Saulus

Andacht in de Grönauer Kapell, hollen an'n 14.8.05 vun Volker Schauer

Leve Gemeen,

De Geschicht kennt wi all. De Geschicht, de vertellt, woans dat togüng, dat Saulus to 'n Paulus warrt Un wi all weten, dat Paulus de Gode is un Saulus de Böse.

Saulus in'n Paulus — dat is, as wenn dat twee Personen weern, de nix mit'nanner to doon harrn. Vun Paulus, dor weten wi 'n ganzen Barg. Wi hebbt ja all sien Breven in uns niege Testament un dor köönt wi in nalesen, wat he so daan hett un dacht hett un so wieder.
Man wat weten wie vun Saulus?
Laat uns mal 'n beten över dissen Saul nadenken — "Schaul", as de Lüüd in Israel em nöömt hebbt.
Un villicht weer dat ok goot, dat iernst to nehmen, wat he so dacht hett. Kann ween, dat wi em betherto Unrecht daan hebbt. Wi denkt ja meist, he weer 'n bösen Minschen un wo kunn he dat wull doon — achter de Christen herjagen un se denunzeern. Man ik glööv, wi hebbt uns dat to licht maakt. Ik glööv, disse Saul weer 'n heel iernsthaftigen Minschen.

He weer ja een vun de Pharisäers un he leev to en Tiet, wo dat so schien, as wenn allens ut'nanner bröök. De Tempel leeg in Gruus un Muus, de Upstand vun de Juden weer dalslaan un nu weern ganz annere Götter dorbi to triumphieren.

Wat schull en frommen Minschen da doon?

Nu — so dücht em — un he weer dormit nich alleen — keem dat dor up an, tosamen to stahn un fasttohollen, wat uns vun Gott sien Wiesung nableven is, und dat stunn ja in de Schriften — dor hett Gott sien Geboden upschreven laten, woran de Minsch sik hollen schull. Un dar keem dat up an — mehr as to jeed annere Tiet.
Dat keem dor up an, dat dat, wat Gott seggt hett dörch dat Gesetz un de Propheten, upricht warrt in disse Welt, un dat müss Lüüd geven, de dor up achten, dat dormit nich lichtfardig ümgahn warrt.

Un dor weern nu disse Messianer in ehren Överschwang, de nehmen dat nich so genau mit all de Gesetzen. De sään: Laat de annern man dorto kamen to unse Gemeenschaft. Dat is ja nu egal, of een en Juud orrer en Heid west is. Da is nu nich mehr so wichtig, woneem een herkamen deit.

Un denn kemen se dorto — all de Fremden, de dor ja gor keen Ahnung harrn vun de Bibel un vun allens dat, wat Gott mit sien Volk Israel upstellt harr. Un männicheen vun de frommen Lüüd, de harrn dat Geföhl, dat disse Christen, disse Messianer, de ganze Tradition wegsmieten wullen.

Wat bleev denn noch von unsen Gott? Wat bleev denn noch von unse Religion? Denn föll ja allens to Bruch. Denn bleev nix mehr över vun Gott sien "Überlieferung" un dat, wat he de Minschen updragen hett.

Saulus weer bang üm de Welt. Saulus weer bang üm den Globen, un Saulus weer bang üm Gott sülm.
Un dorüm weer he so dor achter an, dat ok keen Tüttelchen vun de olen Vörschriften ännert warrt, un dorüm weern för em disse överkandidelten Messianer, de Christen nöömt warrt, de reinen Chaoten mit ehren lichtfardigen Ümgang mit Gesetz un Tradition.

Villicht köönt wi dissen Saulus ja en beten verstahn.

Kunn ja ween, dat hüüt ok de een oder de anner vun uns denkt: De Welt, de fallt bald ut 'neen, wenn dat so wieder geiht.
Mag ween, dat de een oder de anner vun uns denkt, dat geiht den Barg hendal mit unsen Globen un mit unse Kark, wenn wi nich fasthollen an unse olen Traditionen un Gewohnheiten.

Ja, fasthollen is goot un kann woll ok enen Sinn hebben. Man fasthollen alleen is nich noog. Dor warrst du ganz verbiestert un sühst nich mehr un kannst nich mehr sehn, wat dor Nieges wassen deit. Du büst blots noch dorbi, uptopassen, dat blot nix verännert warrt, un markst nich, dat ok de Globen nich mehr desülvige is, wenn du versöchst, em intosparrn.

Globen kannst du nich fasthollen un nich insparrn. De bruukt de frische Luft un annere Minschen, de bruukt de Fragen un ok den Twiefel un dat Dinken, un denn kann he wassen. Man dorto bruukst du noch wat anners as Bangween.

Wat is nu up 'n Weg na Damaskus passeert? Ik will geern togeven: Ik weet dat nich! Keeneen kann dat würklich erklären.

Man wat ik weet un wat uns vertellt warrt, is, dat dor en Licht weer un dat dat Saulus dalslaan hett, so dat he meist de Besinnung verloren hett, un dat Saul in dissen Slag, de em drapen hett, Jesus begegent is. Un dat hett in sien Leben dat Ünnerste toböberst un dat Böverste na ünnen kehrt.

Ik will dat nu nich verklaren — ik heff all seggt: Dat kann ik nich — ik nich un keen annern Minschen — dor bleevt 'n Geheemnis — man dar över nadenken, dat is verlöövt: Kunn dat ween, dat Gott em up een Slag ruthaalt hett ut sien finster Kamer, ut sien Globensdüüsternis? En hell Licht hett em drapen — so warrt uns verteilt — un dat schien merrn in sien Seel, so dat he toeerst gor nix mehr sehn kunn. Dree Daag weer he blind.

He müss Sehn lehrn — nieges Sehen.

Ja — dat mag wull ween, dat een dat Sehn nie lehrn mütt, wenn Gott sik een in'n Weg stellt.
Wenn een Gott begegent, wenn he sik di in 'n Weg stellt un di dat merrn in 't Hart drepen deit, denn kann dat ween, dat wi ierst gor nix mehr sehn köönt, dat wi gor keen Orientierung mehr hebbt. Denn mütt wi ierst dörch de Düüsternis dörch. Wi mööt nie sehn lehrn un uns ganz nie torechtfinnen.

Dat mag woll ween, dat dat mit dissen Saul passeert is. He is in de Düüsternis west. Dar müss he dörch.

Man denn weer da ok en Licht un en Stimm. Un kann ween, dat disse Stimm em ok seggt hett: "Wees man nich bang — ik bin noch dor. Kannst up mi buun. Laat dat Bangween na un gah up de annern Minschen to — mit Tovertruun — ik holl di fast. Ik faat di bi de Hand."
Kann ween, dat vundaag disse Stimm ok bi uns to hören is un uns vertellt: "Wees nich bang, ik bün noch dor. Bruukst nich so fast to hollen. Ik holl di fast."

Un disse Stimm, de kann ok all de Saulusse vundaag — üm uns un in uns — to niege Minschen maken.
Un denn kann dat ween, dat wi den Spruch vun Jesaja noch eenmal mit niege Ohren höört, äs weer't dat eerste Mal:

"En Rohr, dat inknickt is, dat brickt he nich twei,
un en Lamp, de noch glööst, de puußt he nich ut."

Amen.