vun Gertrud Everding

He schreet na mi, dorüm will ik em tohöörn.
Psalm 91, Vers 15

Nu is dat wedder so wiet — Passionstiet — nadenken över Gott siene Leev.
Mi gellt dat meist in de Ohrn, överall schreet se in Qual un Woot, de Minschenkinner -in Asien, in Afrika, in Amerika, in Europa - meist op de ganze Eer.

Se schreet, un nix is mit Freden — is so lang al Krieg, dat grote Starven is anseggt, mit Raketen, mit Scheetgewehr un Gift, mit Hunger un Döst — mit Afmurkeln — dat is allens so grugelig. Dat passeert in de Wööst, in de Trümmer von de kaputten Hüüs — överall. Se schreet!
Mien Gott, se schreet na Gerechtigkeit!

Mannslüüd, Fruun un ok de lütten unschülligen Kinner. Kiekt denn uns Herrgott nich mehr op siene Minschen? Hett he siene Ohrn un Ogen tomaakt?

Aver segg mi, 'keen höört denn noch op Gott? Blots de Woot regeert meist de Minschen. Se meent: Maak kaputt, wat di kaputt maakt. Un dorbi warrt dat Elend noch grötter.

Jesus Christus, de den Freden för de Welt bringen wull, de is dormaals in Jerusalem an dat Krüüz nagelt worrn, wieldat de Woot von de Minschen nich to bremsen is. Segg doch, wat köönt wi nu noch maken, as blots von Doot un Woot to snacken?!

Wi wüllt uns tosamen op'n Weg na Golgatha maken. Villicht begriept wi denn, ünner dat Krüüz, wat Freden is. Mien Gott, gah du mit uns.