Leeve Gemeend,

sünd de Regeln un Ornungen, de minschlich Leven siet Dusende vun Jahren lieden deen, allgemeen ok hüüt in uns veelschichtige Welt noch güllig?

De teihn Gebote

Wo schallt wi uns nah utrichten, wenn uns keen gemeensam Maaten mehr tosamen holen und veele Minschen dat Meenen hebbt, ehr eegen Regeln optostellen?

De bekannte Theater-Minsch ut Hamburg Corny Littmann hett verfögt, dat to sien Beerdigung blots Minschen in Witt tolaten warn schulln. De in Swatt schallen rutsmeten warn.

Dormit breek he mit en ole Tradition in uns Lannen und Gemeenschap. He wull sülvens nah sien Beleven fastsetten, wat to doon und to laten is, un fraag nich nah de Geföhlen un Meenen vun de Truergästen.

Minschen gahn in de Sommertiet in uns Karken, as wenn se to'n Strand wulln, und in'n Winter behollen se ok in de Kark ehr Mütz op'n Kopp.

Na, in FKK-Kostüm warrt se doch nich graad in de Kark gahn?
Foto Sigismund von Dobschütz/Wikimedia Commons

Dat mit de Kledaasch bi de Truer or in de Johrstieden, dat much noch unbedarft sien. Aber wi beobacht, dat sik in uns Gesellschapt jümmers wieter en Treck över de Frieheit to Sülfsgerechtigkeit und Autonomie utbreden deit.

Ik bestimm sülvens, wat to doon or to laten is, wo dat lang geiht!, seggt de moderne Minsch.
Ja, för den Enkelten much dat ja as Sülfsbestimmung güllig sien, aber wokeen bestimmt över dat, wat as Regel fast stahn sall? Wi leven nich alleen, wi sünd en Gemeenschapt vun Minschen.

De ehemalige Ratsöllermann vun de EKD Bischof Wolfgang Huber hett mal to den Trend in uns hütige Gesellschapt, allens gellen to laten und ahn allgemeene Richtsnors dorhen to drieven, seggt:

Wenn alles gleich gültig ist — dann wird alles gleichgültig.
Dorbi geiht dat nich üm Maneern, üm Moden und de Oort und Wies, woans du dien egen Leven Gestalt geven wullst.

Hüt geiht dat üm veel wichtigere gemensame Fragen: Fragen nah Organspennen, Afdrieven, Help to'n Starven, wat stüert wi bi, wenn dat üm de Natur un ehr Överleven geiht, üm Opdeelen vun Riekdom, üm Freeden un Gerechtigkeit, dat se to'n Dörchbruch kaamt.

Kunn jedeen bi düsse Fragen alleen för sik un ut sik rut bestimmen? Sachtens hebbt wi en Geweten mitkreegen, aber ut uns Erfahrung möten wi togeven: Ok uns Geweten bruukt en högere Instanz, mutt sik op deep grünnt Regeln beropen.

Un wo nehmt wi de her? Wokeen lehrt uns Geweten, so to hanneln, dat de Minschheit nich Schaden nehmen deit, liekers dat ehr to'n Goden hölpen ward?
För uns Christen schient dat klor to sien: Wi nehmt uns Levensregeln ut de Bebel. Dor is Gott den Schöpfer sien Willen in Wöör fasst. Und an de mööt wi uns holen, genau as dat dor dalleggt is.

Aber wenn een nu meent, de Bebel is Gott sien Gesetz-Book, dat jedeen in de enkelte Situationen vörschrieven deit, wat und wo he hanneln schall, denn hett de wat in den falschen Hals kregen.

Wenn wi op Jesus hören deen, dennso gift dat keen Vörschriften, de wi höhnerblind ümsetten sallen. In Frieheit doon wi dat, wat Gott gefallt un den Minschen togood kümmt. Wenn wi Jesu Wöör nakamen, denn sünd wi nich mehr ünner dat Gesetz tellt, as dat de Apostel Paulus utdrückt het, denn so is uns allens tolaten (1. Kor. 6, 12). Wi sünd dörch Christus to afsolute Frieheit frielaten (Gal. 5,1).

Paulus weer en Minschenkenner

Paulus weet aber, dat he den Minschen dormit överförrern deit. Darüm wahrschuut he: "Seht to, dat ji dörch düsse Frieheit nich de Sülfssucht Ruum geeft. Blots dörch de Levde sall een den anneren deenen!" (Gal. 5, 13)

Is dat nich veel to hoch ansetten und swor to begriepen, noch sworer ümtosetten? Un denn kummt dorto, dat all Gesetten sik mit de Tied ännern doot.

Aber de Bebel is en Book, dat lebennige Geschichten vun Minschen un ehr Beleevnisse mit Gott ut de Tieden vertellt, wo se opschrieven sünd. Dor mööt wi nipp und nau hinhören un nahdinken, ünner welk Ümstänn de Minschen domaals leven un hannelt hebbt.Wi mööt dat klook kreegen un uns mööt hölpt warn, dat domaalige Beleven in uns hütige Welt mit ehr eegen Ümstänn to översetten. Dat is uns Opgaav as Theologen un Predigers, dorto to hölpen.

Grund leggen darbi de Vertellen vun Jesus, wieldat he jümmers utgungen is vun Gott sien Leevde to de Minschen, de ok in de Geboden de eerste Rull speelt. Moral un Weerten in de Gesellschapt muchen sik ännern, aber de Leevde blifft. Ut de Leevde wasst ok de Weerten vun uns Tied: Achtung vör den Minschen, sik miteenanner uttosöhnen, nah Gerechtigkeit to söken, den Swacken to schütten, sik sülvens in Frag to stellen, praat to sien, för dat Gemeenwohl intostahn un Courage to wiesen.

Aber dat kannst de Minschen nich eenfach intrichtern.

Dat het al Jesus wusst, un darüm hett he sien bekannte Geschichen vertellt, Geschichen as dat Glieknis vun de Arbeiter in'n Wienbarg:

De letzten Arbeiter warrt ok en Daler kriegen — en Wunnerding för de ärmsten Hungerleiders

Hett Jesus mit düsse Geschicht nich op de sülvigen Fragen antert, de uns ok hüüt ümdrieven doot? Is dat nich ok hüüt so, dat de Lüüd nich to den Lohn kamen deen, vun den se ok leven kunnen? Ok de Arbeiders to Jesu Tieden hebben dat toierst nich för gerecht holen: All kreegen densülvigen Lohn, egaal wo lang se an Arbeiden weern, den Lohn, den se mit den Arbeitgever afmookt harrn. Hebbt se begrepen, wat de Arbeidgever mit sien Hanneln meent hett?

Beduin backt Fladenbroot för de Sipp. Foto Rudi Witzke

Un wenn wi dat nau bedinken: Dor is keeneen in Nadeel kamen: De een' kreegen, wat afmookt weer, de anneren, wat se to'n Leven bruken.

Und de Arbeitgever? He kreeg toeerst den Unmoot vun de to föhlen, de den ganzen Dag över arbeid harrn. Aber vun Jesus ward em Respekt zollt, dat he so grotmödig is un sien Gewinn mit sien Arbeiters deelt hett.

So schall dat in Gott sien Riek togahn, un dat kunn to den Ogenblick sien Anfang nehmen, wo wi Jesus folgen deen.

Aber den Dreih kreeg wi noch nich hen.

Christlich leven heet: In den Globen an Jesus Christus to vertruun, dat mit Gott sien Help de Minschenleevde Överhand kreeg över de Macht vun Wirtschapt un Geld, över de minschenverachtende Handlungswies in düsse Welt. Dat gifft Bispillen, wo dat ümsett worrn is: Ik denk an de Minschen, de sik för de Akschon "Brot für die Welt", "Ärzte ohne Grenzen" or för annere Entwicklungsprojekten insetten, ahn dat se darmit veel Geld or groot Ansehen verdeenen.

Aber ik bün bannig füünsch, wenn ik hör, dat uns Wark för de Barmhardigkeit — de Diakonie — rein ut wirtschaptliche Grünnen to'n Bispeel de Reinigung vun ehr Hüsen an frömde Ünnernehmen affgeven deen, de ehr Peronal ünner Tarif arbeiten laten — wenn de Fruuns- und Mannslüüt, de as Pleger mit ehren Deenst sik den enkelten Minschen towennen wullen, dörch de Arbeit in' Minutentakt dorvun affholen warrn.

Fröher is de Diakonie uns Trumpf-Koort west, un veele Lüüd hebbt dorin dat besünners christliche Wark in Levde to den liedenden Minschen sehn.

Ik will nicht seggen, dat veele Pleegers ok in annere Inrichtungen ehren Deenst ut christliche Motiven doon, aber se kümmt dorbi hüttodags gau an ehr Grenzen. Allens ward de Gesetzen vun de Witschaptlichkeit ünnerstellt. Un wo blifft de Levde?

Wi Christen mööt dardörch övertügen, dat wi in uns Hanneln vun Gott sien Levde to siene Minschen un von uns Levde to uns Mitminschen utgahn: So to'n Bispill bi den Ümgang mit Kranke un Swacke. Ok in heikle Fragen as den Ümgang mit Homosexuellen un bi de Ehe twüschen glieksgeschlechtliche Minschen, ok bi dat Problem mit Minschen, de ut annere Länner to uns flücht sünd, ok bi de Stellung vun Mann un Frau in de Gesellschapt … se kennt noch veel mehr Problemen, de uns hüttodags ümdrieven.

Dorbi bruken wi Christen keen machtvull Volkskark mit veel Influss in de Öffentlichkeit achter uns. De hett in verleeden Tieden grote Fehler mookt un uns Glooben as nich to glöven obwiest. As tokünftige Minnerheit weet wi: Ok wenn wi in uns Höpen, Levde un Vertruun as Narren un nich vun düsse Welt darstellt warrn: Gott is in sien Levde bi uns un steiht uns bi, wenn wi sien Levde wiedergeven. Dat deit he besünners dörch Jesus Christus, in den Gott as Broder un Fründ uns ganz nah komen is.

Amen.