He nich

Andacht in Grönau, hollen an'n 22.August 99 vun Adolf Kindt

En anknickt Rohr brickt he nich twei;
un en Docht, de blots noch glösen deit, maakt he nich ut.

Jesaja 42, 3

HE nich! — Hest dat höört, leve Gemeen? HE nich! In disse beiden lütten Wöör, dücht mi, stickt al dat hele Evangelium vun uns' Heiland in. HE nich! — Annere ja. Annere breekt dat Rohr, dat al enen Knacks weg hett, ganz twei. Annere maakt den Docht, de blots noch glösen deit, ganz ut. HE, uns' Heiland, nich!

Wat dat mit dat Rohr un den Docht up sik hett, dat is ja wohl kloor. Dat sind Biller, dor sünd Minschen mit meent. Minschen, de dat Leven in de Mangel hatt hett, över de Storm un Unweder weggahn sünd. Minschen, de in all dat Leed, dat se dörchmaken müssen, in Krankheit orrer Unglück, orrer wat weet ik, orrer ok in Schuld un Schanden den Halt — den Hollfast — verloren hebbt — as so'n anknickt Rohr.

Minschen, bi de ehr Globen nich mehr hell brennt, keen Füür, keen Leven mehr hett, Minschen, de den Moot verloren hebbt. Ehr Höpen un Tovertruun hett keen Saft un Kraft mehr, sünd möör un mööd worrn — as so'n Docht, de blots noch glösen deit. — Ik denk, jedereen vun uns kennt so welke. Kann ween, den enen orrer annern vun uns geht dat sülven so. Hett wohl jeder vun uns in sien Leven mal Tieden dörchmaakt, dat he mit sik un de Welt un mit Gott nich mehr kloor kamen kunn.

Wi fraagt uns faken, wat dat Leven för enen Sinn hett. Een, de arbeitslos worrn is un dat Geföhl hett, he warrt nich mehr bruukt, verleert männichmal den Halt. Toeerst is dat ja ganz schön, wenn een jeden Dag lang slapen kann, gegen de Langewiel helpt dat Kiekschapp; dor kannst Dag un Nacht rinkieken, un gegen den Döst kannst di enen Kasten Beer halen. Man — is so dat Leven, dat uns tofreden maken kann? Nee, so en Minsch is as so'n Docht, de blots noch glösen deit.

Orrer kiekt wi uns de Fruuns- und Mannslüüd an, de noch nich mal 60 Johr olt sünd un mitn'mal in Rente gahn schüllt. Dat is en aasig Geföhl, wenn een nicht mehr bruukt warrt. Mit eens hest du keen Upgaav mehr, keen Plichten, verleerst de Kollegen, höörst narms mehr to. För de brickt faken de Welt tosamen; de sind as so'n anknickt Rohr.

Un wenn een unvermoden in Not kümmt, krank warrt, denn fragt man sik: worüm mutt graad mi dat drapen? Un wenn denn noch welke kaamt un riet di ok noch den Rest an Globen un dat letzt beten Höpen un Tovertruun ut't Hart, denn hest du gor nix mehr, büst ganz leddig. Denn büst du as Drievsand, de vun de Strömung mitnahmen warrt, mal hier hen, mal dorhen — is keen Verlaat up. Denn dreiht sik toletzt doch allens blots noch üm Eten un Drinken, un dat wi Geld hebbt un en seker Utkamen. Un dat Geweten is doot. Denn is dat Rohr twei, un de Docht is ut. Wi meent denn, Gott hett uns verlaten, hett uns nich mehr up de Reken.

Avers HE nich! Nee, HE, uns' Heiland, nich! HE is anners. HE brickt dat Rohr nich twei un maakt den Docht nich ut. Nee, ganz in'n Gegendeel.

In't Niege Testament köönt wi lesen, dat Jesus sik graad üm de Armen, de Kranken un Swacken kümmert hett. Ehr hett HE gesund maakt, Tovertruun geven. Dor is keen eenzigen mang, den HE von sik wiest, orrer to den HE seggt hett: "Gott will nix mit di to doon hebben, du büst verloren un verdammt."

To kenen hett HE seggt: "Wat du beleevst, dat hest du ok verdeent."

Kiek di den Mann an, vun den dat Evangelium vertellt, de nich hören un nich spreken kunn. De weer in de Oogen vun de annern en ganz slimmen Sünner. Avers HE hölp em un geef em den Globen wedder, dat Gott em liekers leev hett.

Un wo weer dat mit den Fru, de in de ganze Stadt as slecht bekannt weer? De keem to em, as HE bi de Groten un Vörnehmen to Disch seet. Över sien Fööt ween se sik ut un dröög denn siene Fööt mit ehre Haar af. Wat hebbt se dor för Oogen maakt, de Lüüd! Wo kunn HE sik vun so en Fru blots anfaten laten! Wüß HE denn nich, wat dat för ene Persoon weer? En würklich verloren Minsch, an de Gott keen Gefallen hebben kunn?
Un HE? HE hett ehr nich von sik stött. Nee, vergeven hett HE ehr un hett ehr kloor maakt, dat Gott sien Leev ok ehr gellt, dat he sik över ehr erbarmt.

Ja, dat hett HE jümmer to de Lüüd seggt:
"Gott hett di leev! Ok wenn du krank un arm un unglücklich büst, ok wenn du Unrecht daan hest un in Schuld un Schanden fullen büst, Gott hett di liekers leev. Ja, denn eerst recht; denn hest du sien Leev ja an allernödigsten."

Dat schall Lüüd geven — nee, dat gifft Lüüd, de maalt sik ut, wat ehr allens malören kunn. De sitt un grüvelt, wat för en Krankheit se noch nich hatt hebbt un villicht noch kriegen kunnen. De meent, man kunn in ehre Wohnung inbreken, un dorüm verrammelt un verriegelt se Fenster un Dören; dat dor man ja nüms rinkamen kann. Se meent ok, se kunnen in enen Unfall verwickelt warrn, wo dor doch so veel passeert, un se blievt dorüm lever in't Huus. Se laat ok keen anner Lüüd an sik ran; dat kunnen ja Bedregers un Rövers ween. Un denn beklagt se sik ok noch, dat se alleen sünd. De hebbt ok Bangen, de Welt kunn ünnergahn, as Bispill bi ene Sünnenfinsternis.
Lüüd, de so verbiestert sünd un dat Gode in de Welt nich mehr sehn köönt, sünd arme Stackels.

Ik weet nich, wat Se dat Book "Lüttjepütt" vun Johann Dieter Bellmann kennt. Dor stellt en lütten Jung so allerhand Fragen över Gott un de Welt an siene Öllern un Grootöllern. He will jümmers allens nipp nu nau weten, männichmal is he ok plietsch.

Höört dit mal an:

"Du, Opa," seggt Lüttjepütt, "ik weet, wat en Minsch is."
"Ik ok."
"Wat is dat denn?"
"Dat is'n Versehn."
"Keen hett dor denn wat versehen?"
"De leve Gott — nehm ik an."
"Wat hett he denn verseh'n?"
"As he de Minschen maakt hett, hett nich uppaßt orrer he hett nich noog nadacht."
"Un do?"
"Do weer't passeert."

Orrer höört dit:

"Du, Opa," seggt Lüttjepütt, "keen sünd beter; de an Gott glöövt orrer de dor nich an glöövt?"
"Dat kümmt dor up an, wat se doot."
"Un wenn se beid' datsülve doot?"
"Denn is't so lang, so breet dat is."
"Un wenn nu, de nich an em glöövt, dat beter doot as de annern?"
"Denn hebbt se den richtigen Gott."
"Se glöövt dor aver nich an."
"Dat stöört Gott nich; de is nich ut Lüttmannshuus."

So eenfach lett sik dat seggen; bruukst blots de rechten Wöör finnen, de jedereen versteiht. De Minschen sünd nu mal so, as se sünd; mit ehre goden Sieden un ehre slechten Sieden. Man mutt se nehmen, as se sünd; man wenn't nödig is, köönt wi ehr ok helpen, bistahn, Moot maken.

Wi hebbt all de gräsigen Biller von dat Erdbeben in de Türkei sehn. Dor kann man sik fragen, is dat Gott sien Willen? Wi köönt goot verstahn, dat de Lüüd in ehr Elend vertwiefelt un den Globen un den Moot verleert. Man nu warrt ok al fragt:
"Hebbt se de Hüüs nich en beten lichtfahrig buut; hebbt se vergeten, dat in disse Gegend jümmers mal mit en Erdbeben rekent warrn mutt?"

Dat gifft so veel, wat uns den Moot, dat Tovertruun un den Globen nehmen kann, man wo heet dat doch: "Den Docht, de blots noch glösen deit, makt he nich ut." Gistern hebbt wi mit uns' Enkelkinner "Minsch, arger di nich" speelt, un ik weer an't Verleren. Dor hett mien lütt Enkeldeern (6 Jahr olt) versöcht mi to tröösten un sä:
"Opa, du mußt immer positiv denken."

Dat is dat, wat de Wochenspruch uns ok seggen will. Wi schüllt wies warrn, dat wi wedder up de Been kaamt, dat wi wedder dankbar warrn köönt. Nix is endgültig. Kene Schuld is ewig. Gott helpt uns. He is nich ut "Lüttmannshuus".
Süh, so is he. He brickt dat anknickt Rohr nich twei, un den Docht, de blots noch glösen deit, maakt he nich ut. Un wenn du nich klar kümmst mit di sülven, mit dat Leven, mit dienen Gott; wenn Noot un Leed, Unrecht un Gewalt, wenn all dat Leege in de Welt över di kümmt un dat Rohr in di breken un den Docht utpuusten will, denn kiek up em.

He alleen gegen de ganze Welt? Du mußt weten, wokeen von beiden du glöven wullt: Em orrer die Welt. Verlaat di up em un glööv an em. Denn hest du fasten Grund ünner de Fööt, un dat Leven kann di nich mehr ümschmieten. Uns' Heiland un Gott sien Leev, de steiht fast un blifft bestahn.

Amen.