Nu weer dor een mang de Pharisäers, de heet Nikodemus. De höör to de Juden ehre "Hogen Raad". De keem inst bi de Nacht to Jesus un sä: "Meister! Wi weet wull, du büst vun Gott kamen, uns to lehren; denn keeneen kann so'n Teken doon as du, wenn Gott nich mit em is! "

Jesus geev em to Antwort: "Wohrhaftig, dat segg ik di: Wenn een nich vun baben geboren warrt, denn kann he Gott sien Riek nich sehn!"

Nikodemus sä to em: "En Minsch kann doch nich geboren warrn, wenn he al olt is! He kann doch nich wedder trüchgahn in den Schoot vun siene Mudder un to'n tweeten mal to Welt kamen!"

Jesus sä:
"Wohrhaftig, dat segg ik di: En Minsch mutt ut Water un Geist geboren warrn, anners kann he nich in Gott sen Riek kamen! Wat ut Fleesch un Bloot geboren warrt, dat blifft Fleesch un Bloot. Avers wat ut den Geist geboren warrt, dat is Geist. Wunner di nich, dat ik di seggt heff: Ji mööt nochmal vun baben her geboren warrn.
De Wind weiht, wonehm he will. Du höörst wohl, woans he suust un bruust. Avers wonehm he herkümmt un wonehm he afblifft, dat weetst du nich. Jüst so is dat mit jedeneen, de ut Water un ut Geist geboren warrt."

Jüst so as Moses de Slang upricht hett in de Wööst, so mutt ok de Minschensöhn upricht warm.

Plattdüütsch na Rudolf Muuß

Leve Gemeend,

de lang Text is wohrhaftig en teemlich hart Knust Swattbroot. In unsen Krink vun meist öllere Pasters hebbt wi — ok noch na vele Johren Deenst — teemlich dor an to kauen. Avers dat, wat Jesus to Nikodemus seggt, dat hett dissen gelehrten Mann villicht noch mehr to Bieten geven. He weer vun Jesus seker dull "beeindruckt". Ja, Jesus weer för em en vun Gott "begnadet" Minschen un en Rabbi, denn he seggt to Jesus:

Nikodemus bi Jesus in de Nacht in Wikipedia

"Wi weet wohl, du büst vun Gott kamen."
Doch wat he ok för Fragen harr, dorto keem he gor nich, denn Jesus geev em glieks to Antwort:
"Wenn een nich vun baben her, d.h. up't Nie, geboren warrt, denn kann he Gott sien Riek nich sehn!"
Wi köönt vermoden sien, dat Nikodemus sien grote Fraag nu weer: "Wat mutt ik doon, wat mutt ik leisten, dat ik enen depen Sinn un wohren Sinn in mien Leven krieg, dat mien Leben mi froh warrn lett; dat ik Freden un Glück spören kann, en Glück, dat ok bi all dat Up un Dal in 't Leven nich twei gahn kann?"

Jesus un de Pharisäer vun Paul Troger 1739

Orrer de Fraag vun vele Lüüd na Gott: "He is bi uns, he höllt uns in gode un lege Daag" — wat mööt wi un wat köönt wi dor för doon? So fraagt sik hier wohl de gelehrte Theologe ut Israel, de sik ja sowieso na all de Gesetzen un Vörschriften in de Thora un in de Tradition utricht hett. De villicht barsch klingen Wöör vun de nie Geburt vun "baben her" kunn he vun sien Denken un sienen Verstand her so nich begriepen. Jesus un he dachen dorin glatt an'nanner vörbi. Un Jesus versöch em denn ok klor to maken, worüm dat överhaupt geiht in en Gloven, de frie un froh maken will. Dat geiht dorbi üm twee Ebenen, "Dimensionen":

Dor is unse Ebene un Welt, bestimmt vun 't Fleisch, dat steiht för Vergahn, Schuld, Unfreden, Möh un Last, Soorg Unfreden un Dood.
Un dor is "baben", dat is Gott, sien Willen, he sülven in sien Herrlichkeit, avers ok in sien grote Leev to sien Schöpfung, siene Minschen.

De beiden Welten, Digitaalbild: Rudi Witzke

Disse beide Welten schöllt aver na Gott sienen Willen wedder tosamen kamen, un de Minschen schüllt denn ok all spören, dat se frie un froh warrn köönt un en Höpen kriegen, de över all Grenzen vun unse Welt rutföhrt in dat wohre, ewig Leven. Un dat kann blots warrn vun Gott sülm her, dörch siene "Auach" (hebr.), up Düütsch "Geist".

"Denn so leev hett Gott de Welt: He hett sienen eenzigen Söhn hergeven.
He will: All de an em glöövt, de schüllt nich verloren gahn.
Se krieg dat ewig Leven."

Doch, leve Frünnen, dissen Gloven köönt wi vun uns ut nich sülven affordern as en t. B. fromm Leistung Nee, dat is un blifft jümmers, en Geschenk vun Gott, de uns dörch sienen Geist den Anstoot dorto geven will.

"Geist" — "ruach" — up greeksch ok "Pneuma" — dat is so as en sanften Wind. Un graad den Wind in uns Weder köönt wi — as den Geist-Wind vun Gott — nich sülven in den Griff kriegen. He weiht, wo un wohen he will. Avers: wi dörvt un sullen ok jümmer wedder üm dissen Geist vun Gott sien Leev un Gedüür beden, dat uns Herr un Gott em uns schenkt. Un dorför is uns en Teken as Hülp anvertruut: De Dööp.

Dööp vun 1107 in Lüttich. Foto: Öffentliche Picasa-Galerie von Georges

Martin Luther, so warrt vertellt, hett dat männichmal mit sik sülven un sienen Gloven un siene Arbeit bannig swoor hatt, dat he meist an 't Vertwiefeln weer. Aver graad denn hett he sienen Schrievdisch vun all de kloken un nich so kloken Bäcker, mit'n Arm leerfeegt un mit Kreid up den Schrievdisch schreven: "Ik bin döfft — in Naam vun den Vadder, den Söhn un den Hilligen Geist."
Un denn hett he wedder Moot faat un Kraft kregen, un kunn mit sien Doon un Wirken wiedermaken.

In en Predigt hett he de Gemeende mal den Rat geven, dat en Minsch in ganz swore Stunnen "ünner de Dööp krupen kann."

Ja, leve Süsters un Bröder, ik weet: Man kunn noch veel mehr över dat Nachtgespräch twischen Jesus un Nikodemus nadenken. Dat allens is ja wiß keen söten Rosinen-Koken, sünnern kernig Swattbroot.