Hephata!

Andacht in Grönau vun Joachim Siemers

Is dat in't Leven vun uns Minschen nich oftins so: Wenn een den annern wat vertellt hett — "aver ganz in'n Vertruun" —, denn weet dat kort dorna "dat hele Dörp". Männichmal kann man denken: Wenn sik wat gau rümspreken sall, denn müsst du dat blots enen Minschen vertellen un dorbi seggen: "Aver ja nich wiederseggen!" — So is dat wohl ok mit de Geschicht gahn, de uns de Evangelist Markus hüüt vörleggt. Un graad Markus will, dat Jesus sien wohr Geheimnis — as de endgültig Retter vun Gott — eerst na Stillfriedag un Ostern in alle Welt künnig maakt warrn sall.

"He hett allens goot maakt", bekennt he later un ok de Christenheit, na Jesus sienen Sieg över Schuld un Dood — graad as de Tügen, de dat mitkregen hebbt, wat mit den doovstummen Minschen passeert is dörch Jesus sien Machtwort "Hephata!" — "Do di up", "Maak di apen".

Dat steiht nämlich achter dit Vertellen:
De Minschen vun dunmals un wi Christen vundaag schullen un schüllt "apen" warrn
för dat Tüügnis vun Gott, sien Leef, sien Gedüür mit uns un sien Vergeven vun all Schuld, de wi in uns Leven up uns laadt hebbt.
Un dat wi dorna — na sienen Willen — ok mit uns Mitminschen ümgahn, so goot wi dat köönt. Un dorto will Gott uns den Globen un dat Tovertruun up unsen Herrn un Heiland schenken. Un he will dat stärken mit dat Tüügnis vun all dat, wat Jesus dunmals spraken un daan hett ünner de Minschen in sien Tiet.

Un dorför is uns Geschicht hüüt en Bispill, woans Jesus dat dunmals maakt hett. He hett enen Minschen de verstoppten Ohren upmaakt, dat he richtig hören kunn, un he hett de "Fessel" — dat Band — vun de Tung losmaakt, dat he richtig spreken kunn.
Un genau dat Glieke will he uns schenken, dat ok wi up sien Woort un na Gott sienen goden Willen würklich henhören un em vertruun un dat wi unse Tungen un Spraak dorto bruken, Gott to priesen, to em to beden in'n Höpen un Globen un ok de Minschen bi uns un üm uns rüm goot, sachtmödig tospreken,

Blots — dor is noch wat:
In disse Geschicht geiht dat ja teemlich "antik" to bi dat Heilen. Köönt wi dat Doon vun Jesus — so, as dat beschreven warrt in disse Geschicht, un ok in annere — köönt wi "modern Minschen" dat so hennehmen?
Jesus hett sik dorbi nich veel anners verhollen as anner Heiler in sien Tiet. Un doch weer dat bi em heel anners:
He hett sik nich as groten "Star" un Wunnermann henstellt, inszeniert, mit veel Gewees vör groot Publikum, un denn den kranken Minschen so vun baben "dal" ut sien "Trickkist" gesund maakt. Nee, he wull mit den Doovstummen alleen ween. Alleen vör Gott. He keek to'n Heven rup, un he süüfz. Dat heet: He beedt to sienen Vader üm dissen süken Minschen. Jesus nimmt em heel ernst un is ganz för em dor. Un he vertruut Gott. Ja, he nimmt dat Lieden vun dissen Minschen ganz up sik sülven. Un as Geschenk vun Gott kriegt he de Vullmacht to dat Machtwort "Hephata". Jesus sien Tospruch maakt hier enen Minschen würklich "heil", heel un gesund an Lief un Seel.
Disse gode Naricht wull Markus de Minschen to sien Tiet un för alle Tieden wiedergeben un an't Hart leggen.

Leve Frünn, in de verleden Week weer in't Lübecker Raathuus en Pressekonferenz to den Film över Thomas Mann sienen Roman "De Buddenbrooks". De Roman speelt ja in de Tiet vör goot 160 Johren. Bi de Konferenz hett en Presseminsch den Hauptdarsteller Armin Müller-Stahl kritisch fraagt, ob disse ole Stoff in sien oll Gewand un Spraak hütigendaags bi de Minschen noch ankamen kann. Dor hett de Schauspeler wörtlich antert: "Gute Literatur ist zeitlos. Punkt!" — Ik meen, he hett Recht.

Nu, leve Süsters un Bröders, för mi is de Bibel de allerbest Literatur, un vör allen dat Evangelium vun unsen Herrn Jesus Christus. Un dat is wohrhaftig "zeitlos" för alle Tieden. Un dor up segg ik nich blots "Punkt", sünnern ok

Amen.

Un Gott sien Freden, de höger is as allens, wat en Minsch sik utdenken kann, holl un bewahr unse Harten un Sinnen bi Christus Jesus.
Amen.