 |
|
Striet slichten Andacht vun Pastor i.R. Reinhard Reetz
an'n |
|
|
|
Vun 't Vergeben Wenn dien Broder sik an di versünnigt hett, denn gah hen to em un holl em dat vör — ünner veer Oogen. Un wenn he up di hören deit, denn hest du dienen Broder wedderwunnen. Un wenn he nich up di hören will, denn gah nochmal hen un nimm di een oder twee Tügen mit. Denn jede Saak steiht jo eerst fast, wenn twee oder dree Tügen dorbi sünd. Un wenn he up de ok nich hören will, denn bring de Saak vör de Gemeende! Un wenn he sik ok vun de Gemeende nix seggen laten will, denn geiht he di nich mehr an as en Heidenminsch oder as een vun'n Toll. Wohrhaftig, dat segg ik juuch: Allens, wat ji hier up de Eerd
binnen doot, dat sall ok in'n Himmel bunnen ween. Un allens, wat
ji hier up de Eerd loosspreken doot, dat sall ok in 'n Himmel loos
ween. Plattdüütsch na Rudolf Muuß |
|
|
|
|
Mien Enkeldochter wull mit mi in't Kino gahn. En Film över Pinguine harr uns dat andaan. „Wo is dat an'n Dunnersdag Klock drei ann Namiddag?“ „Nee, dor kann ik noch nich, dor hebbt wi in de School „Streitschlichten“.“ „Wat is denn dat?“ „In männich Scholen gifft dat twischen Jungs un Deerns Striet, mitünner geiht dat bannig hart to. Waffen sünd bruukt worrn un Minschen to Schaden kamen. Un nu sallt wi lehrn, wo een mit Konflikten ümgahn sall.“
„Ja, un wo maakt ji dat nu?“, fraag ik mien Enkeldochter. „Wi snackt miteenanner. Eerst jümmer twee Oog in Oog, un wenn wi nich klor kaamt, denn halt wi uns enen drüdden dorto, so as en Mittelsmann, un wenn wi denn ok nich up de Reeg kaamt, dennso mutt de ganze Klass dor över verhanneln.“
Över den hüütig Predigttext heff ik in all de Johrn, de ik nu Paster bün, nienich predigt, wieldat blots all Jubeljohrn vörkümmt, dat dat den 22. Sünndag na Trinitatis gifft.
Överall, wo Minschen tohoop sünd, dor gifft dat Striet. Minschen föhlt sik tücksch un achtersinnig behannelt, trüchsett, lachhaftig maakt. Dor warrt achter ehr Rüüch sludert, dor gifft dat Vörurdele un in'n Handümdreihn warrt ut en Bagatell en Staatsaffär. Un denn heet dat blots noch: De kann mi mal! Keen een Wort reed ik mit dem! He is för mi storven! Wo veel warrt över de Saak snackt, blots nich mit den, de dat angeiht! Aber nu höört wi in uns Predigtafsnitt:
Ja nu! Dat is lichter seggt as daan. Wokeen lett sik dat toseggen, dat he sik schüllig maakt hett? Wokeen waagt dat, den annern dat in't Gesicht to seggen? Dat is veel lichter, mit anner dor över to snacken un to urdelen un verurdelen. Un wenn dat doch dorto kommt, dat wi vun Angesicht to Angesicht güntsiet staht, dennso geiht dat to as bi Striethähns: Se gaht upeenanner to — Een smitt den annern an’n Kopp, wo böösordig he is — Faat du di man an dien egen Nääs!
Ok in dat Ole Testament bi Mose steiht to lesen (3. Mose 19,17): "Wies dien Mitminschen torecht, dormit du nich sienswegen schüllig warrst.“ Un in uns Text steiht dor, wenn wi genau hinkieken: Wies em torecht. Wies em dat Rechte, wies em den Weg, dat Rechte to doon. Wi hebbt de Plicht, up dat Recht hentowiesen un dorför Sorg to drägen, dat Recht ok Recht blifft un den enkelten Minschen vör Unrecht schütten deit.
Dat sall aber keen Afkanzeln sien, so vun baben dal: Ik bün de Gode und du büst de Slechte. In de christliche Gemeend, dor sall dat anners togahn. Bröder und Süsters salln sik up de glieke Oogenhöchde drapen, salln sik in de Ogen kieken un dorbi wies warrn: de anner will up mi tokamen, will mi to Wort kamen laten un mi verstahn. He will mi mit de Ogen vun de Leevde sehn na dat Gesetz, up dat Jesus as dat hööchste henwiest hett: „Du sallst dienen Nächsten so leev hebben as di sülvens.“ So gifft dat en annere Grundlaag un dennso kann dat sien, dat dien Broder oder Süster up di höört un du sien Hart winnen warrst.
Aber nu is dat ja so, dat dat nich jümmers so geiht, un dat de Koor al so deep in'n Schiet fastföhrt is, dat Help bruukt warrt: en drüdden Minschen, de nich in de Saak verwickelt is. Dat is hüüttodaags meist de Upgaav vun ’n Schiedsmann, Seelsorger un Ratgever — ganz modern: Supervisor. Matthäus hett disse Wöör schreven för de junge christliche Gemeend, de noch man lütt un översichtlich weer un goot tosamentohollen weer, wo jedereen den annern kennt. In uns hütig volkskarklich Laag is dat veel komplizierter. Dat weet de, de sik to'n Bispill mit de Sporprobleme rümslaan hebbt. Dor gifft dat Arger, wenn bi dat Tosamenleggen vun dree oder veer Gemeenden een dorvun meent, se is to kort kamen. Se hebbt höört, ehr Kark sall verköfft warrn, dat sall al lang fastleggt sien, un se sünd gor nich fraagt oder rechttietig informeert worrn. — Dor heet dat glieks: Ik treet ut de Kark ut! Ik will mit dissen Laden nix mehr to doon hebben. Arger un Aggression is keen Sünd, se wiest up, dat de Minsch Andeel nimmt un interesseert is. Dat em dat wat bedüden deid. Un nix sall ok bi de Christen ünnern Teppich kehrt warrn, na de Losung: Freden, Freud un Pannkoken.
Stried in de Gemeend verhanneln?
Ok in de Kark mutt streden warrn. Een snackt hüüt vun „Striet-Kultur“. Vergeten un Vergeven, dat mag christlich sien, aber dat helpt allens nix, ok de Gemeend mutt sik mit de unangenehmen Problemen uteenanner setten, ok wenn dat in uns Tiet vun frie Menen un Doon gor nich so licht is. Aber nu ward dat mit uns Text komplezeert: Wenn de Gemeenschaft mit den Dwarsdriever nich klor kümmt, denn sall he för se „nix wieder bedüden as en Heid un en Mann vun’n Toll". Dat heet: denn warrt he rutsmeten. He höört nich mehr to de Gemeend. Exkommunikation heet dat op Latiensch. Un wi weet, wo dat bet in uns Tiet henföhrt hett: Minschen sünd ünner Druck sett, utslaten un ümbröcht worrn, wieldat se för en anner Wohrheit instahn sünd, as de Kark dat wull. In Kapittel 16 seggt Jesus to Petrus: ”Di will ik den Slötel to dat Himmelriek geven, un wat du up de Eerd fastmaakst, dat sall ok in'n Himmel fastmaakt bliewen, un wat du up de Eerd uplööst, dat sall ok in'n Himmel uplööst blieven.“ Hier in uns Text, dor warrt dat de Gemeend toseggt. Dat wiest up demokratisch Denken. Dor is noch nich de Reed vun besünner Posten un Hierarchie.
Ik heff mit de een un de anner Upfaten mien leve Noot. Wenn ik an all de tückschen un venienschen Urdele denk, de in Gott sien Namen künnig maakt un ümsett sünd, dennso kunn ik mi nie nich denken, dat se ok bi Gott wiss un wahrhaftig so güllig sünd.
Vörut geiht de Geschicht von dat verlopen Schaap. De gode Harder sett sien Leven in, blots dit ene Schaap trüch to hollen: Dat is den Vadder sien Willen, dat ok nich een vun disse Lütten verloren geiht, so heet dat in enen Vers uns Text vörut. Un glieks achter ran uns Text, dor fraagt Petrus:
Se weet all, wat Jesus dar up antert: Söventi mal söven mal! In sien Bargpredigt seggt Jesus (Matth. 7,1-5):
Un in dat Glieknis vun dat Unkruut mank den Weet (Matth. 13, 34-30), dor seggt de Buur to sien Knecht: „Laat man beid ruhig tohoop wiederwassen bet hen to de Aarnt. Un wenn't so wiet is, denn segg ik to de Meihers: So, nu meiht eerst dat Unkruut un bindt dat tosamen un brennt dat up, un denn bringt ok den Weet to'n Böden.“
Un denn noch en wedderböstig Utsaag in uns Text: De ok vör de Gemeend nich kuscht, de sall „för di nix wieder bedüden as de Heid un de Mann vun’n Toll.“ Un graad de Heiden un Tollmänner hett Jesus sik towendt, mit ehr snackt un se in sien Gemeenschap upnahmen. Wo kunn dat angahn, dat de Utsagen vun Jesus in een un datsülvige Evangelium so ünnerscheedlich sünd un sik so wedderspreken doot? Matthäus is de eenzig Evangelist, de dat Wort för Kark bruukt, dat griechische „Ecclesia“, un de Utleggers meent, dat hier all de Institution Kark dörchschient, de dorup ut sünd, dat allens sien Ordnung un Richtigkeit hett un klore Scheedpahle inrammt warrt gegen falsch Lehren. Up de anner Siet warrt hier nix seggt vun en Hierarchie oder vun en Preesterkark, sonnern vun de Gemeenschap vun Bröder un Süsters, de upeenanner togaht un miteenanner snackt. Un de up en Mitt utricht is: up Jesus Christus. Hier warrt ok nich seggt, dat allens sik up en eenzigen Ton instimmen sall. Nee. Een vun de wichtigsten Utsagen in uns Text is för mi: „Wenn twee vun juuch sik up de Eerd üm en Saak, üm de se beden wüllt, eenig warrt, dennso warrt dat vun mien Vadder in'n Himmel schenkt warrn.“ Hier warrt besünners wiest up dat Gebeet, över dat sik twee eenig worrn sünd. Nich blots dat Gebeet in min eensam Kamer, sünnern dat Gebeet in de Gemeenschap, woröver mindsten twee sik eenig worden sünd, hett sien besünner Bedüden.
För dat, wat Luther mit „eenig warrn“ översett, dor steiht dat griechisch Word „symphoneo“. Dat verstaht wi ok, wenn wi de griechische Spraak nich mächtig sünd: dat heet „tosamenklingen“. In en Orchester sünd vele Instrumente un Muskanten tohoop an't Wark. Meist höört wi de enkelten ünnerschiedlich Töne gar nicht rut. Un doch gifft dat na schreeg Töön bi'n Öven un na Striet, de to'n Upkloren nödig weer, en wunnerbor Klang, wenn all sik tosamensluten un afstimmen un denn ehr Stimm to'n Klingen bringen. Ehr Utrichtung, ehr gemeensam Grundton, dat is Jesus Christus. He is gliekstiedig ok de Resonanzruum, de de enkelten Stimmen sammelt un se to'n schönen vullen Klingen bringt.
Dorüm is hüüttodaags de christlich Gemeend upropen, ehr ünnerscheedlichen Stimmen to bewohren un se nich uptogeven oder to vergrulen, ok wenn dat den een oder den annern nich in sienen Kraam passt un de Gemeenschap wedderspreken un upsternaatsche Minschen gedüllig verknusen mutt. Villicht gifft dat doch enen Weg, ok ehr Stimmen in de grote Symphonie intostimmen. Uns Herr und Broder Jesus Christus hett uns toseggt, dat he dorbi is, wo twee oder dree up barmhartig Aart in sienen Namen tohoop sünd. Wenn Gott an'n allerletzten End Gericht hollen warrt, dennso warrt he üm Jesus Christus willen barmhartiger mit uns ümgahn, as wi dat ünner eenanner doot. Dat to weten, dat much uns helpen — liekers in all den Striet un bi all de velen Menen, liekers Kluften, Splissen un Schrammen —, uns alltohoop upeenanner as Bröder un Süsters intostimmen in dat grote, gemeensam Wark vun Gott sien Loff un Pries. Amen.
|
|||
|
3.11.2013 |
