Ik will ju trösten, as wenn een Mudder eer Kind de Backen straakt

Predigt na Jesaja 66 vun Sabine Stürzer

Dor seet se nu, in Bus, op den Weg no Huus. Ehr Gedanken güngen trüch:

Eben harr se noch an dat Bett vun de ole Fruu seten, dor in't Krankenhuus. So lütt, so matt harr de dor legen. Beide wüssen nich, wat se seggen schull'n.
Krebs, den ganzen Buuk vull, Hölp is nich mehr möglich. Dormit harrn se beid nich rekent — so leeg güng ehr dat doch noch gor nich. Wat nu?

So veele Froogen güngen ehr dörch den Kopp:
Dröf se an dat Bett vun de kranke Fruu ween?
Wat wüür'n ehr Tranen utlösen?
Wat kunn se seggen?
Wat kunn een Trost sien?
Kunn dat öberhaupt Trost geeven?

Good, ik bün jo Christin, mol kieken, wat in't Bebelbook steiht.
Dat Handy ruthoolt un de Onlinebebel antippt: Troost. — Oh kiek, Paulus schrifft wat an de Lüüd in Korinth:

Gott wüllt wi löven un danken. He is de Vader von uns Herrn Jesus Christus; de Vader, von den allens utgeiht, wat gooddeit; he is de Gott, de överall Troost geben deit.
Wo leeg dat ok mit us utsehn mag — he gifft us Troost. So köönt wi ok anner Lüüd tröösten, de in Nood sünd. Wi köönt den Troost wiedergeven, den wi von unsen Herrgott kregen hefft.

Jesus Christus sien Lieden kummt rieklich över uns, jüst so kriegt wi ok rieklich Troost dör Christus. Sünd wi in Nood, kummt jü dat to good. Wenn wi vun Gott trööst ward, denn is dat för jü ok'n Troost, un jü könnt datsülve Lieden dörstahn as wi.
Dat is uns faste Toversicht för jü: Wi weet, so as jü Andeel hebbt an uns Lieden, so kriegt jü liekers ok den Troost.

Paulus ... licht verdreiht, un doch so veel binn in siene Wöör!

Nu noch mool sinnig:
Wo leeg dat ok mit us utsehn mag: He gifft us Troost. So könnt wi ok anner Lüüd tröösten, de in Nood sünd.

So könnt wi ok anner Lüüd tröösten...

Kunn se dat...... tröösten? Wie geiht "tröösten"?

Gau dorhen seggt Wöör, as to'n Bispeel "Kopp hoch, dat ward schon wedder" or "Dat Leven geiht wieder" or "Stell di nich so an, anner geiht dat noch veel leeger" — nee, dat weer bestimmt keen Troost.

... de Vader, von den allens utgeiht, wat gooddeit ...

Gott gifft annern Troost. Stiller, he is eenfach dor, hier direkt blang bi ehr... Jo, eenfach still an de Sied vun de kranke Fruu sitten, dat kunn se ook. — Likers, is dat genoog, is dat Troost genoog?

Viellicht doch leever wat anners. Obst mit in Krankenhuus nehmen? Bunte Bläder köpen? En Kiekschapp för ehr Krankenstuuv ordern?

Wat is barmhardiger: Aflenken or still mitlieden? — Se föhl en grote Unsekerheit in ehr Hart.

Nochmool kieken, wat Paulus schrifft:
Wi könnt den Troost wiedergeven, den wi von unsen Herrgott kregen hefft ...

... wi von unsen Herrgott kreegen hefft ...

Man wo is Gott?
So recht to sehn is he jo nich ... un to höörn?...

Mose harr dat beter, mit em hett Gott noch richtig düütlich schnackt, dormools ut dat Füür in Dornbusch. Un op den Weg döcht de Wööst, dor hett Gott jümmers mit Mose schnackt. Un hüüt? Schnackt Gott nich mehr, oder hört wi em bloß nich mehr?

Wieldat se noch so öberlegen deit, setten sik en Mann un en lütten Butscher op den Sitt ehr gegenöver. De keem grood ut dat Schwimmbad, de Hoor weer'n noch natt un de Schwemmhölp leeg boben op de grode Tasch.
De lütte Rappelschnut leg los: "Du Opa, wenn ik min erstes Schwimmafteeken heff, du, denn bün ik grot!"

Se müss grienen — wie good hett dat doch so'n lütt Kind, blangbi en groten starken Mann sitten un vuller Tovertruun in de Tokunft kieken!

Is Gott ook so en groten starken Mann blangbi uns? Viellicht nich ganz, man eenfach so losplappern, dat köönt wi ook. Gott vertelln, wat uns op'n Harten liggt, beden — dat geiht jümmers.

"Du Opa, as ik dor an't Beckenrand lang loopen bün un bün utglitscht un in't Woter full'n, dor heff ik ganz bös Angst hatt, dat ik versupen do."
"Jo", antert de Opa, "ik heff mi ook bannig verfehrt un weer froh, dat de Bodemeister dat mitkreegen hett. Gott wees Loff un Dank, dat he di glieks ruttrocken hett!"
"Opa, dat is doch nich richtig! Du kannst doch nicht seggen:
Gott wees Dank, wenn mi doch Herr Möller ut dat Woter trocken hett! Denn muttst du doch seggen: Herrn Möller wees Dank!"

Nu muss se lachen, sooo unrecht harr de lütte Kierl würklich nich!
De Opa lacht ok. "Jo, du hest natürlich recht, so richtig ut dat Woter hett Herr Möller di trocken, likers ik bün mi seker, dat Gott em jüst in den Momang an düsse Steel stellt hett."
De Lütt kiekt sien Grotvadder an: "Un wörüm hett Gott nüms an de Stroot stellt, de oppasst, as Jan öberfohrt worrn is?"

Dat Gesicht vun den Grotvadder weer op'n Stutz ganz ernst: "Dat weet ik ook nich."
Ook de lütte Butscher wür ganz ernst: "Klor, Jan har beter oppassen müsst, man he harr doch nich glieks dood blieven müsst.
En lütte Buul or en Kratzer harr't doch ook doon ... Duuu Opa, gaht wi an Sünndag wedder in de Kark un steekt en Kerz an un beedt? Mama segt jümmers, dat gifft ehr Knööf. Komisch, wie kann se denn Knööf kriegen, wenn se en Kerz anstickt?"
De Grodvadder hool ganz deep Luft: "Doch, dat kann ik mi vörstell'n, dat se dorvun Knööf kriegen deit, un ook vun dat Singen un dat Beden mit de annern Lüüd in de Kark. Un ganz besünners dat Obendmohl kann ehr good doon."

De Jung strohlt: "Dat kenn ik, dat is, wenn wi all tosomen no vörn gaht un Brood to eten kriegt un jü Groten drinkt denn jümmers Wien un mi licht de Paster de Hand op'n Kopp un seggt wat Netts.
Da föhlt sik würklich good an!"
De Ohl smustergrien: "Wenn ik Brod eet un Wien drinken do, dink ik an Jesus, de to siene Fründinnen un Fründe seggt hett: "Jümmers wenn jü Brod eet un Wien drinkt un an mi denken doot,
bün ik bi jü." Kiek, un dat helpt mi, wenn ik truurig bün, denn weet ik, dat ik nich alleen bün. Jesus is bi mi un geiht mit mi. Dat to glööven deit good.
Jesus het sik ook ganz alleen un verlooten föhlt un likers, he hett op Gott vertruut un is denn jo ook wedder opweckt worrn un later to Gott in den Heben opföhrt. Un dor kommt wi ook hen, to Gott, denn he hett uns leev. Weetst noch, wat de Paster op Jan siene Beerdigung seggt hett?"
"Ja, dat Gott ehm nu ganz fast in siene Arms nimmt. Ik mach mi lever bi di or bi Oma ankuscheln, de rüükt jümmers so good."

De Groodvadder smustert un leggt sien Arm üm den Jung.
"Du Opa, kümmst du morgen wedder in den Kinnergoorn un öövst mit uns öber de Straat to gahn, domit uns nich so wat as Jan passiert? Un bringst du denn ook ... Oh Opa, nu hefft wi uns Haltestell verpasst!!! Wat nu?"

"Tja, dat helpt wohl allns nix, dor mödden wi wohl dat Stück to Foot trüch gahn. Plingel mool gau, dat wi nich noch wieder führt!"

Nu seet se wedder alleen in den Bus, Opa un Grotkind weern utstegen.
Wokeen wohl de Jan west is, öber den de beiden schnackt hefft?
De Broder von den Lütten? Hett meist so klungen.
Wat de beiden dor öber dat Obendmohl segt hefft, mookt se nodinklich ... De Fruu, de dor starbenskrank in Krankenhuus leeg, is doch ook Christin ...

Se nehm sik vör, an nächsten Dag vun dat "Männergespräch" to vertelln. Viellicht en goode Anfang för en Gespräch över Leven un Starben, över Höpen un Troost.

Gott wüllt wi löven un danken. He is de Vader von uns Herrn Jesus Christus; de Vader, von den allens utgeiht, wat gooddeit; he is de Gott, de överall Troost geven deit.

Of Gott ehr Grodvadder un Buttscher schickt hett?

Amen.