Ego vos restaurabo

Andacht in Lütten-Grönau, hollen an'n 21.9.2003
vun Harry Ziebell

Rudolf Muuß hett disse Versen överschreven: "Jesus, de Heiland".

Üm disse Tiet sä Jesus:
"Ik segg di Loff un Dank, Vadder, du Herr över Himmel und Eerd! Vör de kloken un gelehrten Lüüd hest du dit allens verborgen hollen, aver de unmünnigen Kinner hest du dat weten laten.
Ja, Vadder, so is dat dien hillig Will.
Allens hett de Vadder mi in de Hand leggt, un keeneen kennt den Söhn ganz un gor, as blots de Vadder. Un keeneen kennt den Vadder ganz un gor, as blots de Söhn un de Lüüd, de de Söhn dat künnig maken will.
Kaam her to mi all, de ji juuch afmöht un afplaagt! Ik geev juuch Ruh.
Nehmt mien Dracht up un lernt vun mi! Ik bün sachtmödig un vun Harten demödig. Un bi mi findt ji Freden för juuch Hart.
Denn mien Dracht is nich hart un mien Last is nich swoor."

Söß Versen för disse Utsaag!
De Kern steiht in de Versen 28 un 29:
Kaamt her to mi all, de ji juuch afmöht un afplaagt,
ik geev juuch Ruh. — Un bi mi findt ji Freden för juuch Hart.

In Hoochdüütsch:
Kommet her zu mir alle, die ihr mühselig und beladen seid.
Ich will euch erquicken.

In't Markus-Evangelium heet dat:
"Kaamt mit, ji ganz alleen.
Laat uns na en aflegen Stell hengahn,
dor köönt ji en beten utruhn."

Is dit hier in Lütten Grönau en aflegen Steed? Villicht ja. —
Hier mütt een — schoonst heel neeg an de Straat — en poor Stufen hoochgahn, dörch de half apen Poort, över holprig Peerkopp-Plaaster un denn dörch de niedrig Kapellen-Döör. Lange Mannslüüd, hoge Fruunslüüd mütten hier al mal den Kopp intrecken.

Markus seggt: Hier köönt ji en beten utruhn.
Matthäus seggt: Kaamt her to mi all, de ji juuch afmöht: Ik geev juuch Ruh.
Ik will juuch erquicken.

En Vertellen:
Urlaub in'n Süden, Hochsommer, Sünnenschien, Sand un Meer, Souvenir-Shops, Bistros, Iescafés, Restaurants — merrn mank en lütt Kapell. "San Marco", nöömt na den Evangelisten Markus. ——
Un dorneven — jüst dorneven — ene Pizzeria mit den sülvigen Namen: "San Marco".
Vigeliensch? Laat uns nadenken:
Is nich uns' Kark ok so'n Oort Restaurant — Gott sien Restaurant. Kark höört in uns' Welt. Wi sünd hier un dor inlaadt to Inkehr.
Wi sünd inlaadt to Rast — hier un dor.

1965 hett in Paris en Gastwirt över sien Gasthuus enen latienschen Bibelspruch anbröcht:

 

Ego vos restaurabo —
Ik will juuch erquicken —
Ik geev juuch Ruh.

 

Vun disse Utsaag vun Jesus, dor stammt dat Wort "Restaurant" her. Dat heff ik bi kloke Lüüd naleest.

Dat Eernsthaftige höört to uns' Leven un noch mehr to uns' Kark. Liekers sall se nich vergeten, de Freud to verkünnigen. Vun Kathoolsche heff ik dat Wort höört: "De Freud an Gott sall juuch eerst Sorg sien."

In en Restaurant warrt uns' Döst löscht un uns' Hunger stillt. Dor freut wi uns över dat, wat Köök un Keller hergeevt. Wi sünd dankbor, dat wi in Düütschland — un ok in Europa — jümmers noch noog to eten hebbt. För uns Liev is sorgt, en Deel vun uns leevt sogoor in'n Överfluss. Man Liev, Seel un Geist höört tosamen. Dat ene geiht nich ahn dat anner.

Dat weet de Kark, dorüm sorgt se nich blots för unse Seelen, dorüm sorgt se ok för den Liev:
Wenn de Lübeck CVJM nu al siet hunnert Johr an'n Hillig Avend de Lüüd vun de Straat inlaadt — 100 bet 150 Minschen —, denn kann dor nich blots dat Wiehnachts-Evangelium verkünnigt warrn. Dor mütt dat ok wat to eten geven.
In unsen Dom warrt siet Johren to'n Oosterfröhstück inlaadt, jüst so in St. Marien un in Vörstadt-Gemenden.
An'n Oorndank warrt in vele Kirchen en Middageten utgeven. Un de Lüüd kaamt — oft vele Lüüd.
Karkenkaffee na'n Gottesdeenst höört dorto. Ok hier in Grönau gaht wi geern na de Andacht röver in de ole Kaat up de anner Siet vun de Straat un drinkt enen Kaffee, enen Cappuccino orrer Tee. Dorbi lett sik goot snacken.
Körtens weer ik mal wedder to en Truurfier up den Vorwerker Friedhoff. Dorna wörr inlaadt to ene Kaffeerunn. Vele Johren weer ik dorgegen, man ik heff mien Meen ännert. Ik segg "Ja" dorto; denn Liev, Seel un Geist laten sik nich ut'neen bringen. De höört tosamen.

Jesus Christus hett eerst mal 5000 Minschen Broot un Fisch to eten geven, bevör he de Lüüd wat vun unsen Herrgott vertellt hett.

De groot Albert Schweitzer hett in Lambarene de Leprakranken toeerst as Arzt holpen. Aver dat hebbt de Kranken spöört, he hett dat daan as Christ; achter disse Help, dor stünn en Christenminsch, de up seine Oort verkünnigt hett "Ego vos restaurabo" — Ik will juch erquicken.

Un wo is dat mit de Nahrung för uns Seel? Süht dat nich männichmal leeg ut?

Hunger un Döst na wat Warms, na Leev, na en Mit'nanner, na Neegte, na Sinn, na Truu, na Werte in uns' Gesellschop — seggt wi dat doch graadut: — na Gott. Hunger un Döst na Gott.

In St. Marien versammelt sik in de Sommertiet jeden Warkdag Klock 12°° Touristen — un ok Lübecker Inwahners — to ene lütte Andacht. Oft sitt dor wiet mehr as 100 Lüüd — vun överall her. Wat beweegt se? Niegier? Orrer is dat nich doch de Fraag na Gott?

Wi bruukt all tosamen Spies för uns' Seel — anners warrt wi krank; un wo veel kranke Seelen gifft dat! In Düütschland sall dat veer Millionen Minschen geven, de an Depressionen liedt.
Wi hebbt Johr üm Johr fast 8000 Verkehrsdode to betruurn un so üm 4000, de sülvst mit sik Sluss maakt.

Wo kümmt dat?

Wi Minschen bruken Freud, Leev un Bistand för uns' Seelen. Anners warrt wi krank.

Uns' Karkenvadder Augustinus hett seggt:
"Uns' Seel nährt sik vun dat, wo se sik an freut."

Un ik segg nochmal mit uns' Kathoolschen:
"De Freud an unsen Herrgott sall uns' eerst Sorg sien."
Much uns' Kark dat doch noch mehr up ehre Fahn schrieven.

Wi all kennt den 23. Psalm — de gode Harder. Dor steiht:
"Mien Seel — de bringt HE wedder togangen."

Du Herrgott, de du bi mi büst, up miene Levensreis.
Uns Levensreis güng dit Johr dörch enen hitten Sommer, wekenlang. Wer hett dor nich Döst hatt? Un denn weer dor villicht mal keen Water to Hand. Wat weer dat denn för en "Erquickung", wenn wedder wat to Drinken dor weer.

Wenn wi in't Leven dörch harte Tieden gaht, wo de Döst na Freden, na Gesundheit, na Trost, na Tospruch — na Leev groot is, dann bruken wi besünners de Freudenbotschaft vun unsen Herrgott un vun siene Boten.
Un so en Bote, kunnst du sien — orrer ok ik.

Amen.