdinklich maken. Wi sloten uns in uns Gemeenden ok jümmers af gegen anner. Wi hebbt uns Globen un uns Moral un meent, wi kunnen un möten us dormit gegen annere ob de Bibel beropen. Dorbi kaamt wi ut uns börgerlich Levenskimming nich rut un hebbt Angst vör dat Begegen mit Minschen, de anners dinken un leven doot as wi.

Wi Christen mütt mehr vun uns Globen reden, mütt vertellen, wo uns dat dormit gahn is, wat wi mit uns Globen beleevt hebbt, so as Petrus sik truut hett. Wi hebbt meist Angst dorvör, dat se uns utlachen, bekritteln un twiefelmödig, leidige Fragens stellen doot.

Wi wohrt uns Globen deep in uns Hart un meent, he geiht blots mi wat an. Uns Petrus-Geschicht wiest op, dat wie Christen uns nich inigeln schallt, nee, opbreken! So warrn wi niede, wiete Wischen wies warn, ob de wi dat Speel to'n Freden utprobeern köönt.

Wenn de Ünnerscheden twüschen Konfessionen, Religionen, twüschen Nationen, Rassen un soziale Koppels bi uns keen Gülligkeit mehr hebbt, dennso kunnen wi beleven, dat Jesus operstahn is. Denn kümmt de niede hele Gemeenschapt in Sicht, de Jesus uns toseggt hett un de he dörch sien Starven un Operstahn dat Siegel opdückt hett.

Predigen un betügen, dat heet: Ganz apen över Gott sien Hanneln bi mi reden. Dorbi kunn ik ok eensietig un ganz vun mi ut reden. Aber ik mutt den annern de Frieheit laten, ok up sien Art to dinken un sien Erfahrung güllig blieven to laten.

Nieschierig op enanner to sien, totohörn un versöken, nich blots bi mi to blieven, den annern to verstahn, un denn mit em en Stück Wegs tosamen to gahn, dat warrt uns den Freden un de Osterfreid näger bringen.

Blots wenn wi uns gegensietig estimeern un versöken to verstahn, kunn Vertruun obweckt warrn, kunn Angst wegnahmen, Not verlichtert, Strietigkeiten lööst, mit verleden Problemen trechkomen warrn. Denn is de Weg dorto frie, dat Goothartigkeit un Leevde sik utbreden kunnen. So hett Jesus vun Nazareth uns dat vörmaakt, so schalln wi em dat namaken.

Christenlüüd sünd Protestlüüd, Protestanten — nich gegen anner Konfessionen — aber gegen Angst, Lahmhaftigkeit un den Dood. Üm Christi willen sett se sik in mit all ehr Kraft un Doon för dat Leven. Se wullt nich — as Heinrich Heine dat utdrückt hett — blots dat "Eiapopeia vun'n Heben" an' St. Nimmerleinsdaag singen, nee, se wullt all in düsse Tiet un op düsse Eerd en Stück vun Gott sien Himmelriek opwiesen, so as Jesus dat in sien Leven ok daan hett, wenn he Kranke gesund maakt, Schüllige free sproken, Utsietige in de Gemeenschapt rinhaalt hett. He hett sik as Arzt un Seelsorger sorgt üm Lief und Seel vun de, de verbiestert weern, un wull, dat wi as sien Jünger sien Wark wiederföhren. Nur so blieven wi "in Christus" un he blifft as de Lebennige in uns.

Wi meent: Gegen en böse Welt kaamt wi nich an! — Dat kriegt wi nienich tostannen!? Denn doot wi nich reken mit den Hilligen Geist.

Wo heet dat in uns Geschicht:

As Petrus noch bi weer to reden, dor keem de Hillige Geist op de all, de dat Wort hörn deen. Un de Juden, de to'n Globen kamen un mit Petrus kamen weern, wunnern sik bannig daröver, dat ok över de Heiden de Hillige Geist utgaten weer!

Hier fallt Ostern un Pingsten tosamen.

De Hillige Geist maakt dat denn ok mööglich, dat se all ahn Bedinken mit'nanner eten un drinken kunnen. Dormit hett nich blots Petrus an'n See den opstahn Jesus beleevt. Wo heet dat in dat hütig Evangelium vun Lukas? De beiden Jüngers ut Emmaus vertellt ehr Fründen in Jerusalem, dat se den lebennigen Christus künnig worrn sünd doran, dat he dat Brot utdelt hett.

Dat is ok för uns hütige Christen — nu ok wedder för uns Protestanten — een vun de deepsten Belevnisse, wenn wi tohoop Abendmahl fiert. Brot un Wien hett Christus sülven as Brüch insett, över de he sülven mit sienen Freden över uns kümmt un mit em in Tiet un Ewigkeit verbunnen sünd.

So as dat Licht nienich dood is, is ok Gott nienich dood.
Hopen hett nienich keen Grund!
Jesus is nienich en lerrig, verleden Naam!
He is nienich blots mal dor west.
He is de, de all op den Weg to us is.
He is dat Licht för us, de wi in'n Düüstern beestern.
He is dat Licht op uns Weg, de uns de Heimat wiest, op de wi togahn.

En Graff langt deeper, as de Graver graven kunn.
Denn gräsig is de Dood vörut.
An deepsten langt dat Graff,
dat den Dood sülvens ingrafft.
Denn ahn End is dat Leven vörut.

Na Kurt Marti: Dat lerrige Graff

Dorüm wüll wi so as Jiri Izrael vull Hopen un Vertruun vun Scholl to Scholl springen un dorbi singen: Christus levt! Halleluja!!!

Amen.