Leve Süsters, leve Bröder, leve Gemeend!

Wat hett disse ur-oll Geschicht vun den Tormbuu to Babel mit Pingsten to doon, mag een woll fragen.

Nu, ik denk, dit is en Antwort an de Minschen, de dor meent se bruukt Gott nich.
Se seggt: "Wi kriegt allens mit unsen Klook un Verstand sülm tostannen. Wi schafft dat, wat wi uns vörnahmen hebbt, wat uns stark maakt, wat uns Macht gifft över de Natur un över anner Lüüd."
Se seggt: "Wi wüllt frie ween un brukt keenen Gott, de uns Vörschriften maakt."
Se seggt: "Wi wüllt uns enen Naam maken, de wat gellt in de Welt."

Un de Bibel seggt uns ut Erfohren: "Ja, so is de Minsch in'n Groten in in'n Lütten, so weer he un so blifft he. Ut egen Insicht kümmt de Minsch ut dissen Geist, dit Denken, Planen un Doon nich rut.

Un wenn in de Geschichte vun fröh an noch so veel kaputt un in'n Dutt gahn is in de Welt un ok, wenn't noch so veel Angst, Hunger un Elend geven deit, un wenn noch so veel Bloot vergaten warrt un wenn de Minschen sik nich verstaht un een an den annern vörbi denken un snacken deit, un wenn noch so veel Katastrophen — vun Minschen in ehren Ehrgeiz orrer Stolt verursacht — över Gott sien Schöpfung un de Minschheit kamen ———

"Wi wüllt uns enen Naam maken, de wat tellt in de Welt — wi wüllt heel frie ween un brukt keenen Gott, de uns Vörschriften maken un uns Grenzen steken deit."
Ja, leve Frünnen, dat is uroolt Spraak, de "Geist", vun de Minschen, de sik sülven to'n Gott maken wüllt.

Un wat gifft Gott dor för en Antwort up?
Sien letzte Antwort sünd de Minschen dörch dat Wunner vun Pingsten wies worrn — 50 Daag na Oostern — un 10 Daag na Jesus sien Afscheed vun de Jünger — as Jesus na sienen Vadder in den sien Welt güng, in dat nie Leven vun un bi Gott. Un seine Letzten Wöör weern:

"Wees nich bang! Ik bün bi ja alle Daag bi juuch, bet de Welt toennen geiht!"

Un dörch Jesus Christus, dörch sien Reden, sien Evangelium, sien Doon un sien Leevde to de Minschen, dörch sien Starven un Uperstahn bekennt Gott sik ok to de Minschen, de vun Gott nix weten wullen orrer willen, Gott gifft ok disse Minschen nich op, he lett se nich los. He will, dat ok disse Minschen leven, in en in en Leven mit Gott.
Jesus sä vör sienen Dood an't Krüüz to siene Jünger: "Ik leev, un ji schüllt ok leven!"

Disse "frohe Botschaft" schullen de Jünger in de Welt drägen; doch dat güng na Jesus sien Weggahn noch nich so gau un glatt. De Jünger harrn toeerst noch Bangen, "Woans schall dat gahn, wenn He, uns Meister, nich mehr so bi uns is, as vördem?" Un se hebbt sik noch recht wenig ünner de Minschen waagt. Doch op dat Pingstfest, in Jerusalem, wo vele Festpilger ut all Provinzen vun dat römisch Riek tosamen kemen, dor kregen se miteens so veel Kraft un Moot, dat ehre Angst verpufft weer. Se spören de Geist, de Kraft un den Bistand, de Jesus ehr toseggt harr, dat se op'n Stoot "Füür un Flamm" weern un se nu Jesu sien Evangelium vun Gott sien Leevde un Vergeven luuthals künnig maakten. Un de Minschen hebbt dat verstahn un begrepen, un de eerste Gemeinde vun Christen hett sik tohoop funnen, un dor ut is de Kark worrn, de överall op de Erd besteiht un Gott sien Botschaft vun Jesus Christus in Denken, Reden un Doon betügen deit.

Pingsten, dat heet denn för uns: Wi bruukt nich mehr Een an den Annern vörbisnacken. Trotz all de Schuld, in de ok wi inbunnen sünd, köönt un schullen wi vun Harten versöken, in un ut den Geist vun unsen Herrn un Gott so to leven — een för den Annern un Een mit den Annern — un nich mehr "Jeder gegen Jeden!"

Dorto segen unse Herr an uns allen sien Pingstfest!