vun Gertrud Everding

Jesus föhlt sik von de Minschen nich verstahn. Se köönt sik nich denken, wat dor in Jerusalem passeern schull. He is so'n grootordigen Meister. Dat kann nich ween, dat he starven mutt. Ja, ik glööv, se wüllt dat ok nich weten. Se hefft Angst. Wat schall dat ganze Snacken? Geiht se dat villicht ok noch an'n Kragen?
An besten, gor nich an denken. Graad weer doch allens noch so wunnerboor, un nu snackt de Rabbi von Dood un von Lieden.
Se maakt ehr Ohrn dicht.
So röppt Jesus na sien Vadder in Heben, un Gott höört em to. He weet, wat sien Söhn för Noot hett un Bang.

Ok ik föhl mi eh un je ganz verlaten. Worüm hölpt mi denn keen?
De Lüü lacht egaalweg un kiekt gornich na mi hen. Dorbi röppt mien Hart doch sooo luut! Worüm höört se mi nich! Keeneen kümmt — bruust denn de Wind so dull, or is dat in mien Kopp so'n Dröhnen, dat keen Woort to mi kamen deit? Dat Wellenruschen — nix anners is to höörn — un ik schree — aver do is een, de mi tohöört, wenn ik schreen mutt, un Jesus weet dat al lang.

Een is dor — Gott is de, de de Eer in sien Hannen höllt.
He höört op Jesus sien Beden — he höört di to — ok wenn dien Stimm ganz liesen is un wenn dat graad rünner in de Düsternis geiht un du grote Angst hest.