Harry Ziebell

Segen
Andacht in de Kapell vun Grönau an'n 11. August 2oo2

Hett nich ok dien lütt Leven un mien lütt Leven up disse groot Eerd — mit bummelig 6 Mrd. Inwahners — mit enen Segen sienen Anfang nahmen! Gott sien Segen is över di spraken an'n Dag vun dien Dööp.

To mien Dööp an'n 24. Mai 1931 schreev mien Grootvadder (he weer Smitt bi de LMG, de Lübecker Maschinenbau-Gesellschaft):

In der Christen Heilgen Bunde
wardst du, Kind, empfangen heut.
Tiefen Segen bracht' die Stunde
deiner ganzen Lebenszeit.
Geweiht wardst du dem Herrn der Welt,
der treu in seiner Hut dich hält.

So'ne Utsagen warrt hüüt kloke Lüüd — wenn se denn klook sünd — inordnen in "pietistisch" un "naiv". Se warrt belächelt. Un doch weet ik, dat fiev Weken na mien Geburt dat Teken vun't Krüüz över mien Stirn wiest worrn is, un dat üm Gott sienen Segen beedt worrn is. Mien Öllern un Vöröllern hebbt ehre Hannen tosamenbröcht för mi.
So füng mien Leven an — un seker ok dien Leven. Villicht findst du ja ok dienen Dööpschien mal wedder un leest den Spruch un denkst dor över na, wo dien domals lüürlütt Leven sienen Anfang nehm. — En Stück egen Geschicht.

Dor fallt mi dat Glieknis ut dat Markus-Evangelium in, wo schreven steiht vun Jesus un de Kinner. De letzt Vers geiht deep:

Un denn nehm Jesus de Kinner in'n Arm
un legg ehr siene Hannen up
un segen ehr.

Wenn ik dat so bericht, warr ik ok trurig, denn ik weet, dat gifft noog Öllern in uns' modeern Welt, de för ehre nieborn Kinner den Dööpsegen nich wüllt.

Alltohoop weet wi ok, dat de christlich Segen jümmer wedder falsch bruukt worrn is. Denkt wi blots an de Segnung vun Kanonen.

Sülvst de Segnung vun Bruut un Brüdigam — oft in bekannte Hochtietskarken — hett hütigendaags jümmer wedder en begrenzte Duur. — Bitter is dat. — Geiht uns dat to goot?

Dat schall mi aver nich dorvun afbringen, juuch vun Segen to vertellen, de to'n Segen worrn is.
In't Meckelnborg Magazin vun'n 12. April 02 schrifft Karl Bäk — en Plattdüütschen un en Christ — över den Huus-Segen:
"Wenn een mit sien Auto vun Boizenborg över Lauenborg un Mölln na Lübeck föhrt; denn kümmt he glieks achter Lauenborg dörch dat olle Buurndörp Lütau. Glieks rechts liggt de Gasthoff "Basedow", de olle Solt-Straten-Schänke.
Annerletzt bün ik mit mien Auto wedder dörch Lütau kamen, un dor heff ik dacht: Drink doch flink enen Kaffee. In de Gaststuuv warr ik an de Wand en poleert Schiev vun enen Barkenstamm wies mit enen Sprook up. Un wat lees ik dor? Gor nix lees ik dor — denn dat is mit kyrillisch Bookstaven schreven. So heff ik mi mienen Kaffee bestellt un Fru Zirka, de Wirtin, fraagt. Se is Serbin un kümmt ut Belgrad. Se hett mi den Spruch översett:

Gott segne denjenigen, der dieses Haus betritt,
Gott schütze denjenigen, der es verläßt,
Gott gebe demjenigen, der bleibt, Frieden und Ruhe.

Gifft dat hüüt noch bi uns in Meckelnborg orrer in Schleswig-Holstein — un dorto in en Wirtshuus — en "Gott segen di" ——?"
Dormit schlütt Karl Bäk siene Kolumne.

Doch nu en ganz anner Segensbeleevnis, en gode Fründin vun uns vertell:
"Mien Mudder hett en goot Leven hatt, is jümmers in ehre Heimat bleven. Ik heff bi ehr an't Starvbett seten, heff ehre Hand hollen, heff se strakelt un heff toletzt dat schöne Leed vun Matthias Claudius sungen:

De bliede Maand is kamen...

Laat uns dien Straaf nich drapen,
Gott, laat uns ruhig slapen
un unsen kranken Naver ok.

Dor haal mien Mudder noch mal deep Luft — — — un se höör up to aten. De Finster weern wiet apen, un buten stegen würklich de witten Nevel, un de Avend weer köhl."

Ik will di segnen un du schallst en Segen sien.

Un nu en egen Beleevnis: Pastor Riemer vun'n Dom to Lübeck wörr to enen Swoorkranken ropen. Prostatakreevt. De Wahnung ünnerhalv vun de Dom-Toorms weer man lütt. Avendmahl. De Ehelüüd wullen dat geern. Mien Fru un ik weern dorbi. En Licht vun'n Dom-Altar stünn up'n Disch.

Mien Lief för di geven.
Mien Bloot för di vergaten.

En Stück vun Gott sien Ewigkeit mag uns anröögt hebben.

Ik will di segnen un du schallst en Segen sien.

De Bischöfe Heinrich Rathke un Karl-Ludwig Kohlwage hebbt ehr Rüsttüüg in de swore Nakriegstiet in'n CVJM in Lübeck kregen. Heinrich Rathke schrifft:
"1977 wörr ik vun'n lettischen Erzbischof Matulis to'n Predigen na Riga inlaadt. Dor sünd Lüüd Dusende vun Kilometer anreist, üm wenigstens eenmal in ehr Leven enen Gottesdeenst in düütsche Spraak to beleven, in en Kark mit Orgelspeel, mit enen Pastor in'n Talar. Dorbi weern ok Heinrich Nasarenus un Alexander Grünwald ut Karaganda in Kasachstan. As de Afscheed keem, güngen beid vör mi in de Knee un beden mi: Giff du uns Gott sienen Segen mit för uns' Gemeen."

Un Heinrich Rathke schrifft wieder:
"Selten in mien Leven weer ik so innerlich anröögt. Wat för ene Kraft warrt hier dat Wort Gottes totruut."

Ik will di segnen un du schallst en Segen sien.

Leven ünner Gott sienen Segen heet nich: alltiet Glück un Erfolg. Ok wenn wi dörch unsen Herrgott segent sünd, gaht Pien un Leid nich an uns vörbi. De Wunsch na Segen, nimmt uns dat nich af.

An'n Ground Zero in New York gifft dat nu nix mehr to'n Uprümen. Doch an en Holtwand is en groot Tafel anbröcht mit 3000 Namen. Jedeen, de an'n 11. September 2001 to Dood kamen is, hett hier sienen Platz. Hen un wedder is an de Namen to lesen:
"Ruh in Freden", "Ik heff di leef" un jümmer wedder: "May god bless you!" Much Gott di segnen.

Wi köönt nich deper fallen as in Gott sien Hannen.
Gott is bi uns in gode un in nich so gode Tieden.

Mien Mudder is 1951 an Kreevt storven. Lang Tiet hett se sik quält, denn duntomalen geev dat noch keen Medizin dorgegen. En Zettel vun ehr ut disse Stunnen vull Pien heff ik noch:

Klaag nich glieks, nee, denk:
Noch oft hest veel to danken.
Gott sien Leef is groot un riek,
kennt kene Schranken.

Gott sien Leef — Gott sien Hannen — Gott sien Segen

Gott sien Segen is en Geschenk an uns — nich to'n Upbewohren, nee, to'n Wiedergeven, to'n Utdelen. So begegent sik dien un mien Hannen — wenn wi denn wöllt —

Ik will di segnen un du schallst en Segen sien.

Harry Ziebell

Över den ökumenischen Karkendag (www.oekt.de oder www.kirchentag.de), anner Johr in Berlin (28. Mai bet 1. Juni 03), warrt stahn:
"Ihr sollt ein Segen sein".