De Grönauer Kapell. Teknen vun Jürgen Hagen

Johannes de Döper

Andacht in Lütten Grönau, hollen vun Pastor i.R. Joachim Siemers


Johannes beedt. Maalt vun Juan van der Hame

Leve Gemeend,

siet meist 1700 Jahren fiert de Christen den Geburtsdag vun den Vörlöper vun Jesus: vun Johannes den Döper. Siet dat Middelöller warrt he fiert an’n 24. Juni. Un ik meen, dat is goot un recht, wenn wi uns hüüt mal besinnt up dissen so groten Mann ut Jesus sien Tiet. Jesus weer mit em un sien Wirken eng verbunnen un hett veel vun em hollen. Un de Evangelisten in’t nie Testament hebbt alltohoop över em schreven.

In uns Tiet is de groot Bedüüden vun em för de christlich Kark nich mehr so dull bekannt. De "Johanni-Dag" speelt meist blots noch bi öller Lüüd, Goorners un Naturfrünnen en Rull. (Vun Jahanni an is dat mit dat Spargelsteken vörbi, de Johannesbeeren sünd root un riep, veel Vagels tiriliert nich mehr as vördem, se mütt sik mehr üm ehre Lütten kümmern, un Heckensnieden is eerst na Johanni anseggt.) Man wi wüllt uns besinnen op den Minschen Johannes, de dunmals Jesus döfft hett un vun den Jesus en heel hoge Meen harr.

Bi Lukas 1, Vers 67-79, steiht dat Loffleed vun Zacharias, as sien Söhn Johannes (later de Döper) to Welt kamen is:


Zacharias un Elisabeth freit sik

Ehr wees den Herrn, Israel sien Gott! He hett sien Volk besöcht un erlööst. He hett uns to’n Heil en Friesteed buut — in dat Huus vun sienen Knecht David, so as he dat vun ole Tieden her hett weten laten dörch den Mund vun de hilligen Propheten. He will uns redden ut de Hand vun uns Fienden un vun all, de uns hassen doot. He is barmhardig ween gegen uns Vöröllern. He denkt an sienen hilligen Bund, so as he dat uns Vader Abraham tosworen hett. He schenkt uns, dat wi erlööst warrt ut de Fienden ehr Hand, un dat wi ahn Bangen leven köönt.


Maria und Elisabeth. Maler Pentorma

Un du, mien Söhn, sallst den Höchsten sien Prophet nöömt warrn. Du sallst vörutgahn vör den Herrn, un du sallst sien Volk to de Insicht verhelpen: Heil is dor, wonehm Gott de Sünden vergeven deit. Gott hett uns vun Harten leev, un dat Licht vun baben besöcht uns. Dat lüücht för de Minschen, de sünst in Düüstern un Dodesschatten sitten. So geiht uns Weg in Freden hen to EM!"

Johannes de Dööper predigt un döfft un kümmt in't Gefängnis. Bi Lukas 3, Vers 1-6, steiht, woans Johannes sien Predigtwark anfungen hett:

As Kaiser Tiberius in't 15. Johr regeern dä, do weer Pontius Pilatus Stattholer in Judäa, un Herodes (Antipas), de weer Hertog in Galiläa, un sien Broder Philippus weer Hertog in Ituräa un in Trachonitis, un Lysanias weer Hertog in Abilene, un Hannas un Kaiphas weern Hogepreesters; dor keem Gott sien Woort an Johannes, den Söhn vun Zacharias. De weer dormals in de Wööst.
Un he keem dörch dat ganze Land an'n Jordan. Un he predig, de Lüüd schullen sik döpen laten to'n Teken, dat se sik bekehrt harrn. Denn weern ehr Sünden vergeven. Dat weer so, as dat schreven steiht in dat Book, wo den Prophet Jesajas sien Reden in staht... “Dor röppt en Stimm in't wöste Land: Maakt den Herrn sienen Weg torecht! Maakt sienen Stieg liek! Wat sied is, dat schall opfüllt warrn. Un wat hooch is, dat schall sied maakt warrn! Wat krumm is, dat schall liek warrn, un wat ruug is, dat schall glatt warrn. Un de ganze Welt Schall Gott sieh Heil to sehn kriegen!“


Johannes in't Kaschott, teemlich raatlos un al bannig oolt un gries.
Huch, Johannes un Jesus weern doch Öllersmaten?! Eendoon, so hett sik Rembrandt dat vörstellt

Matthäus vertellt uns, wa Jesus vun Johannes dach. Denn as Johannes later vör all de Lüüd en Ehebruch vun König Herodes Antipas anprangern dee, keem he in't Gefängnis. Un dor leet he twee Jünger na Jesus — den he ja döfft harr — gahn un em fragen, wat he de Messias weer. Un as de wedder trüch kemen, hebbt se vertellt, wat Jesus seggt harr, un wat se sülven höört un sehn harrn, wat he predigt harr un wat he för vele Wunner an vele Minschen dann harr.

Bi Matthäus 11, 7-11 geiht dat so wieder:

As de Beiden, de schickt worrn weern, wedder weg weern, füng Jesus an, över Johannes to spreken: »Woto sünd ji rutgahn in de Wildnis? Wat wullen ji dor sehn? Wullen ji en Reethalm sehn, de hen un her weiht in’n Wind? — Oder woto sünd ji dor rutgahn? Wullen ji enen Mann sehn, de weke Kleder anhett? — Lüüd, de fein Tüüch anhebbt, de sünd in den König sien Slott to finnen. Orrer woto sünd ji dor rutgahn? Wullen ji en Prophet sehn? — Ja, dat segg ik ju: He is noch veel mehr as en Prophet! He is de Mann, vun den schreven steiht: »Süh, ik schick mienen Baden vörut; de schall di den Weg torecht maken!« Wohrhaftig, dat segg ik ju: Mank all de Minschen, de vun en Fru up de Welt bröcht worrn sünd, is keeneen grötter as Johannes!

"Gaht to Kehr, gaht in juuch, kehrt üm!" "Ji mööt anner Minschen warrn! Denn dat Himmelriek steiht vör de Döör."

Leve Gemeende, leve Süsters un Bröder, so röppt Johannes de Döper siene Landslüüd to Anfang vun sien Wirken to.

"Laat ju döpen, dat juuch de Sünden vergeven warrt!"

So vertellen uns de Evangelisten dat in jemehr Evangelien. Un Johannes droht mit dat grote Weltgericht, dat vör de Döör steiht.

"Trüch vun den Weg, de vun Gott sienen Willen afgeiht un in’t Verdarven föhrt!"

Un he bött de Minschen an’n Jordan bannig hitt in. (Vun dat Woort böten kümmt uns Wort "Buße").


Digitaalbild: Rudi Witzke

Un he hett op den wiest, de na em kamen warrt un de Gott sienen letzten Willen dörchsetten warrt. As Jesus later to em an den Jordan keem un sik vun em — Johannes — döpen leet, dor wiest Johannes op Jesus un sä: „Süh, dat is Gott sien Lamm, dat de hele Welt ehr Sünnen op sik nehmen warrt.“

Un nu to Jesus: As Johannes laterhen vun den König Herodes Antipas in’t Gefängnis smeten worrn is, dor keem Jesus na Galiläa un sä bina genau dat sülvige, wat vördem Johannes in de Wööst sien Volk toropen hett:

„Nu is de Tiet dor. Gott sien Riek is neeg bi. Gaht to Kehr, kehrt üm un glöövt an dat Evangelium!" (So steiht dat bi Markus.)

Doch to disse "Ümkehr" — dat de Minschen ehr Leven ännern — will he se nich in Bangen un Schrecken setten. Nee, he will, dat de Minschen Tovertruun op Gott sien Gnaad un Leev kriegen un en Höpen op en nie Leven mit un bi Gott.

Jesus seggt in de Vullmacht vun Gott:

"Ik bün de Weg, ik bün de Wohrheit, op de een sik verlaten kann, ik wies den Weg to en wohrhaftig Leven vör Gott un för de Minschen ünner’nannner."


Digitaalbild: Rudi Witzke

Nu, ik glööv, dormit wull Jesus de Minschen dunmals un ok in uns Tiet mit all ehr Unrecht, Gewalt un Hass — wat allens blots Elend, Hunger un Doot bringt – blots up den rechten Weg wiesen. He weet genau, woans dat bi uns op de Eer togeiht, — dat warrt ok düütlich in de Wöör, de he över Johannes seggt hett:

"Siet Johannes sien Tiet mutt dat Himmelriek Gewalt lieden; un de, de Gewalt doot, de wüllt dat Himmelriek an sik rieten."

Gott weet üm disse grote Noot, avers liekers geiht he uns Minschen na in sien groot Leev un Gedüür! Dor sprickt ok de Weg vun Jesus sülven för, sien Lieden, sien Dood bet hen to dat ewig Leven in Gott.

Un graad dat will uns jümmers wedder Moot maken, dat wi trotz all uns Fehler un Schuld ehrlich versöken, mit'nanner un för’nanner to leven na sien Geboden un Wegwiesen; in Höpen un Tovertruun to sien Leevde un Vergeven.

„Gott is de Leev, un keen in de Leev blifft,
de blifft in/bi Gott un Gott in/bi em."

Un Gott sien Gnaad, de höger is as allens, wat Minschen sik utdenken köönt, bewahr un holl uns, bi Christus Jesus.

Amen.


Digitaalbild: Rudi Witzke

7.7.2013


na baven